Bez słów można zostać świętym, ale bez uczynków nie.
(Henryk Mosing)
Od pewnego czasu uwaga polskiej opinii publicznej jest skoncentrowana na dwóch kwestiach: stosowaniu szczepionek oraz oczekiwaniu na upadek Kościoła Katolickiego, będący implikacją jego rzekomej „zgnilizny moralnej” .
Niniejsza notka dotyczy obu wymienionych kwestii, bowiem jej bohaterem jest dr ks. Henryk Mosing, – wybitny uczony, lekarz i mikrobiolog, a jednocześnie ksiądz katolicki, kapłan archidiecezji lwowskiej, misjonarz. Jego biografia jest mało znana, ponieważ przez ponad pół wieku żył i działał w konspiracji. O biografii takich osób mawia się, ze mogłaby być wykorzystana jako scenariusz filmu. Niestety, produkcji takiego filmu na razie nikt nie planuje.
Henryk Mosing urodził się we Lwowie 27 stycznia 1910 roku. Jego ojciec, płk Stanisław Józef Mosing pełnił w tym czasie funkcję lekarza w c.k. Szkole Kadeckiej Piechoty, matka, Olga, córka profesora matematyki Politechniki Lwowskiej, dra Placyda Dziwińskiego, zajmowała się domem i dziećmi. Rodzeństwo Henryka to: Adela (1904-1971), Kazimierz (1907-1942), doktor praw i sędzia, Ksawery (1912-1986), doktor medycyny, i Maria (1920-1970).
Rodzina Mosingów przybyła do Galicji z austriackiej Styrii pod koniec XVIII wieku. W tej rodzinie zawód lekarza przechodził w linii męskiej z pokolenia na pokolenie. Lekarzem był pochodzący z Eisenstadt prapradziadek Henryka Mosinga, Józef Wilhelm Mossing (jeszcze nazwisko zapisane było z dwoma s), zmarły w 1841 roku. Lekarzami byli też jego syn, Gotfryd Henryk, a także wnuk Kazimierz Mateusz. Zgodnie z tradycją, lekarzem został również syn Kazimierza Mateusza – Stanisław Józef, a także jego dwaj synowie Henryk i Ksawery.
3 kwietnia 1819 r. Henryk Mosing został ochrzczony jako Henryk Ernest Jan Ryszard; z tych imion będzie używał dwóch: Henryk i Ryszard.
1 września 1920 r. Henryk Mosing rozpoczął naukę w III Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie, po roku przeniósł się do Państwowego Gimnazjum im. Jana Długosza. W 1922 r. w związku z przeniesieniem ojca do Przemyśla, kontynuował edukację w II Państwowym Gimnazjum im. prof. Kazimierza Morawskiego w Przemyślu i uzyskał w nim maturę w maju 1928 r. Jesienią 1928 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Będąc studentem rozpoczął jako wolontariusz pracę w laboratorium przy Zakładzie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza, utworzonym w 1921 r. i kierowanym przez prof. dr Rudolfa Weigla, wynalazcę szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu. W 1933 r., na rok przed ukończeniem studiów opublikował w piśmie „Archives de L’Institut Pasteur de Tunis” swój pierwszy artykuł naukowy na temat tyfusu.
W czasie studiów zaangażował się wraz z braćmi Kazimierzem i Ksawerym w działalność Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”. Dewizą „Odrodzenia” były słowa św. Pawła „Odnowić wszystko w Chrystusie”. Henryk Mosing był wiceprezesem lwowskiego oddziału tego Stowarzyszenia. Jednym z najwybitniejszych działaczy tego oddziału był Stefan Swieżawski, późniejszy znakomity historyk filozofii i przyjaciel Karola Wojtyły. Lwowscy odrodzeniowcy wydawali biuletyn o niecodziennej nazwie „Dyszel w głowie”: cztery strony małego formatu powielane na prawach rękopisu. Publikował tam m.in. Jerzy Turowicz, późniejszy redaktor „Tygodnika Powszechnego”, a także Henryk Mosing. Ponadto w latach 30. zajmował się pracą charytatywna w Towarzystwie św. Wincentego á Paulo.
W 1933 r. w wyniku starań prof. Weigla kierowany przez niego Zakład Biologii uzyskał kilka etatów asystenckich. Wówczas Henryk Mosing został zatrudniony jako asystent, a potem starszy asystent prof. Weigla, i stał się jednym z jego najbliższych współpracowników.
Przedmiotem badań naukowych prof. Weigla i jego współpracowników był tyfus plamisty, choroba, która ówcześnie występowała w stanie endemicznym na terenach Europy Środkowej i Wschodniej, a także w Azji i Afryce. Tyfus plamisty, czy inaczej dur plamisty albo dur wysypkowy, to odzwierzęca choroba zakaźna (zoonoza), dziś bardzo rzadka. Wywołują ją zarazki Rickettsia Prowazekii, czyli riketsje przenoszone przez insekty (wszy i pchły). W czasie I wojny światowej epidemia tyfusu plamistego pochłonęła 3 miliony ofiar. Dziś zachorowania na tyfus są niezwykle rzadkie w krajach cywilizowanych, ale w ubogich rejonach Azji, Ameryki Południowej czy Afryki, nadal występują w liczbie kilku tysięcy przypadków rocznie. W Europie ostatnie zachorowania notowane były w latach 60. XX wieku. W 1971 r. dur plamisty został skreślony w Polsce z listy tzw. chorób kwarantannowych.
Oryginalnym pomysłem Rudolfa Weigla było sztuczne doodbytnicze zakażanie wszy zarazkiem Ricketsia Provazekii. W ten sposób zostało ostatecznie udowodniona etiologiczna rola tego zarazka w tyfusie plamistym oraz zróżnicowanie Ricketsia pediculi i Ricketsia Rochalimae. Konsekwencją tych naukowych dociekań było opracowanie produkcji szczepionki w warunkach laboratoryjnych. W latach 30. XX w. uniwersytecką katedrę badawczą przekształcono w rodzaj zakładu produkującego szczepionkę.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS