Wraz z Mariuszem Dmochowskim wkroczyła do polskiego filmu postać SILNEGO MĘŻCZYZNY – co wcale nie oznacza, że zwycięskiego-dominującego nad otoczeniem, całkowicie świadomego celów, jakie zamierza, czy pragnie osiągnąć. Owa SIŁA CHARAKTERU mocno podkreślała tworzone przez Aktora role, wyróżniała je i eksponowała ich indywidualność. Cechy te, w sumie wspólne, przynależne były jakże niepodobnym do siebie postaciom, jakie Dmochowski stworzył w filmie: Jana III. Sobieskiego, Wokulskiego, czy chociażby Augusta II. Mocnego.
Specyficzne podejście, ryzykowny wręcz zabieg, zdecydowanie wysuwa na plan pierwszy postać Wokulskiego. Niezaprzeczalnie bowiem w umysłach milionów Polaków bohater “Lalki” jawił się przecież jako nieszczęśliwie zakochany romantyk, a wreszcie samobójca ginący pod ruinami zamku. NASTĘPUJE DZIAŁANIE NA PRZEKÓR ZBIOROWEJ WYOBRAŹNI, bo właśnie nie romantyzm, marzycielstwo, czy poczucie przegranej dominują w postaci Wokulskiego, tej postaci, którą przedstawił nam Mariusz Dmochowski. Aktor w sposób oryginalny i specyficzny “powołuje” do życia swojego bohatera: masywny, barczysty, nieprzystępny, a nawet ociężały. Widz postrzega go jako niesympatycznego, ale wrażenie to powoli, wraz z kolejnymi kadrami filmu, ulega metamorfozie. Musimy poznać go bliżej, aby dostrzec – jakże znakomicie przez Aktora ukryte – pokłady utajonej wrażliwości, sentymentu, marzycielstwa, a nawet – romantyzmu…
Rola Dmochowskiego tchnie siłą, prężnością, czynem. Odmiennie też przedstawia nam Wokulskiego w romansie z Izabelą Łęcką: romans ów rozgrywa się w sposób nieco toporny, kanciasty, jak gdyby z góry przesądzający o późniejszej porażce, klęsce nawet… Aktorowi zarzucano chłód w scenach, które wszak winny być miłosnymi, ale czyż nie to właśnie zadecydowało – między innymi, że Jego Wokulski jest postacią fascynującą?!
Obserwując grę Aktora w różnych obrazach, odnosiliśmy wrażenie, że sprawy osobiste nie są tymi najważniejszymi, że w istocie – z punktu kreowanych przez niego postaci – zaprzątają Go sprawy ważniejsze, szersze. Kiedy więc w kostiumie hetmana Sobieskiego wypowiada słowo OJCZYZNA, brzmi to głęboko, przekonywająco, przejmująco…
NIE OD RAZU AKTOR ZAJĄŁ MIEJSCE W PANTEONIE AKTORÓW RÓL GŁÓWNYCH. Znany już jako aktor teatralny – w filmie otrzymywał przez szereg lat role li tylko drugoplanowe. WIDZOWIE DOSTRZEGLI JEDNAK JEGO NIEPRZECIĘTNE WALORY: donośny głos, pięknie i z pewnym dystansem wypowiadane kwestie, jakże charakterystyczne spojrzenie spod krzaczastych brwi i ową arystokratyczną “butę” w twarzy. Atletyczna postawa i stanowcze rysy twarzy podkreślały dodatkowo walory sceniczne.
MARIUSZ DMOCHOWSKI urodził się 29.XI. 1930 roku w Piotrkowie Trybunalskim. W 1955 roku ukończył warszawską PWST i w tym samym roku zadebiutował na scenie. W latach 1955-65 związany był z warszawskim Teatrem Polskim, a następnie z Teatrem Powszechnym (1965-68). W tym też okresie, znany już z pracy w teatrach, zaczął otrzymywać role drugoplanowe w filmach (“Eroica”, “Zezowate szczęście”, “C.K Dezerterzy”) oraz role nieco większe, ale w produkcjach słabszych. W latach 1968-74 pracował w Teatrze Narodowym, później w Nowym (1975-82), którego był też dyrektorem naczelnym i artystycznym. Okres 1982-87, to ponowna praca w Teatrze Polskim w Warszawie, a następnie Współczesnym (1987-92).
Miał w swojej działalności również współpracę z Teatrem Ziemi Opolskiej, któremu dyrektorował (1973-75). Aktor znany był również z działalności społecznej i politycznej. Był przewodniczącym Zarządu Głównego Związku Pracowników Kultury i Sztuki, a także posłem na Sejm PRL VI. i VII. kadencji. W latach 80. tych związany był z opozycją solidarnościową. Zmarł 8. sierpnia 1992 r. w Popowie – Parcelach.
Mariusz Dmochowski — wybitny aktor i reżyser, znakomity śpiewak – ARTYSTA WSZECHSTRONNY. Ma na swoim koncie kilkadziesiąt kreacji filmowych, teatralnych i telewizyjnych. Nigdy nie obnosił się ze swoją sławą – należał do aktorów skromnych, tajemniczych, unikających rozgłosu.
O tym, że zostanie aktorem w zasadzie zdecydował przypadek, albowiem Mariusz Dmochowski myślał o karierze operowej. Znawcy zachwycali się Jego pięknym barytonowym głosem. Jednak – z uwagi na liczne kłopoty zdrowotne, związane z gardłem – wszelkie marzenia w tym zakresie legły w gruzach, zaś plany zawodowe stanęły pod znakiem zapytania. W sukurs przyszły Mu właśnie warunki sceniczne. O Jego oryginalności decydował nie tylko ów donośny głos, postura, czy słynny ‘zamaszysty gest’, ale przede wszystkim sugestywność wzruszeń, intensywność podanych środków wyrazu, jednakże poddanych kontroli i wolnych od przejaskrawień.
Jego Bohaterowie nie rozpływają się w anonimowości, nie są anemiczni, czy też jednowymiarowi – ROZBIJAJĄ MONOTONIĘ, angażując widza emocjonalnie, krok po kroku, z każdą kolejną sceną filmu, sztuki.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS