Początki Kaczyńskiego. Przez pierwsze lata nie odnosił sukcesów. Z własnej winy

Formacyjne lata Kaczyńskiego przypadły na dziwny moment, w połowie lat 80. wśród inteligencji zapanowała moda na kompromis, umiarkowani katolicy zeszli się z umiarkowaną lewicą, dawni ugodowcy z radykałami. Mazowiecki, Geremek, Michnik i Kuroń padli sobie w objęcia. Prawica dystansowała się od endeckiej przeszłości, lewica od komunistycznych uwikłań, modne się stały rozmyte tożsamości, a jeszcze bardziej brak tożsamości.

Kaczyński po latach przekonywać będzie, że serce miał zawsze po prawej stronie, ale nie miał. Epoka umierającego PRL-u nie lubiła wyrazistości, więc Kaczyński ich również nie lubił. Bliska mu była zachodnia prawica, ale polskiej nie lubił, obawiał się endeckiej tradycji. Poznał elity prawicy, ale mu się nie spodobały. Związał się z warszawsko-krakowską elitą, ze środowiskiem skupionym wokół Geremka i Mazowieckiego. Kilka lat później swoją partię nazwał Porozumienie Centrum, co było manifestem jego ówczesnej pozycji.