Dokładną godzinę początku astronomicznej zimy wyznacza moment przejścia Słońca przez tzw. punkt Koziorożca. W tym dniu Słońce góruje w zenicie nad zwrotnikiem Koziorożca, czyli najdalej wysuniętej na południe szerokości geograficznej, dla której jest to możliwe. Wtedy w Polsce i na półkuli północnej kąt padania promieni słonecznych podczas górowania (w południe) jest najmniejszy na tle całego roku.
Astronomiczne pory trwają pomiędzy momentami przesileń i równonocy, które odpowiadają górowaniu Słońca w zenicie: nad równikiem albo nad zwrotnikami. I tak na półkuli północnej wiosna trwa od równonocy wiosennej do przesilenia letniego, lato obejmuje okres od przesilenia letniego do równonocy jesiennej, jesień mamy w okresie od równonocy jesiennej do przesilenia zimowego, a zimę od momentu przesilenia zimowego do równonocy wiosennej.
Warto przypomnieć, że układ pór roku nie wynika ze zmian odległości naszej planety od Słońca, która ulega odchyleniom jedynie w niewielkim stopniu. Co ciekawe, Ziemia jest najbliżej Słońca (w tzw. peryhelium) na początku stycznia, kiedy na półkuli północnej panuje zima – dystans Ziemi do Słonca wynosi wówczas “zaledwie” 147.098.291 km. Z kolei największe oddalenie (aphelium) przypada na okolice 4 lipca i sięga 152.098.233 km.
Pory roku wynikają z połączenia dwóch czynników: nachylenia osi obrotu Ziemi względem płaszczyzny orbity oraz ruchu obiegowego dookoła Słońca. W związku z tym w różnych okresach roku na danej półkuli zmieniają się warunki oświetlenia, Słońce góruje w zenicie wyżej, dzień jest dłuższy niż noc, albo przeciwnie: Słońce jest niżej nad horyzontem, dzień jest krótszy niż noc.
Zima to okres sprzyjający spoglądaniu na nocne niebo, gdyż wcześnie robi się ciemno i z obserwacjami gwiazd nie trzeba czekać do późnych godzin nocnych. Pod koniec grudnia już około godziny 18:00 wschodzi charakterystyczny gwiazdozbiór Oriona z dominującą u jego szczytu gwiazdą Betelgezą. Jest on widoczny o tej porze roku przez całą noc.
W pobliżu natomiast – lekko poniżej lewego dolnego skraju konstelacji Oriona – szybko ujawnia się również gwiazdozbiór Wielkiego Psa (Canis Majoris). Szczyci się on jedną z najlepiej widocznych i najbliższych nam gwiazd nocnego nieba (oddaloną od Słońca o zaledwie 8,6 roku świetlnego) – mowa o Syriuszu (Alfa Canis Majoris, α CMa). Obiekt ten charakteryzuje się bardzo dużą obserwowaną jasnością (−1,47 magnitudo) i stanowi – obok wspomnianej Betelgezy – drugi z wierzchołków majestatycznego Trójkąta Zimowego, czyli orientacyjnego układu pobliskich najjaśniejszych gwiazd, widocznych o tej porze roku.
Trzecią jest natomiast Procjon (Alfa Canis Minoris, α CMi) – najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Małego Psa, ósma pod względem obserwowanej jasności na nocnym niebie. Co ciekawe, Procjon jest także jedną z najbliższych nam gwiazd – znajduje się w odległości około 11,5 roku świetlnego od Słońca.
Aktualnie pod koniec grudnia około godziny 17:00 w zachodniej partii nieba będzie też można zobaczyć inną ciekawą sytuację – w jednej linii ustawione będą trzy bardzo jasne obiekty: planeta Wenus oraz gwiazdy Altair oraz Wega.
Opracowanie: PAP/MK
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS