1 sierpnia podczas ceremonii w bazie Tindal Royal Australian Air Force oficjalnie przyjęło do służby samolot bezzałogowy Northrop Grumman MQ-4C Triton. To pierwsza z czterech maszyn, które trafią do służby w RAAF-ie na mocy zamówienia z czerwca 2018 roku. Docelowo Australia planuje pozyskać nawet siedem dronów tego typu.
Maszyna nosząca numer A57-001 przybyła do Tindal już 16 czerwca. W czasie lotu z Naval Air Station Patuxent River w stanie Maryland (czyli na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych) wykonała dwa międzylądowania.
Osiągnięcie wstępnej gotowości operacyjnej przez MQ-4C zaplanowano na przyszły rok. Pozostałe trzy australijskie MQ-4C są obecnie na różnych etapach montażu w zakładach w kalifornijskim Palmdale. Canberra ma status partnera współpracującego w programie Tritona, co daje jej prawo do wpływania na wymogi, które musi spełniać system.
– Triton to jeden z najbardziej zaawansowanych na świecie systemów wywiadowczych, obserwacyjnych, rozpoznawczych i wskazujących cele oraz produkt wspólnego programu rozwoju między Australią i Stanami Zjednoczonymi, jest sprawdzonym, wielozadaniowym i wielodomenowym narzędziem działającym na rzecz bezpieczeństwa narodowego, niezbędnym dla Australijskich Sił Obronnych w tym krytycznym okresie – podkreśliła Christine Zeitz, szefowa Northropa na obszar Australii i Nowej Zelandii.
Dla Zeitz jest to prawdopodobnie ostatni sukces na tym stanowisku, gdyż już zapowiedziano, że odejdzie z Northropa we wrześniu.
Northrop Grumman zaprezentował pierwszego Tritona dla Australii we wrześniu 2022 roku. Budowa tej maszyny w zakładach w Moss Point w stanie Missisipi rozpoczęła się już w październiku 2020 roku, a ostatni etap montażu w zakładach w Palmdale nastąpił w roku 2023.
Australijczycy dostaną MQ-4C w konfiguracji IFC-4 – tej samej co egzemplarze dostarczane obecnie US Navy – z wyposażeniem do prowadzenia tak zwanego wywiadu elektromagnetycznego (SIGINT). Pierwsze próby Tritonów IFC-4 w locie odbyły się w lipcu 2021 roku w Patuxent River.
Triton podczas pierwszego lotu w maju 2013 roku.
(US Navy / Northrop Grumman / Bob Brown)
Tritony będą służyć obok załogowych samolotów patrolowych P-8A Poseidon, których RAAF docelowo będzie mieć czternaście (Boeing pracuje obecnie nad integracją P-8 i MQ-4C). Australijczycy chcą za pomocą dronów zwiększyć swój potencjał nie tylko na polu zwalczania okrętów podwodnych, ale także w dziedzinie ISR. W założeniu Tritony – które nie mogą przenosić uzbrojenia – mają zapewniać uzbrojonym Poseidonom wsparcie rozpoznawcze, a operatorzy na pokładzie P-8A, znajdujący się bliżej pola walki, mają być w stanie skuteczniej zawiadywać działaniem dronów.
Australijskie Tritony nie mają być jednak wyłącznie narzędziem do prowadzenia wojny, ale mają także zapewniać możliwość dozorowania wód terytorialnych i strefy ekonomicznej w warunkach pokojowych.
Drony będą na przykład wykrywać chińskich rybaków prowadzących nielegalne połowy. Wody wokół Chin kontynentalnych są w znacznej mierze wyeksploatowane, co zmusza Pekin do szukania innych miejsc połowów. Od pewnego czasu rośnie tu rola milicji rybackich – formacji paramilitarnych podlegających Centralnej Komisji Wojskowej, kontrolującej również ministerstwo obrony i straż wybrzeża, co umożliwia sprawną koordynację działań prowadzonych w „szarej strefie” na pograniczu wojny hybrydowej.
A57-001 krótko po przylocie do Tindal.
(SGT Andrew Eddie, Department of Defence)
Nie można też zapominać o ścisłej współpracy strategicznej między Stanami Zjednoczonymi a Australią. Oba te kraje działają w ramach szeregu programów mających przeciwdziałać agresywnej polityce Chińskiej Republiki Ludowej na Pacyfiku. Jedną z inicjatyw mających taki cel jest dialog bezpieczeństwa Quad (Australia, Indie, Japonia, USA), drugą – system współpracy wywiadowczej Five Eyes (Australia, Kanada, Nowa Zelandia, Wielka Brytania, USA), wreszcie trzecią i najmłodszą – pakt AUKUS (Australia, Wielka Brytania, USA). Można w ciemno założyć, że australijskie Tritony bezpośrednio lub pośrednio wspomogą potencjał wywiadowczy Amerykanów na półkuli południowej.
Triton jest wersją rozwojową drona rozpoznawczego RQ-4 Global Hawk, opracowaną pod egidą programu BAMS (Broad Area Maritime Surveillance). Mimo zewnętrznego podobieństwa oba typy różnią się pod względem wyposażenia. W Tritonach wprowadzono przede wszystkim wzmocnienia strukturalne płatowca i zainstalowano system odladzania poszycia. Dzięki temu Triton może bez obaw zlatywać poprzez chmury i poruszać się stosunkowo nisko nad powierzchnią morza, aby przyjrzeć się z bliska podejrzanym statkom i okrętom.
Nie wiadomo jeszcze, ile Tritonów powstanie. US Navy wyrażała zainteresowanie aż siedemdziesięcioma egzemplarzami. W Stanach Zjednoczonych Tritony IFC-4 mają zająć miejsce załogowych samolotów rozpoznania elektronicznego EP-3E ARIES II (Airborne Reconnaissance Integrated Electronic System), zbudowanych na bazie płatowca samolotu patrolowego P-3 Orion, oblatanego w 1959 roku.
Główną zaletą Tritonów w porównaniu z ARIES-ami jest długotrwałość lotu i pułap praktyczny – mogą one spędzić w powietrzu do dwudziestu czterech godzin i latać na wysokości powyżej 16 tysięcy metrów, a zasięg wynosi 15 200 kilometrów. Do tego dochodzi oczywiście kwestia braku ludzi na pokładzie. ARIES-y standardowo obsadza załoga licząca od dziewiętnastu do dwudziestu czterech lotników, od których trudno byłoby oczekiwać, żeby rutynowo spędzali całą dobę w powietrzu.
9. Eskadra
Australijskie MQ-4C będą należały do 9. Eskadry, którą specjalnie odtworzono do tego celu. Domem eskadry jest RAAF Base Edinburgh w stanie Australia Południowa i stamtąd właśnie Tritony będą sterowane, ale stacjonować będą w RAAF Base Tindal na Terytorium Północnym, skąd będą miały dogodny dostęp do mórz Timor i Arafura, oblewających północną Australię, a dalej – do Morza Południowochińskiego, Morza Filipińskiego i Pacyfiku właściwego.
Pierwotnie eskadra powstała w styczniu 1939 roku w drodze prostej sztuczki formalnej – zmiany numeru 5. Eskadry. Była ona wówczas jednostką współpracy z flotą, wyposażoną w wodnosamoloty rozpoznawcze Supermarine Seagull umieszczane na pokładach krążowników. W tej postaci eskadra istniała do 1944 roku. Odtworzono ją następnie w 1962 roku i wkrótce wyposażono w śmigłowce UH-1 Iroquois.
Cztery lata później eskadra trafiła do Wietnamu, ale początkowo jej rolę ograniczała biurokracja: dowództwo RAAF-u utrzymywało, że śmigłowce muszą działać według procedur pokojowych, a nie wojennych. 9. Eskadra uczestniczyła w wojnie wietnamskiej do 1971 roku. We wczesnych latach 80. wydzielony kontyngent z 9. Eskadry stacjonował na Synaju w ramach sił pokojowych MFO.
UH-1 z 9. Eskadry i żołnierze 7. Pułku Australijskiego, Wietnam, 1967 rok.
(Collection Database of the Australian War Memorial, ID: C336155)
W 1988 roku eskadrę przezbrojono w śmigłowce S-70A, ale niedługo potem zapadła decyzja o przeniesieniu śmigłowców pola walki pod kuratelę wojsk lądowych, aby usprawnić dowodzenie. 14 lutego 1989 roku eskadrę rozwiązano, a jej personel i sprzęt wykorzystano do stworzenia 5. Pułku Lotniczego. Jej ostatnim dowódcą był Angus Houston, późniejszy generał i, w latach 2005–2011, dowódca Australijskich Sił Obronnych.
Northrop Grumman
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS