W dzisiejszym “Światopoglądzie” Agnieszka Lichnerowicz rozmawiała z pragnącą zachować anonimowość pielęgniarką. Kobieta została skierowana do pracy w placówce, gdzie z powodu rozprzestrzeniającego się koronawirusa, panują wyjątkowo trudne warunki i brakuje personelu.
– Pracowałam po 16-17 godzin na dobę. Miałam przerwę nocną, ale wiedziałam, że jeśli coś się wydarzy, ktoś po mnie zadzwoni i będę musiała zejść na oddział – relacjonowała.
“Tylko ktoś, kto pracuje w tym kombinezonie, zrozumie, jak się czułam”
Pielęgniarka początkowo starała się jak najdłużej nosić kombinezon ochronny. Ale z dnia na dzień stawało się to dla niej coraz trudniejsze) – Pierwszego dnia, kiedy byłam jeszcze w dobrej formie, spędziłam w kombinezonie 5 godzin. Ale ostatnie godziny to był ból, straszne duszności. Nie widziałam na oczy, pot mi spływał na twarz. Kolejnego dnia nie dałam rady nosić kombinezonu tak długo, a ostatni założyłam go tylko na godzinę. No i nie dałam rady, zasłabłam – opowiadała.
– Tylko osoby, które pracują w tych kombinezonach, są w stanie zrozumieć, jak się człowiek czuje w takim pełnym umundurowaniu – dodała.
Dostajesz nakaz i nie możesz powiedzieć “nie”
Pielęgniarka powiedziała, że skierowanie do pracy w dostarczył jej policjant późnym wieczorem.Choć złożyła odwołanie, powołując się na swoją sytuację zdrowotną, to zanim zostało rozpatrzone, musiała udać się do placówki. Nie miała możliwości się z nikim skontaktować.
– Nie można tak naprawdę powiedzieć “nie”. Jeżeli dostaję nakaz późnym wieczorem, to kiedy mam się skontaktować z placówką? Dzwoniłam tam, ale wiadomo, że o takiej porze ktoś może nie odebrać telefonu. Ponieważ rano też się nie udało dodzwonić, uznałam, że trzeba tam po prostu pojechać.
Rozmówczyni Lichnerowicz ma problemy z kręgosłupem i cierpi na dolegliwości kardiologiczne. Jednak, jak opowiada, nikt nie przeprowadził z nią wywiadu lekarskiego przed podjęciem pracy i nie sprawdził, czy jej stan zdrowia pozwala na pracę w tak trudnych warunkach.
Media donosiły wcześniej, że były przypadki, że skierowanie dostała kobieta w ciąży, czy ktoś, kto samotnie wychowuje dzieci i nie ma z kim ich zostawić. Pisaliśmy też o brakach sprzętu i środków bezpieczeństwa w ośrodkach. Z powodu braków personelu, ministerstwo apelowało nawet o pomoc wolontariuszy.
“Strażakowi nikt nie każe pójść w ogień bez sprzętu”
– Specyfika naszej pracy jest taka, że często narażamy zdrowie, a nawet życie. Ale na przykład strażakowi się nie powie, żeby wszedł do płonącego domu bez odpowiedniego sprzętu. Z nami jest tak samo. A przecież cały czas słyszymy w telewizji, że w szpitalach czegoś brakuje. Słyszymy jaka jest sytuacja DPS-ów, że są tam dwie osoby na kilkadziesiąt pacjentów, z których większość jest zakażona i nikt się nimi tak naprawdę nie interesuje. To są też nasze obawy – że zostaniemy rzuceni w takie miejsce. I co mamy wtedy zrobić? – pytała.
– To nieprawda, że pielęgniarki nie chcą pracować. Przykładem jest moja koleżanka, która sama zgłosiła się do pracy – podkreślała kobieta. Dodała, że na oddziale spotkała wiele innych osób, które podjęły ogromny wysiłek, aby opiekować się pacjentami. – Jestem pełna podziwu dla tych ludzi. Mimo przeszkód i niedogodności, potrafili się samodzielnie zorganizować.
W pracy pomogło jej także “zadaniowe” podejście do życia. – Zawsze boimy się nowych rzeczy i zmian. Ale ja jestem osobą, która po prostu się z tym mierzy. Ja żyję tu i teraz. Będąc tam, nie myślałam o tym, że boję się choroby, tylko, że muszę wykonać kolejne zadania.
Medycy nie zarażają przez lekkomyślność
Pielęgniarka po zasłabnięciu i konsultacji z lekarzem wyszła z ośrodka. Obecnie przebywa w kwarantannie i – na szczęście – nie ma objawów choroby wywoływanej przez koronawirusa. – Dochodzę do siebie, już się wyspałam. Jak adrenalina spływa, to zaczynają wychodzić stałe dolegliwości. U mnie to kręgosłup, ale ćwiczę, więc to minie – mówiła.
Niektórzy medycy, zwłaszcza pracujący na oddziałach zakaźnych, spotkali się z wrogością sąsiadów, którzy oskarżali ich o roznoszenie choroby.
– Można przeczytać, kto roznosi tego wirusa. W większości to personel medyczny, nie da się ukryć. Zadajmy sobie jednak pytanie, dlaczego. Nie dlatego, że nie przestrzegamy reżimu snaitarnego. Często nie mamy dostatecznej ilości sprzętu – tłumaczyła rozmówczyni Lichnerowicz.
Kobieta była jednak dobrej myśli: – Wierzę, że w ludziach jest dobro i zrozumienie. Nawet strach i emocje, które przecież gdzieś muszą znaleźć ujście, to jednorazowe rzeczy i człowiek potem pomyśli, że źle zrobił – podsumowała.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS