Pandemiczna niesolidarność. Wielu ludzi nic sobie nie robi z obostrzeń, skutki ponosimy wszyscy

My z dziećmi siedzimy po domach. Nie, nie tylko dlatego, że są małe i pewnie trudno byłoby z nimi zaszaleć na nielegalnej imprezie. Siedzimy z nimi w domu, bo tak trzeba, gdy brytyjski wirus szaleje.

Odbieramy dzieci z przedszkola czy żłobka bez słowa protestu, urywając się z pracy, gdy tylko któreś za głośno kichnie albo pociągnie nosem – bo wtedy zatrwożona opiekunka natychmiast wisi na telefonie i prosi, żeby przyjechać zabrać dziecko, które może roznosić jakąś chorobę. Pokornie zabieramy.

W tym czasie widzę w sieci znajomych i nieznajomych, którzy jadą grupowo na weekend ponurkować, poszusować, towarzysko się rozerwać. I zamieszczają potem relację na Facebooku, zapominając, że tym samym informują, jak wysoki rachunek wystawiają nam za koszty swojej nieodpowiedzialności. Bo nieprzestrzeganie obostrzeń przynosi coraz więcej zachorowań i coraz surowsze lockdowny. Dla wszystkich.

Z jednej strony widzę, że większość nie pogrywa z epidemią. Z drugiej tych, którzy to robią, wcale nie jest mało. Zasadniczo nikomu wolności nie bronię. Ale kiedy znów usłyszałem premiera wzywającego do solidarności i zrozumienia kolejnych obostrzeń, to znów natychmiast pomyślałem o tych, którzy w sytuacji szczytu pandemii tę solidarność mają gdzieś. Kiedy jest rekord zakażeń, nadal snują plany wyjazdów i rozrywek. Nie są w stanie wysiedzieć w domu ani nawet we własnym mieście. Halo, tu Ziemia! Nie mamy 35 zakażeń dziennie, ale 35 tysięcy!

My, którzy rozumiemy wyjątkowość sytuacji, musimy siedzieć w domu, jeśli wychodzimy, zachowywać dystans, nosić maski, aby wirus się nie rozprzestrzeniał. Inni, mając te wszystkie zasady gdzieś, będą go roznosić po mieście, a nawet rozwozić po Polsce i świecie.

Do luftu z taką solidarnością. Nie, po prostu nie chcę, żeby solidarność była wybiórcza.

O kościołach nawet nie wspomnę. Wczoraj w mojej parafii odbyły się dwa wieczorne nabożeństwa. Jedno po drugim. Cały parking zastawiony był samochodami do godz. 21. Niech pan minister nie mówi więc o umowie z biskupami, tylko dostawia nowe łóżka – może właśnie w kościołach – by ratować chorych, dla których nie ma już miejsca w szpitalach. A do każdego łóżka przydzieli księdza z ostatnią posługą zamiast respiratora.