Palmy nad Jeziorem Wiktorii

O. Marcin jest obecnie formatorem kandydatów do zgromadzenia, przy sanktuarium męczenników w Munyonyo. W tym roku, w kwietniu, mija 20 lat od kiedy franciszkanie z prowincji krakowskiej, rozpoczęli swoje misje w kraju określonym Perłą Afryki. Przez lata, oprócz pracy duszpasterskiej wybudowali szkoły, szpitale i przedszkola. Dzięki zakonnikom powstało również narodowe sanktuarium, położone nad brzegiem Jeziora Wiktorii. Niedawno w pobliżu kościoła wytrysnęło źródełko. Kilka tygodni temu powstała tam grota Matki Bożej. Obecnie w planach jest jeszcze wybudowanie kaplicy Wieczystej Adoracji.

Wojciech Ulman OFM Conv/Munyonyo

Obok źródełka, w miejscu, gdzie św. Karol Lwanga udzielił chrztu św. Kizito, stanęły figury upamiętniające tamto wydarzenie.

Ekumenicznie
O. Marcin zanim został duszpasterzem w sanktuarium, pracował najpierw w miejscowości Matugga, ok. 20 km od stolicy, Kampali. – Pierwsza moja Droga Krzyżowa w Ugandzie, była ulicami Matuggi, po okolicznych dróżkach. Ludzie szli w spiekocie dnia. Kilka godzin w upale.

Matugga liczy o 20 tys. mieszkańców. Nie wszyscy są katolikami. Na Drogę Krzyżową przychodzą jednak wszyscy, bez względu na wyznanie.
– Zaczynaliśmy w kościele anglikańskim, kończyliśmy w naszym kościele katolickim. Kilka tysięcy ludzi brało w tym udział. Młodzież odgrywała pasyjne sceny. Lokalny mężczyzna przebrany za Jezusa niósł krzyż. Niektórzy go biczowali – mówi misjonarz.

Wojciech Ulman OFM Conv/Munyonyo

Droga Krzyżowa ulicami Matuggi

Z kolei w Niedzielę Palmową atrakcją dla wszystkich był Jezus na osiołku. Ten pomysł został zapoczątkowany przez franciszkanów.  – Ludzie bardzo to polubili. Stali wzdłuż drogi z palmami, skakali z radości, tańczyli i śpiewali – opowiada.
Osła zamawiano wcześniej. – Nie jest łatwo utrzymać równowagi, gdy się na nim siedzi, a zwierzę jest w ruchu. No bo trzeba jak Pan Jezus błogosławić, machać do ludzi. Ale ta ich radość jest bardzo piękna – opowiada ze śmiechem misjonarz.

Wojciech Ulman OFM Conv/Munyonyo

Niedziela Palmowa na terenie sanktuarium w Munyonyo

Przechodzi w naszej codzienności
Nieco inaczej wygląda Droga Krzyżowa w Munyonyo, na obrzeżach stolicy. – Tu idziemy od jednej stacji parafialnej do kolejnej. Trasa wiedzie kilka kilometrów główną ulicą Salama Road. Dokoła toczy się zwyczajne życie. To robi wrażenie. Bo widzisz ludzi, którzy kupują warzywa, tu taksówki, tam klaksony i cały ten zgiełk ulicy. A my przechodzimy. To tak symbolicznie można tłumaczyć, że Pan Jezus przechodzi ze swym krzyżem obok naszej codzienności.

O. Wojciech Ulman OFMConv/Munyonyo

O. Wojciech Szymczak w sanktuarium w Munyonyo, zdjęcie z 28.03.2021

Piątkowa Droga Krzyżowa zaczyna się około 11 tej przed południem i trwa do 15-tej. Potem jest Liturgia Wielkiego Piątku. Nie ma tu zwyczaju “ciemnicy” ani wielkosobotniego święcenia pokarmów. – Wyróżnia  za to wielka radość w Niedzielę Zmartwychwstania. Te śpiewy i taniec. Takiej radości, to nigdy w Polsce nie widziałem. Nigdy – przyznaje franciszkanin.

O. Wojciech Ulman OFMConv/Munyonyo

Sanktuarium w Munynoyo

Sanktuarium na bieżąco: https://www.facebook.com/munyonyo