Otyłość nie leży tylko na talerzu. Ewelina schudła 42 kilogramy i choć cały czas mierzy się z hejtem, to dziś inspiruje tysiące kobiet

Kiedy trafiłam do szpitala z powodu poważnych problemów zdrowotnych, usłyszałam po raz pierwszy, że otyłość to choroba. Było to dla mnie ogromnym szokiem, bo wcześniej wiedziałam, że mam nadmierną masę ciała, ale nie wiedziałam, że to już choroba. Pamiętam, jak lekarz prowadząca powiedziała mi, że mam zespół policystycznych jajników, Hashimoto, hiperinsulinemię i masę innych rzeczy, ale że to nie jest największym problemem. Bo moją podstawową jednostką chorobową jest otyłość i od tego tak naprawdę wszystko się zaczęło. 

W momencie, kiedy usłyszałam słowa: „otyłość to choroba, którą się leczy”, to zmieniło się zupełnie moje podejście. Być może dlatego, że trafiłam do szpitala w skrajnym momencie i faktycznie już miałam wybierać albo będę brnęła w ten zły stan i dalej to się po prostu skończy tragicznie, a tego nie chciałam, bo mam trójkę dzieci, męża i całkiem fajne życie, albo wybrać to, żeby iść po zdrowie. I faktycznie to mi otworzyło oczy.

 Otyłość to choroba, a nie wynik lenistwa czy braku motywacji. Nie chodzi tylko o to, co znajduje się na talerzu, ale także o to, co dzieje się w głowie.

 Mam wykształcenie w kierunku żywienia, znałam podstawy, więc wiedziałam, że jeżeli nawodnię organizm, to będzie lepiej współpracował, dostosowałam to, co wiedziałam i to, czego się dowiedziałam od lekarki. Przez pierwsze tygodnie leczenia czułam się jak w pierwszym trymestrze ciąży. Z osoby, która nie czuła w ogóle poczucia sytości, nagle tak naprawdę jedna kanapka powodowała, że było mi wręcz niedobrze. Byłam na szczęście na to przygotowana i wiedziałam, że jeżeli stan będzie się utrzymywał za długo, mam to zgłosić. Na szczęście to minęło i wszystko wróciło do normy. 

 To u mnie okazało się problemem, czyli jedzenie na szybko, czy dojadanie po dzieciach. Uważność podczas jedzenia jest niezwykle ważna. Teraz wolę poczekać na zjedzenie posiłku i wiedzieć, że będę miała przynajmniej 15 minut na to, żeby spokojnie zjeść niż na szybko jeść gdzieś w międzyczasie, bo wtedy szybciej znowu jesteśmy głodni.

 Pierwszy przestój wagi nastąpił po ok. 4 miesiącach i trwał prawie 2 miesiące. To było bardzo trudne, bo psychicznie ciężko jest wytrwać w swoim postanowieniu, że to, co robimy, jest dobre w momencie, kiedy nie widzimy efektów na wadze i to był ten moment, kiedy zrozumiałam, że to nie waga jest wyznacznikiem. Okazało się wtedy, że wszystkie moje badania krwi, przez tak krótki okres, czyli pół roku, uległy ogromnej poprawie. Okazało się jakby to były dwie różne osoby z lipca i grudnia, więc wiedziałam, że to co robię, robię dobrze i wtedy dotarło do mnie, że to nie waga, a zdrowie jest dla mnie priorytetem.

Dziś już wiem, że kiedy dbamy tylko o ciało, nie dbając o psychikę, no to na długo nie odczujemy korzyści i na pewno nie tak, jakbyśmy chcieli, bo wtedy wymagamy za dużo od tego ciała. Natomiast najwięcej zyskujemy, kiedy zadbamy zarówno o psychikę, jak i ciało. 

Miała ogromne wsparcie z otoczenia, od mojego męża, który była ze mną na każdym możliwym etapie, czyli jak się poznaliśmy, gdy miałam wagę w normie i wszystko było fajnie. Później wspierał mnie, gdy staraliśmy się o pierwszą ciąże i gdy się udało, ale nie było kolorowo, a później druga i trzecia ciąża, porody plus i okres mojej największej wagi. Widział, jak zmienia się moje ciało, ale też na pewno dostrzegał to, jak zmienia się moja psychika, bo to nie było łatwe do udźwignięcia, towarzyszyło temu wiele frustracji. I później był obok w momencie kulminacyjnym, w momencie tego przebudzenia, zdrowienia i do dnia dzisiejszego. Przez cały ten okres wiedziałam, że to jest moją ostoją. Z własnego doświadczenia wiem, że mając obok osobę, która po prostu nie oceni, będzie bez względu na okoliczności, to z naprawdę dużym prawdopodobieństwem z takim wsparciem, jesteśmy w stanie osiągnąć nasz cel.

Trzeba mierzyć możliwość na zamiary, bo jeżeli np. przez lata ważyliśmy ileś kilogramów albo nawet nigdy nie mieliśmy tej wagi, do której chcemy dążyć, bo ona dziś jest przypisana nam jako w normie, to też nie oczekujmy od naszego ciała, że nagle do tej wagi dotrzemy. Presja czasu nie pomaga naszej głowie w odzyskiwaniu zdrowia, a ja wciąż uważam, że to jest odzyskiwanie zdrowia i tymi kategoriami powinniśmy się kierować w leczeniu, bo utrata wagi to jest jeden z elementów. Jeżeli skupimy się tylko na utracie wagi, to istnieje bardzo duże ryzyko nawrotu choroby albo tego, że się poddamy, albo nawrót choroby, jeśli zredukujemy tą wagę i przerwiemy. 

Panie, które się do mnie zgłaszają, są świadome tego, że przeszłam tę drogę, więc wielu rzeczy, z którymi one się zmagają, doświadczyłam osobiście na własnej skórze. Myślę, że to co cenią, to świadomość, że nie zostaną ocenione, zaszufladkowane i na pewno łatwiej jest mi  pewne rzeczy wytłumaczyć. Poza tym Panie, które się zgłaszają łatwiej się otwierają, bo wiedzą, że rozmawiam po prostu ”jak swój ze swoim”. Dodatkowo wiele kobiet, które do mnie przychodzą po wsparcie w całym procesie, podobnie, jak ja, są po licznych próbach odchudzania diet z kartkami, z wyliczeniem każdego grama pomidora itd., próbowały różnych restrykcji, postów itd.

Na początku próbowałam wchodzić w dyskusję. Szybko minęło, bo jak rozmowa ze ścianą, zupełnie brak argumentacji, być może gdzieś tam, w kuluarach do tych ludzi coś dociera, ale chcą być konsekwencji w konsekwentni w swoim przekonaniu w sieci. W tym momencie po prostu takie osoby blokuje, jeżeli chodzi o przestrzeń internetową. Z tego powodu, że nie jest to dobre ani dla mnie, ach bądź co bądź dla nich samych, bo oni sami nakręcają się w jakąś spiralę bez sensu ani dla osób, które przychodzą do mnie na profil po wsparcie. Bo jeżeli kobiety, które mierzą się z otyłością widzą, że znowu nawet na takim profilu, pojawiają się takie – jak obrażanie osób z chorób otyłościową, to mogą myśleć, że coś z nimi jest nie tak, a to nie jest prawda, zupełnie nie tutaj leży problem. Wiem, że te rzucanie tej nienawiści, tego hejtu, czy jadu  nie świadczy o mnie, tylko o tych, którzy to robią. Stawianie granic było kluczowe. Nauczyłam się, że opinie innych ludzi nie definiują mojej wartości. Teraz, gdy ktoś mnie krytykuje, wiem, że to bardziej problem tej osoby niż mój.

Lekarze często traktują otyłość jako problem drugorzędny. Słyszałam tylko: ‘Proszę mniej jeść i więcej się ruszać’. Ale nikt nie mówił mi, jak poradzić sobie z emocjonalnym jedzeniem czy jak zacząć zdrowo żyć. Otyłość to poważna choroba i powinna być tak traktowana – podkreśla.

Każdy lekarz powinien wiedzieć, jak pokierować pacjenta, aby otrzymał właściwą pomoc. Gdy mamy podejrzenie problemów z sercem dostajemy skierowanie do kardiologa, więc gdy BMI wskazuje na otyłość, czemu nie dostajemy skierowania do specjalisty obesitologa? I warto pamiętać, że to nie jest tylko kwestia diety – to także kwestia emocji, psychiki i wsparcia społecznego – dodaje.

Czuję się lepiej fizycznie, ale to, co naprawdę się zmieniło, to moje podejście do życia. Wreszcie żyję pełnią życia, cieszę się każdym dniem i mam energię na realizację swoich marzeń – mówi z dumą.