W internecie odkrywam Atlantydy mówiąc kobietom, że nie są niezastąpione, mają prawo się wkurzyć, rzucić wszystko w cholerę i odpocząć – a rodzina ma sobie poradzić tak, jak gdyby trafiła do szpitala właśnie po to, by się nie wykończyć i do szpitala nie trafić.
Zwykle czerwona lampka zapala się jak wpadną w poślizg, jak jazda na oparach zaczyna zajeżdżać silnik. I pytam wtedy: to chcesz przekazać swoim dzieciom? Wpoić córce, że jej potrzeby są na końcu kolejki i jest ważna tylko dlatego, bo bez niej reszta domowników umrze z głodu?
Moje pokolenie( i te starsze), budzą się z letargu, odkrywają, że mają swoje prawa, potrzeby, które powinny respektować i tego respektu oczekiwać. Nie nadskakiwać wszystkim dookoła, bo okaże się, że kiedy same skręcą kostkę, nikt się nie będzie umiał wykazać – bo niby po co, skoro obok jest ktoś, kto zawsze ogarniał wszystko.
A w turkusowym pokoju Leny Atlantydę już dawno pokrywa kurz, wrosła w krajobraz, jest sobie ot tak, jak powietrze. Niezbędne i oczywiste jednocześnie.
Przyglądam się temu, do kogo mówię w sieci i patrzę w niebieskie ślepia ukryte za brudnymi szkłami, które łypią na mnie w domu. I nie dowierzam.
Dziewczynka, lat prawie 6. Wymiana uzębienia w toku. Miłość do Pokemonów i Minecrafta także. Klarują się zainteresowania, rodzą pomysły, kłamanie matce w żywe oczy zaraz będzie opanowane do perfekcji. Za rok szkoła, a ja mam wrażenie, że najważniejsze już ogarnia, teraz trzeba tylko znaleźć sposób, żeby tego nie popsuć.
Ja wspominam swoje 6- letnie jestestwo koszmarnie: pełne lęków, kompleksów, poczucia niedopasowania, masy emocji, których nikt nie pomógł nazwać, oswoić, uszanować. Przerażona, że mojej córce grozi to samo. A przecież dzieci to nie nasze kalki, karmienie ich swoimi lękami to kiepska dieta.
A ta Panna, codziennie karmiona zapewnieniami o tym, że jest ważna i mądra, moje życiowe objawienia traktuje jak mycie zębów – normalnie. Swobodnie mogłaby prowadzić sesję coachingowe i odkrywać przed nami nowe lądy. Już widzę te stwierdzenia, które burzą w głowach mury!
- „Jak Ci źle to po prostu idź się przytul, przytulanie jest ekstra!”
- „Każdy jest czasem smutny i ma zły dzień, to normalne!”
- „Mówi się trudno i idzie się w dal!”
- „Lubię pobyć sama i to jest super”
- „Nienawidzę rywalizować i się ścigać, nie można tak normalnie, razem?”
- „Jestem naprawdę spoko, nie każdy musi mnie lubić”
- „ Nie mam zębów, bo rosną, co za problem? Ważne, że jakoś gryzę!”
- „Czasami mi się wydaje mamo, że telefon jest ważniejszy niż ja. Wiem, że nie, ale tak czuję, możesz go dziś odłożyć?”
BANG- OTRZEŹWIAJĄCA KULKA MIĘDZY OCZY, STRZELA SNAJPERKA BEZ MLECZNEJ JEDYNKI.
Nazywa, mówi, rozmawia, okazuje emocje. Czy to nie połowa sukcesu?! Bywa dziwnie, kiedy stwierdza, że ją zawiodłam i dziś jednak znów musi się wykąpać, ale mimo wszystko, to piękne.
Kiedy jej opowiadam z ckliwą melodią w mojej głowie w tle, jak bardzo jest ważna, ile dla mnie znaczy, jak czerpię z jej radości, wyluzowana żuje gumę i kwituje:
„Przecież ja to wiem, a Ty przestań, bo się rozpłaczesz i rozmażesz oczy, Mamo!”
A jednocześnie wbija klin w niespodziewanym momencie, kiedy myślę, że śpi, a jednak rzuca rozmemłane:
„Jesteś najlepszą mamą na świecie, to był super dzień, dzięki”
Ma doktorat z cieszenia się z drobiazgów. Z wyrazem ekstazy na twarzy pakuje w markecie do torby fistaszki. Śpi z brelokiem za dwa złote. Organizuje koncerty bez publiczności i doskonale się przy tym bawi. Jak spotyka ją coś miłego, to mówi, że marzyła o tym od dziecka.
Czy nie tak trzeba żyć, żeby żyło się łatwiej?
Nie ma wspólnego nic z ideałem, oj nie. Kiedy jednak rozpatruję swoją rolę jako misję i wezmę pod uwagę także to, co mi się nie udaje, to… Może obiad nie rzuca na kolana, może czasem wydrę japę i trzasnę drzwiami, ale… w ogólnym rozrachunku chyba idzie mi nieźle:
Oto mały człowiek, zna swoją wartość, nie pozwala przekraczać swoich granic, jest asertywny aż do bólu, potrafi mówić nie, wierzy w siebie i jest świadomy swoich wad, a także nie zamierza się ścigać.
To ona powinna organizować warsztaty, weekendy z obowiązkowym przytulaniem i skakaniem po kałużach. Z dniem brudasa dla każdego i lodami na obiad.
Ja uczyłam ją trzymać widelec i robić siku na nocnik. Ona mnie uczy jak żyć – to dla mnie całkiem uczciwa transakcja.
P.s. Jednak pisać i czytać uczyć się nie chce, bo jak twierdzi „poradzi sobie nawet bez tego”.
Ubranka Lenki pochodzą z jesiennej kolekcji 5.10.15:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS