Grzegorz Sposób to jeden z największych talentów wśród polskich skoczków wzwyż. Olimpijczyk ze Świdnika, wielokrotny mistrz Polski, z sukcesami w Pucharze Europy i na Mistrzostwach Świata wspomina swój udział w Igrzyskach Olimpijskich w Atenach oraz opowiada o olimpiadzie w Paryżu.
– Jak Pan zapamiętał swój udział w Igrzyskach w Atenach w 2004 roku?
– Dzisiaj, na chłodno, wspominam je całkiem dobrze, ale bezpośrednio po nich miałem inne odczucia. Oczywiście frustrujące, bo nie zakończyły się dla mnie najlepiej. Z upływem czasu pozostają oczywiście te lepsze wrażenia jak np. cały okres przed igrzyskami, przygotowania, życie w wiosce olimpijskiej. To było z jednej strony miłe, z drugiej stresujące. Miłe, bo udział w Igrzyskach Olimpijskich to ogromne wyróżnienie dla sportowca, a stresujące, bo pobyt wiązał się z różnymi uciążliwościami związanymi z procedurami bezpieczeństwa, no i oczywiście stres przedstartowy i oczekiwanie na wynik. Nie każdemu udaje się wyłączyć i odciąć od presji. Minimum, które dawało mi przepustkę do Aten, czyli 2,30 m uzyskałem dużo wcześniej, później pozostało to potwierdzić, a w 2004 roku takie skoki wykonywałem często. Był też rezultat 2,34 m, który uzyskałem w Bydgoszczy. Na Igrzyska Olimpijskie jechałem z dużymi szansami na medal. Czułem się silny. Mój główny konkurent Stefan Holm, z którym często rywalizowałem, zarówno w Szwecji, jak i w Polsce, zdobył złoto, a ja skończyłem z rozerwanym rozcięgnem i operacją. Tak jednak w sporcie bywa.
– Miesiąc temu zginął Jacques Freitag, który również nie miał szczęścia w Atenach.
– Tak, walczyłem z nim w 2003 roku na Mistrzostwach Świata w Paryżu, które wygrał, a w Atenach nie dostał się do finałów. To był świetny skoczek i bardzo sympatyczny człowiek, szkoda, że skończył tak tragicznie.
– W dzieciństwie zapewne nie pojawiły się marzenia u starcie w Igrzyskach Olimpijskich, bo zaczął Pan trenować skoki dopiero w wieku 22 lat?
– Tak i dlatego wdzięczny jestem losowi, że mnie to spotkało. Można powiedzieć, że ja już byłem stary chłop, jak zacząłem skakać. Na początku kariery odbijałem się z lewej stopy, potem musiałem zmienić na prawą i trzeba było się przekwalifikować. Na to straciłem kolejny rok, bo kiedy pewne nawyki i ruchy masz zakodowane, jest bardzo trudno to zmienić. Wyniki zaczęły jednak przychodzić naturalnie i niespodziewanie, jak medal zdobyty na młodzieżowych mistrzostwach w Lublinie, gdzie poszedłem na zawody po pracy i bez treningu. Skoczyłem wtedy może 2,05 m i tak się jakoś potoczyło. Miesiąc za miesiącem, szybki progres i po trzech latach z początkującego zawodnika, po uzyskaniu wysokości 2,30 m, mogłem już walczyć o kwalifikacje olimpijską, a taki rezultat był też przepustką na każdy meeting i zawody.
– Który ze startów przyniósł Panu największą satysfakcję?
– Myślę, że w Superlidze w 2001 roku, która odbywała się w Bremie, gdzie jako drużyna zdobyliśmy Puchar Europy, czego absolutnie nikt się nie spodziewał. Indywidualnie zająłem wtedy drugie miejsce, dorzucając zespołowi sporo punktów, a wystartowałem po nieprzespanej nocy z bólem szczęki i opuchniętą twarzą. W najważniejszym skoku poczułem poprzeczkę na ciele, ale utrzymała się na swoim miejscu. To była dla nas wielka radość. Z sympatią wspominam również Mistrzostwa Świata w Paryżu w 2003 roku, gdzie uzyskałem 6 miejsce, a także takie dalekie wyjazdy jak Uniwersjada w Pekinie.
– Trwają właśnie Igrzyska Olimpijskie w Paryżu. Ogląda Pan relacje?
– Tak, oglądam wszystko. Jest to wielkie święto sportu. Nie przesadzę, jeżeli powiem, że w tym czasie żyję Igrzyskami i naprawdę czekam na nie cztery lata z niecierpliwością. Śledzę nie tylko najpopularniejsze dyscypliny, ale prawie wszystkie. Tam gdzie jest zdrowa rywalizacja, jest piękne widowisko i emocje.
– Czy kibicuje Pan komuś w sposób szczególny?
– Kibicuję oczywiście wszystkim Polakom, bez wyjątku. Liczę, że medale będą się pojawiać. Potrafię jednak docenić wysiłek i zaangażowanie każdego sportowca, bez względu na narodowość czy kraj zamieszkania. Choćby ten turecki zawodnik w strzelectwie, który zrobił na wszystkich takie wrażenie, że jego, jako srebrnego medalistę, znają lepiej niż zdobywców złotych medali. Pomimo całej otoczki, jakie towarzyszą Igrzyskom, sportowo są bardzo ciekawe i tworzą się naprawdę piękne historie.
Mariusz Kozak, fot. Przemek Wierzchowski PAP, Przemysław Szyszka
Last modified: 7 sierpnia, 2024
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS