Od dzieciństwa chodziłem dość regularnie główną alejką miechockiego cmentarza. W okolicach studni rzucał się w oczy stary grób ojca Jordana, który ze zrozumiałych względów przykuwał moją uwagę. Bo Jordanów w ogóle nie ma zbyt wielu, a w Tarnobrzegu to chyba jedyny, którego spotkałem, nawet jeśli tylko na epitafium. Pod tablicą widać zdjęcie młodego mężczyzny z bystrym spojrzeniem, ubranego w biały habit.
Na epitafium nie ma takiej informacji, ale od rodziców już w dzieciństwie słyszałem, że ojciec Jordan utonął kąpiąc się w Wiśle, czemu towarzyszyły rodzicielskie ostrzeżenia żeby uważać na wszelką wodę, a na Wisłę szczególnie, bo to rzeka niebezpieczna, zdradliwa i zdecydowanie nie do kąpania. Zaraz po tym następowała historia jak to mój tato kąpiąc się w Wiśle nieomal utonął, bo połączone linkami pływaki, które miały mu pomóc w unoszeniu się na wodzie, zsunęły mu się na nogi, jednocześnie je plącząc i trzymając na powierzchni.
Kiedy jakieś 20 lat później zainteresowałem się lokalną literaturą, trafiłem na wspomnienia o ojcu Jordanie, ale tylko w kontekście jego utonięcia. Kojarzy mi się, że czytałem o tym gdzieś jeszcze, pewnie u Schabowskiego, ale że nie znajduję na szybko, to pozostanę przy cytacie z „TaPiMy” Juliusza Kydryńskiego. Trudno w to uwierzyć, ale cały poniższy cytat to raptem jedno zdanie. Wcześniej autor wspomina festyn w ogrodzie przy Sokole i strumień myśli towarzyszący mu przy grze w „Koło Szczęścia”.
„Zaraz pomyślałem, że albo ktoś z nas umrze, albo zachoruje bardzo ciężko i zostanie kaleką, albo stanie się coś takiego, co nawet trudno wyobrazić, ale co będzie najokropniejsze z wszystkiego, przelatywały mi także przez myśl rozmaite koszmarne obrazy, przypominało mi się np. jak zeszłego roku utopił się w Wiśle ojciec Jordan od dominikanów i widziałem, jak go wyłowili i nieśli go na kocu, nagiego i spuchniętego, i sinego zupełnie, i zacząłem bać się śmierci w ogóle, a przede wszystkim tego, że ktoś z nas może umrzeć, a najbardziej bałem się o matkę i wciąż chciałem uciec od tego KOŁA SZCZĘŚCIA, które obracało się już ledwie, ledwie, ale wciąż nie mogłem ruszyć się z miejsca.”
Wiemy zatem, że ojciec Jordan utonął w Wiśle, a z odnowionej kilka lat temu tablicy, dowiadujemy się dodatkowo co następuje:
- urodził się 16 stycznia 1900 roku
- 29 czerwca 1923 roku przyjął święcenia kapłańskie
- zasnął w Panu równo 7 lat później, czyli 29 czerwca 1930 roku
- był katechetą w Szkole Powszechnej w Tarnobrzegu
Po krótkich poszukiwaniach udało mi się dodatkowo znaleźć oryginalną klepsydrę z 1930 roku.
Z klepsydry dodatkowo dowiadujemy się, że:
- był katechetą szkoły żeńskiej
- pogrzeb odprawiono 1 lipca na cmentarzu w Miechocinie
- nabożeństwo żałobne zaplanowano na 7 lipca w Krakowie
Wciąż trochę mało i wszystko w kontekście jego nagłej, a niespodziewanej śmierci.
Szukając trochę dalej, udało się znaleźć kolejne informacje. Publikacja Piotra Jaworskiego na temat wizytacji u sióstr dominikanek w USA, została opracowana na podstawie sprawozdania siostry Rozariany Mikiewicz, również dominikanki i, jak się okazuje, rodzonej siostry ojca Jordana, w dodatku urzędującej przez wiele lat w Wielowsi, w klasztorze leżącym obecnie na terenie Tarnobrzega.
Matka Rozariana Mikiewicz urodziła się 11 lipca 1901 roku w Wadowicach, jako siódme z dziesięciorga dzieci Bolesława i Katarzyny z Węclewskich. Ojciec dominikańskiego rodzeństwa był adwokatem, pracującym kolejno w Wadowicach, Czortkowie, Inowrocławiu i Krakowie, gdzie rodzina mieszkała przy ul. Kanoniczej 22. Z życiorysu siostry Rozariany dowiadujemy się, że w młodości brała lekcje fortepianu u profesora Dieza, działała w stowarzyszeniu „Imeldek” przy dominikańskiej bazylice Świętej Trójcy, a do zgromadzenia wstąpiła jako uczennica seminarium nauczycielskiego, w wieku 17 lat.
Niedługo później siostra Rozariana udała się do Wielowsi, odbywając praktykę nauczycielską, w prowadzonej przez siostry szkole. W roku 1928 matka Rozariana uczestniczyła w kursie psychologiczno-pedagogicznym we Lwowie, w 1930 ukończyła Państwowy Kurs Wakacyjny Polonistyczny w Wilnie, a później uczyła się kobiecych robót ręcznych i prowadzenia gospodarstwa domowego, w tym organizacji kół gospodyń wiejskich i organizowania wsi.
Od 1925 roku była nauczycielką szkoły w Wielowsi, a później została jej kierowniczką, sprawując tę funkcję do 1947 roku. W czasie okupacji, gdy szkoła była zajęta przez wojsko, tajne nauczanie odbywało się w klasztorze. Wielu bezdomnych, ściganych i wysiedlonych znalazło tam swoje schronienie, a siostry świadczyły pomoc materialną, sanitarną i duchową. Siostra Rozariana pracowała w tym czasie dodatkowo w sandomierskim szpitalu jako pielęgniarka.
W 1958 roku matka Rozariana Mikiewicz uzyskała absolutorium z filozofii chrześcijańskiej na KUL, nawiązując przy okazji serdeczne kontakty z ks. prof. Karolem Wojtyłą, późniejszym papieżem Janem Pawłem II.
Przez 24 lata, czyli cztery kadencje, z sześcioletnią przerwą, matka Rozariana Mikiewicz pełniła funkcję przełożonej generalnej. W tym czasie do nowicjatu przyjęła 214 sióstr, założyła 49 placówek w Polsce i 5 za granicą, postarała się o zatwierdzenie prowincji amerykańskiej, z własnym nowicjatem. Po złożeniu urzędu przełożonej generalnej, od lata 1977 r do śmierci w 1981 roku siostra Rozariana przebywała w klasztorze w Białej Niżnej.
Pełen tekst o matce Rozarianie i jej inspekcji w USA znajduje się pod tym linkiem:
https://ojs.tnkul.pl/index.php/sp/article/download/16716/15871/
Ciekawostki
Powyżej wspomniałem o znajomości matki Rozariany z Janem Pawłem II, który odwiedzał ją w Białej Niżnej. Żeby udowodnić jaki ten świat mały, dodam, że w cytowanej „TaPiMie” również wspomniany jest Karol Wojtyła, z którym Juliusz Kydryński pracował w kamieniołomach Solvay w czasach okupacji, działał z nim w podziemnym krakowskim teatrze, a czasem nawet dożywiał go przywiezioną od rodziny z Tarnobrzega wałówką.
Ojciec Jordan Mikiewicz zginął w podobny sposób, co wybrany przez niego dominikański patron, czyli błogosławiony Jordan z Saksonii. Ten historycznie drugi generał zakonu, (został nim zaraz po założycielu wspólnoty, świętym Dominiku Guzmanie), zginął na morzu u wybrzeży Syrii, wracając z Ziemi Świętej. Jego ciało zostało wyrzucone na brzeg i pochowane w Akce. A samo imię Jordan oznacza pędzącą, spadającą w dół wodę, stąd nazwa rzeki Jordan.
I tym kończę opowieść o urzędującym w Tarnobrzegu dominikańskim rodzeństwie, Jordanach, małym świecie i śmierci przez utonięcie.
Pamiętajcie – uważajcie, na Wisłę, bo to wyjątkowo zdradliwa rzeka. Tak mówią.
Dziękuję, że doczytaliście do tego miejsca.
Jeśli ktoś ma ochotę, to może postawić mi kawę.
Autor: Jordan Gonciarz
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS