Na odsłonięcie pomnika Marceliny Rościszewskiej serdecznie zaprasza wszystkich mieszkańców w Komitet Społeczny Budowy. Wydarzenie odbędzie się w sobotę, 30 września, ok. godz. 13:30 na ul. Tumskiej w Płocku przy Młodzieżowym Domu Kultury.
Przed uroczystym odsłonięcie rzeźby, czyli o godz. 12:00 w sali Muzeum Mazowieckiego ART DECO przy ul. Kolegialnej będzie zaprezentowany okolicznościowy program artystyczny w wykonaniu uczestników warsztatów Mistrz-Uczeń.
Swoją obecność na sobotniej uroczystości potwierdzili bliscy Marceliny – m.in. wnuczka, prawnuk i jego syn.
Kim była Marcelina Rościszewska?
Urodziła się 9 listopada 1875 roku w Lipawie. Do 1891 roku uczyła się w Instytucie Panien Szlacheckich w Białymstoku[1]. Naukę kontynuowała w paryskim Instytucie Panien Polskich, a później na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Paryskiego. We Francji opieką otoczyła ją Maria Gorecka. Po powrocie do kraju wyszła za mąż za Seweryna Rościszewskiego. Małżeństwo miało dwóch synów.
Z początku włączyła się w tajne nauczanie w płockiem, skąd pochodził jej mąż. Należała do Polskiej Macierzy Szkolnej. Angażowała się w działalność społeczną na wsi, zakładając patriotyczne chóry młodzieżowe, koła gospodyń wiejskich, spółdzielnię kobiet wiejskich i „łaźnię ludową” w Drobinie.
Po separacji z mężem, wyjechała w 1905 roku do Płocka. Od 1908 roku, przez 25 lat kierowała tam szkołą średnią (od 1920: Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Reginy Żółkiewskiej). W okresie przedwojennym kontynuowała w szkole program tajnego nauczania[1], zatrudniając nielegalnie dodatkowych nauczycieli. W pracy nazywano ją „admirałem w peniuarze”. Publikowała także artykuły o szkolnictwie oraz pracowała społecznie.
Podczas I wojny światowej zajęła się organizacją wsparcia dla legionistów. 18 listopada 1918 roku założyła Służbę Narodową Kobiet Polskich, do której w najprężniejszym okresie działalności należało 1200 kobiet. Pod koniec tego samego roku została przewodniczącą nowo powstałego Płockiego Komitetu Obrony Lwowa. Wzięła czynny udział w bitwie o Lwów, wyruszając 3 stycznia do tego miasta z pierwszymi 39 ochotnikami, zwerbowanymi przez Komitet Obrony i wsparciem materialnym.
Jako komendantka Służby Narodowej zaangażowała się także w obronę Płocka podczas wojny polsko-bolszewickiej. Zorganizowała, w prowadzonej przez siebie szkole, szpital polowy dla żołnierzy, zarządzała dostarczaniem amunicji, ewakuacją i opatrywaniem rannych. Dzięki obeznaniu z terenem, przeprowadziła także pluton żołnierzy pod ogniem przeciwnika. W uznaniu zasług została odznaczona Krzyżem Walecznych (1921), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Niepodległości (1937) oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Po wojnie, poza prowadzeniem gimnazjum żeńskiego, dalej udzielała się społecznie. Założyła Dom Inwalidów i Płocki Komitet Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju oraz należała m.in. do Płockiego Towarzystwa Naukowego, Ligi Ochrony Powietrznej Państwa i Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1922 roku została matką chrzestną sztandaru 6 Pułku Piechoty Legionów.
W 1935 roku przeniosła się do Krakowa. Po wojnie wraz z synem Lechem założyła uniwersytet ludowy w Szańcu pod Krakowem.
Zmarła 4 kwietnia 1949. Jej grób znajduje się w Będkowicach.
Źródło życiorysu Wikipedia
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS