Z ogromnym żalem przyjęliśmy smutną wiadomość o śmierci śp. Andrzeja Popiela h. Sulima, człowieka „Solidarności”, aktora teatralnego i filmowego, bas-barytona, od 1974 roku członka zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni. Zmarł w środę 19 lutego br. w Gdyni, a został pochowany w piątek 6 marca br. w grobie rodzinnym na cmentarzu rakowickim w Krakowie.
Śp. Andrzej Popiel był aktywnym działaczem NSZZ “Solidarność”. W stanie wojennym wspierał rodziny internowanych. Do ostatnich dni żywo komentował otaczająca nas rzeczywistość społeczno – polityczną. Znany w Gdyni przede wszystkim, jako współtwórca i wykonawca Gdyńskiej Drogi Krzyżowej, mającej wieloletnią tradycję. Uczestniczył rokrocznie w grudniowych obchodach tragedii 1970 roku, jako lektor.
Pochodził z niezwykle patriotycznej i religijnej rodziny, urodził się w Krakowie (24 stycznia 1936) jako drugie dziecko Kazimierza Popiela (1898–1957), inżyniera górnictwa, pracującego w przemyśle naftowym; oraz Anny z domu Latinik (1902–1969), późniejszej urzędniczki Sądu Metropolitalnego w Krakowie, odznaczonej krzyżem PRO ECCLESIA ET PONTIFICE; wnuk gen. Franciszka Ksawerego Latinika i Heleny z domu Stiasny-Strzelbickiej.
Jego starszą siostrą była Irena Maria „Ika” Popiel (1925-2010), późniejsza siostra benedyktynka sakramentka, Matka Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej, przeorysza klasztoru benedyktynek sakramentek w Warszawie, pomysłodawczyni i współzałożycielka Konferencji Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce. J. E. Kardynał Józef Glemp, w dniu 8.12.1997 r., wyróżnił ją odznaczeniem ECCLESIAE POPULOQUE SERVITIUM PRAESTANTI.
Dziadek, gen. dyw. Franciszek Ksawery Latinik zasłynął, jako dowódca polskich wojsk biorących udział w walce o Śląsk Cieszyński (Zaolzie) w 1919, a następnie, w 1920 jako wojskowy gubernator Warszawy a podczas działań pościgowych, jako dowódca Grupy Południowej 6 Armii. Ojciec Kazimierz Popiel wziął udział w Wojnie Obronnej 1939. jako żołnierz 10 Brygady Kawalerii. Wraz ze swoją jednostką przeszedł szlak bojowy, po czym przekroczył granicę polsko-węgierską i znalazł się w internowaniu. Po wkroczeniu na Węgry sił niemieckich, Kazimierz Popiel został aresztowany przez Gestapo w mieście Eger i zesłany do KL Dachau.
W latach 30. Popielowie mieszkali w Borysławiu, a potem we Lwowie, gdzie Andrzej Popiel spędził pierwsze lata dzieciństwa. Aby uniknąć wywózki na wschód, pozostała we Lwowie matka Anna Popielowa w 1940 roku przeniosła się wraz z dziećmi na stałe do domu swoich rodziców, do Krakowa.
Po wojnie śp. Andrzej Popiel działał m.in. w Studenckiej Estradzie Rozrywkowej w Krakowie gdzie debiutował w 1955 roku, a następnie gościnnie wystąpił w początkach Piwnicy pod Baranami. Występował także w programach estradowych zawodowych zespołów wojskowych.
W 1974 roku związał się z Teatrem Muzycznym w Gdyni, gdzie został przyjęty do zespołu przez Danutę Baduszkową. Został wówczas na dwa tygodnie przed premierą obsadzony w głównej roli w Przygodach Sindbada Żeglarza. Przez kolejne lata Andrzej Popiel był członkiem zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni. W latach 70. i 80. był obsadzany zazwyczaj w rolach pierwszoplanowych, od lat 90. w rolach drugoplanowych, m.in. jako rabin w Skrzypku na dachu w inscenizacji Jerzego Gruzy (1984) – spektaklu wystawionym również w Teatrze Wielkim w Warszawie (1993). W inscenizacji Pana Tadeusza w reżyserii Adama Hanuszkiewicza na deskach Teatru Miejskiego w Gdyni odegrał rolę Podkomorzego (1991).
We wspomnieniach powtarzał, że lata 80 były dla niego nadzieją, a grając w „Kolędzie Nocce” (muzyka Wojciech Trzciński, libretto Ernest Bryll; premiera spektaklu odbyła się 18 grudnia 1980 r. w Teatrze Muzycznym w Gdyni; przedstawienie reżyserował Krzysztof Bukowski) czuł powiew zmian.
Odeszła do lepszego świata osoba prawa, prostolinijna i oddana Polsce, ale przede wszystkim dająca nam tak wiele wzruszeń, ze swojej gry aktorskiej. Po swoich przodkach odziedziczył energiczne usposobienie i jasność umysłu – odznaczał się wielką prostotą, bezpośredniością, szczerością i pokorą.
Osobiście, znałem Andrzeja przede wszystkim, jako wieloletniego sąsiada i parafianina tego samego kościoła w gdyńskiej dzielnicy Grabówek, z którym mieliśmy okazje wielokrotnie wymieniać poglądy na przeróżne tematy, był cudownym interlokutorem.
Pamiętam jakby to było dzisiaj, był na moim ślubie w kościele św. Rodziny w 2001. a po nabożeństwie wręczył mi prezent – mały obrazek z moim herbem rodowym: Ślepowron. Kilka miesięcy temu widziałem go ostatni raz na ulicy w samym centrum Grabówka. Żal ściska, że nic wcześniej nie wiedziałem i nie mogłem uczestniczyć w nabożeństwie za Jego duszę w naszej gdyńskiej parafii (niestety przed paroma miesiącami się przeprowadziłem i ta smutna informacja nie dotarła do mnie na czas), ale obiecuję modlitwę i zachęcam do niej innych. Mam nadzieję, że znajdę kiedykolwiek grób Andrzeja w Krakowie, aby zapalić lampkę. W każdym razie: Cześć Jego Pamięci i R.I.P.
Mariusz A. Roman
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS