Tłumy towarzyszyły Damianowi Szepelawemu w jego ostatniej ziemskiej drodze
W uroczystościach pogrzebowych (18.05) w Szybowicach, oprócz bliskich, przyjaciół i znajomych, wzięło udział wiele delegacji, m.in. samorządowcy, strażacy, ratownicy medyczni i sportowcy.
Damian Szepelawy od 2007 roku sprawował funkcję sołtysa Szybowic, w ostatnich latach był także prezesem rozwijającego się UKS Orlik Prudnik. W przeszłości zasiadał w Radzie Powiatu, będąc również członkiem Zarządu Powiatu Prudnickiego. Działał też w OSP, natomiast zawodowo realizował się w karetce. Odszedł w niedzielę, 14 maja w wieku 44 lat. Zostawił żonę i osierocił dwoje dzieci: 13-letniego syna i roczną córkę.
Starosta Radosław Roszkowski jeszcze w sobotni wieczór snuł z Damianem Szepelawym plany o kolejnych wspólnych przedsięwzięciach sportowych.
– Jestem w głębokim szoku – komentował na gorąco dla „TP” gospodarz powiatu, który o śmierci kolegi dowiedział się podczas wypadu rodzinnego. – Byłem przekonany, że to jakaś plotka, kłamliwa informacja. Kolejne telefony, niestety potwierdziły tragiczne wieści.
– Każda śmierć wywołuje żal, ale gdy odchodzi osoba tak zaangażowana społecznie, to ból jest jeszcze większy. Damian Szepelawy był społecznikiem, którego można było stawiać za wzór – napisał w mediach społecznościowych burmistrz Grzegorz Zawiślak.
Damian Szepelawy wielokrotnie gościł na łamach „Tygodnika Prudnickiego”. W grudniu 2021 roku udzielił gazecie obszernego wywiadu. Poniżej kilka cytatów.
„Praca społeczna to służba. Służba mieszkańcom 24 godziny na dobę przez cały rok. To wyrzeczenia i pełna gotowość, która czasami daje satysfakcję, a czasami gorycz porażki, ale to zaś mobilizuje do dalszych działań”.
„Ciężko mi porównać życie na wsi do życia w mieście, ponieważ w mieście nigdy nie mieszkałem. Ale wielokrotnie słyszę takie opinie, że na wsi jest lepiej. „Wady” dostrzegają ci, którzy wprowadzili się na wieś. A to im przeszkadzają jadące kombajny, a to kurz z pól, a to zapach naturalnych nawozów. Może jeszcze 20 lat wcześniej mogliby się skarżyć na piejące koguty i ryczące krowy. Zalety, to po prostu swoboda, świeże powietrze, przestrzeń, krajobraz”.
„Do Orlika zaprowadził mnie mój syn Szymon. To on chciał grać w piłkę i tak zaczęła się nasza wspólna przygoda z futbolem. Najpierw grał w Sparcie Prudnik, późnej przeszedł do UKS-u Orlik. Do samego zarządu zostałem wskazany przez rodziców, ponieważ poprzedni zarząd zrezygnował i odszedł. Jako klub robimy wszystko, żeby dać szansę na rozwój talentów, hobby i predyspozycji zawodników. Rodziców kosztuje to dużo wyrzeczeń. Poukładanie dnia, tygodnia pod plan zajęć szkolnych, harmonogram treningów, terminarz rozgrywek. Po takich wyrzeczeniach byłaby to taka mała nagroda mieć syna zawodowego piłkarza. W tym wszystkim Szymon potrzebuje jeszcze szczęścia na swoją życiową szansę. Mocno w to wierzymy i kibicujemy mu w rozwoju talentu i pasji”.
„Jak każdy chłopiec chciałem być strażakiem, ale los zaprowadził mnie do karetki. Nie żałuję. Znalazłem swoje zawodowe miejsce. (…) Sytuacje stresowe to codzienność w naszym zawodzie. Agresja spowodowana bezradnością ludzi w trudnych, tragicznych momentach życia oraz ta alkoholowa agresja to ryzyko zawodowe wpisane w służbę w ochronie zdrowia. Spotykam się często z nerwowymi sytuacjami. W końcu to walka o ludzkie życie”.
„Mamy w domu takie swoje powiedzenie, że gdy ja muszę coś ugotować, to zastęp naszej OSP siedzi już w wozie bojowym (uśmiech). Jestem łasuchem i lubię domowe wypieki, głównie na bazie maku. Z potraw domowych, lubię pierogi z białym serem oraz sałatkę warzywną”.
„Hobby? A co to jest (uśmiech)? Tak na prawdę to moja działalność społeczna, to poświęcenie się dla wioski. Organizacja różnych cyklicznych wydarzeń – to daje mi dużo satysfakcji i takiego psychicznego relaksu do spraw zawodowo – medycznych”.
„Lubię spotkania z ludźmi. Jak jest okazja, to przy biesiadnym stole czasami można nawet pośpiewać. Niestety takie praktyki już idą w zapomnienie. Teraz nowinki technologiczne umilają czas przy biesiadzie. Nie czuję się tancerzem, umiem takie podstawowe kroki w kombinacjach wszystkim znanych”.
„Poznaliśmy się (z żoną – red.) w Prudnickim Centrum Medycznym. Wejrzenie było, ale czas na wspólnych dyżurach też miał swój ogromny udział”.
„Recepta na udany związek? Nie wiem, czy jest na to recepta. Na pewno wzajemny szacunek i wsparcie. Do tego zrozumienie i ta fundamentalna miłość. W naszej galerii zdjęć mamy taki napis: „Rodzina – tu zaczyna się życie, a miłość się nigdy nie kończy”. Ta myśl sprawdza się w udanym i szczęśliwym związku”.
Cześć Twej pamięci.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS