Miękka siła
Doradca prezydenta Nixona uważał, że Chiny stanowią potężny straszak na Moskwę, i już w 1969 roku zaczął starać się o normalizację. Dwukrotnie odwiedził Pekin i ostatecznie w roku 1972 doprowadził do historycznego spotkania swojego szefa z Mao Tse-tungiem, kończącego ćwierćwiecze dyplomatycznej ciszy i mniej lub bardziej otwartej wrogości.
W tzw. komunikacie szanghajskim, władze ChRL uznały się za jedynie legalne i orzekły, że status Tajwanu jest wewnętrzną sprawą kraju. USA „przyjęły do wiadomości”, że istnieją jedne Chiny, a wyspa to ich część. Zobowiązały się do niepodważanie powyższej zasady oraz wysiłków na rzecz pokojowego rozwiązania kwestii tajwańskiej przez Pekin. 1 stycznia 1979 roku oba państwa nawiązywały stosunki dyplomatyczne.
Ugodowa strategia Waszyngtonu opierała się na założeniu, że pod wpływem integracji ze społecznością międzynarodową i wzrostu zamożności obywateli, państwo totalitarne samoistnie przekształci się w liberalne. Rachuby zawiodły. W dużej mierze za amerykańskie pieniądze, a także dzięki manipulacjom walutowym, dumpingowi tanich towarów i bezczelnej, masowej kradzieży nowoczesnych technologii, Chiny mają drugą gospodarkę świata, są na prostej drodze do wyprzedzenia USA, a demokratyzacja nie następuje.
Komuniści wykorzystują swój potencjał ekonomiczny do podbijania obcych rynków. Dzięki zgromadzeniu ogromnych rezerw walutowych, inwestują w infrastrukturę państw afrykańskich, kupują prawa eksploatacji surowców naturalnych tamże oraz w Ameryce Łacińskiej. „Miękka siła” to pojęcie ukute przez zachodnich strategów i oznaczające również pociąganie obcych rządów do odpowiedzialności, kontrolę przestrzegania praw człowieka i zapewnianie obywatelom swobód.
Chiny po prostu ładują pieniądze do kieszeni lokalnych autokratów. Są odpowiedzialne za pandemię koronawirusa i krwawe prześladowania mniejszości wyznaniowych. Nagminnie łamią prawo międzynarodowe, produkują narkotyki, rozbudowują arsenały nuklearne.
Czytaj także: TikTok wyklęty. Apka dla młodzieży jest narzędziem wpływu w wojnie o rząd dusz
Lekcja pokory
Xi Jinping mimo protestów Waszyngtonu nie zrezygnował z ekspansji na Morzu Południowochińskim. Wysuwa roszczenia terytorialne wobec japońskich wysepek Senkaku, gdzie mogą znajdować się złoża ropy naftowej. Chce poszerzyć strefę morską kosztem Filipin i Wietnamu. Buduje sztuczne wyspy, by umieszczać na nich instalacje wojskowe.
Prezydent, sekretarz generalny partii oraz wodz naczelny w jednej osobie nie zamierza osłabiać władcy Korei Północnej Kim Dzong Una. Podwyższenie przez Donalda Trumpa ceł na stal i aluminium skontrował dotkliwymi retorsjami. Oficjalnie promuje ideę z czasów cesarstwa, że głowa chińskiego państwa ma przyrodzone prawo i obowiązek rządzenia „wszystkimi, którzy mieszkają pod sklepieniem niebios”.
Nic dziwnego, że dyrektor wywiadu narodowego John Ratclife uznaje Kraj Środka za „największe zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych”. W tej sytuacji Ameryka powinna zacieśnić więzi z wypróbowanymi przyjaciółmi. Położony strategicznie Tajwan stanowiłby twierdzę zabezpieczającą linię wpływów Zachodu między Koreą Południową i Japonią a Filipinami oraz Indonezją. Zaś co ważniejsze – przyczółek demokracji.
Waszyngton przez dekady unikał jasnego deklarowania, co by zrobił po wybuchu konfliktu zbrojnego między dwoma chińskim państwami. Taka polityka miała sens w okresie względnego spokoju: trzymała w szachu zarówno komunistów niepewnych reakcji Ameryki jak i tajwańskie jastrzębie żądające zmiany status quo. Pierwsi przywódcy Chin Mao Zedong i Deng Xiaoping potrzebowali dobrych stosunków z USA jako polisy ubezpieczeniowej przeciw ZSRR. Dwaj kolejni Jiang Zemin i Hu Jintao nie poradziliby sobie bez amerykańskich pieniędzy.
Niestety sytuacja się zmieniła. Xi uczynił z całkowitego zawładnięcia Hongkongiem i odzyskania Tajwanu podstawę doktryny strategicznej. Wyspa po raz pierwszy od lat 50. XX wieku musi się poważnie liczyć z militarną agresją kontynentalnych Chin. Zwłaszcza, że Hongkong praktycznie padł i cesarz ostrzy sobie zęby na nową zdobycz. Jedyny sposób, by go powstrzymać, to lekcja pokory: zakończenie ambiwalentnych gierek, uznanie Republiki Chin za pełnoprawne państwo i otwarcie w Tajpej ambasady USA.
Tłumaczenie Piotr Milewski.
Czytaj też: Nawet za czasów Mao Chińczycy mieli więcej wolności niż teraz. Nigdy nie byli tak śledzeni
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS