Od 13 lat nie przyjmujemy w domu księdza po kolędzie i nie sądzę, aby w moim życiu coś się zmieniło. No może tyle, że nie czuję się zobowiązana w okresie około bożonarodzeniowym odłożyć jakiś grosz „dla księdza” – mówi nam pani Ewa, parafianka z podpłockich Proboszczewic. Kobieta opowiedziała nam swoją historię i dlaczego nie przyjmuje w domu duchownego po kolędzie.
Pani Ewa wychowała się w rodzinie z tradycjami katolickimi. – Mama był osobą bardzo wierzącą, ufała księżom, lubiła z nimi rozmawiać, od dziecka chodziliśmy do kościoła. Co więcej, charytatywnie – prawie przez 30 lat – pracowała na rzecz Kościoła – opowiada mieszkanka proboszczewskiej parafii. Przypomina, jak to jej matka potrafiła chodzić od domu do domu i zbierać na kwiaty do kościoła, jak ubierała ołtarz, sprzątała w świątyni czy pomagała na plebanii przygotowywać posiłki przy większych uroczystościach kościelnych. – Poświęciła się Kościołowi bardzo – podkreśla pani Ewa. I wspomina, że jak przychodził czas kolędy to wszyscy w domu stali na baczność. – Budziła nas o godzinie 6 rano. Kazała przygotować zeszyty i kartki z kościoła, i czekać.
Samotna kobieta z dwójką dzieci
Tata pani Ewy zmarł mając 45 lat. Mama pracowała za dwoje, bo na utrzymaniu były dwie córki. – Siostra studiowała, a ja się uczyłam w szkole średniej. To był ciężki czas dla całej rodziny. Ogromnym wsparciem byli wówczas dla nas dziadkowie – rodzice taty – zaznacza. – Do końca swojego życia pomagali nam, jak tylko mogli – dodaje. – Jakoś wówczas księdza nie było przy nas, jakoś nie zapytał czy potrzebujemy słów wsparcia, pocieszenia – mówi o pierwszych rozczarowaniach wiarą. Wtedy też przestała uczęszczać na religię w szkole. – Chyba miałam trochę pretensji do… Boga. Tak, śmierć taty była właściwie decydującym zdarzeniem, które odmieniło moje życie duchowe – przyznaje.
U mamy pani Ewy, jej zdaniem, zadziałało to wszystko w inną stronę. Z rozmowy wynika, że kościół stał się jej drugim domem. – Myślę, że szukała pocieszenia, co powiedział ksiądz było święte – podsumowuje. Wspomina, jak ksiądz kiedyś przyszedł po kolędzie i wyjął z koperty pieniądze. Przeliczył je i stwierdził, że to mało, bo kościół będzie miał wymieniany dach. – Oni w większości parafii w całej Polsce całe życie zbierają na remonty świątyń, jak w filmie „Kler” – dosłownie – nasza rozmówczyni wprost się śmieje.
– Mamie zrobiło się bardzo przykro i powiedziała, że my też będziemy wymieniać dach, i że nie mamy pieniędzy, bo musi utrzymać dwie uczące się córki, a jest wdową. Ksiądz w tym momencie, jakby był przygotowany na takie słowa, odpowiedział, że jak nie ma, nie musi dawać, ale niech załatwi fachowca do budowy tego dachu dla kościoła i go opłaci. Miałam z 18 lat i nie mogłam uwierzyć w to co usłyszałam – wspomina. Pani Ewa dodaje, że duchowny pieniądze schował do aktówki. – Nie odsunął ich mamie, nie zrozumiał, nie okazał się człowiekiem – podkreśla.
Koniec księży i Kościoła…
Ale w życiu pani Ewy gwoździem do przysłowiowej trumny dla księży, była śmierć matki. – Mama zmarła nagle. Obudziła się i źle się poczuła. Jak przyjechało pogotowie ratunkowe, było już za późno. Niby serce jeszcze biło, ale zmarła w drodze do szpitala. To wszystko trwało około godziny. A dzień wcześniej planowała wyjazd nad morze – ze łzami w oczach opowiada nam kobieta. Potem było załatwianie pogrzebu. – Przechodziliśmy wszyscy przez ogromną traumę, nikt się tej śmierci nie spodziewał. Mama była pełną życia kobietką, która miała mnóstwo planów związanych ze swoim życiem. Także trauma była ogromna, szok.
– Prawdopodobnie to wszystko spowodowało, że jak ksiądz powiedział, że za pogrzeb należy się 1600 zł (13 lat temu) wszyscy uznali to za normę, do tego doszły koszty organiście i kościelnemu – każdemu po 800 zł – wylicza pani Ewa. – Oczywiście zapłaciliśmy, bo nikt z nas nie myślał wówczas o kosztach. Refleksja przyszła później. Ksiądz nawet nie wspomniał, że pracowała na rzecz Kościoła przez tyle lat, nawet jednego gestu czy słowa podziękowania – dodaje.
– Ale wracając do wydatków. Kiedy kamieniarz chciał postawić pomnik, na nagrobku, ksiądz zażyczył sobie ode mnie, 10 proc. wartości tego pomnika – mówi pani Ewa. – No i opłaty za grób. – Z tym, że mama była pochowana do grobowca taty, chcieliśmy tylko zmienić pomnik, a on zażyczył sobie 2 tys. zł – opowiada. Nasza rozmówczyni wspomina, że z księdzem rozpoczęła się wręcz wojna. Oparło się o Kodeks Prawa Kanonicznego. – Udowodniłam mu, że pieniądze chce bezprawnie. Dziś może się to komuś wydawać, że to było mało, ale w 2010 roku, to były duże pieniądze – podkreśla kobieta. Generalnie parafianka nie zapłaciła. – I tak się właśnie zakończyła w moim życiu ostatecznie „przygoda” z księżmi i całym Kościołem – podsumowuje.
Odwrócenie ról…
– Nie miałam już żadnych wątpliwości, że to wszystko opiera się tylko na pieniądzach i żerowaniu na ludzkich uczuciach. Pogrzeb to trauma, potworna tragedia, każdy zapłaci tyle ile mu ksiądz powie, żeby już to mieć za sobą, żeby nie przedłużać, żeby wrócić do swojej żałoby – doskonale to rozumiem. Są jeszcze śluby, komunie, bierzmowania, chrzty, no i kolędy – to wszystko opiera się na emocjach. A dla osób głęboko wierzących to ogromne święta i – powtórzę – ogromne emocje. Proszę zwrócić uwagę, jak to jest sprytnie wykorzystywane przez ten cały kościelny system. Krótko mówiąc, biznes oparty na uczuciach, czyli najdelikatniejszej materii w życiu każdego człowieka – stwierdza kobieta.
Bóg? – No cóż, nie po to mamy mózg w głowie, aby nie czuć. Jednak jestem zwolennikiem teorii tzw. szkiełka i oka – nie widziałam, nie słyszałam, nie mam namacalnych dowodów istnienia – odpowiada bez zastanowienia. – Nikogo nie przekonuję do swoich teorii, nie przeszkadza mi, że ktoś w coś wierzy, czy nie. Każdy ma do tego prawo. Jeden wierzy w Boga, a jeszcze ktoś inny w coś innego. Nigdy o tym nie dyskutuję – ucina krótko.
– Dziś kiedy czytam artykuły, że księża, którzy wybierają się do wiernych po kolędzie wyznaczają stawki i piszą, ile ma się znaleźć w kopercie, zastanawia mnie, czemu ludzie sobie na to pozwalają? – dopytuje pani Ewa. – Przecież Kościół otrzymuje ogromne dotacje od państwa, z naszych podatków. Zdaniem naszej rozmówczyni, ktoś kto się zastanawia ile dać księdzu, niech odwróci sytuację i zada sobie podstawowe pytanie: czy jak będę potrzebował na remont domu czy chociażby na chleb, to ksiądz mi da? No i prościej będzie wtedy nie położyć duchownemu koperty z zawartością, tylko podziękować ciepłym słowem, że się fatygował…
Fot. Pixabay.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS