O. Marcin Babraj OP nie żyje

Andrzej Babraj urodził się 21 października 1933 r. w miasteczku Berezne na Wołyniu (dzisiejsza Ukraina). W 1940 r. wraz z matką i siostrami został wywieziony przez Sowietów do północnego Kazachstanu. Jego ojciec, oficer Korpusu Ochrony Pogranicza, pozostał w armii podziemnej; w 1942 r. został rozstrzelany przez Niemców. Podczas niewoli w Kazachstanie A. Babraj prowadził modlitwy po polsku. Jak później wspominał, zapewne tam zaczęło rodzić się jego powołanie.

Do Polski wrócił w 1946 r. i zamieszkał w Inowrocławiu, skąd pochodziła jego matka. Ukończył tam szkołę podstawową, a w 1952 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Przez pół roku był nauczycielem w szkole podstawowej, po czym rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, ukończone tytułem magistra filologii polskiej.

W czasie studiów należał do duszpasterstwa akademickiego, prowadzonego przez o. Joachima Badeniego, którego osobowość wywarła na nim wielki wpływ. Po studiach 4 lata pracował w redakcji “Przewodnika Katolickiego” w Poznaniu, którym kierował wówczas ks. prał. Roman Mieliński. Poznał tam m.in. Romana Brandstaettera, ale także wybitnych benedyktynów – o. Karola Meissnera i Pawła Sczanieckiego.

W 1962 r. wstąpił do dominikanów, otrzymując przy obłóczynach imię Marcin (jego patronem był kanonizowany 6 maja 1962 św. Marcin de Porres). Pierwszą profesję złożył 17 sierpnia 1963 r., a śluby wieczyste – 8 grudnia 1966 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1963-1969 w Warszawie i Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1968 r. w Poznaniu z rąk abp. Antoniego Baraniaka. W 1969 r. powrócił do Poznania i znowu pracował w “Przewodniku Katolickim”.

Należał do pomysłodawców i organizatorów miesięcznika “W drodze” (razem z ojcami Janem Andrzejem Kłoczowskim i Konradem Hejmą), w 1973 r. został jego pierwszym redaktorem naczelnym i kierował pismem do roku 1995. W 1981 r. założył wydawnictwo “W drodze”, którym kierował do 1990 roku. Dzięki jego kontaktom ze światem kultury w piśmie publikowali wybitni pisarze, poeci i intelektualiści. Przyjaźnił się z Kazimierą Iłłakowiczówną, Anną Kamieńską, Romanem Brandstaetterem, Andrzejem Kijowskim.

Od 1995 r. mieszkał w klasztorze w Warszawie na Służewie, gdzie pracował jako wikariusz parafii. Wyjeżdżał na pracę duszpasterską do Kazachstanu. W latach 1996-1999 był redaktorem naczelnym parafialnego pisma “Dominik nad Dolinką”. Od 2002 r. mieszkał w Krakowie, służąc jako rekolekcjonista i spowiednik.

W 2013 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a władze Poznania – miasta, w którym studiował i pracował najdłużej – uhonorowały go Srebrną Pieczęcią Miasta Poznania.