Kiedy byłem małym chłopcem, kiedy byłem małym chłopcem, hej!…
Kiedy byłem małym chłopcem wierzyłem w świętego Mikołaja, dobry świat elfów, gumisiów, smerfów i sam tylko jeden dobry Pan Bóg wie jeszcze w co jeszcze mi się zdarzało, a w mojej głowie wciąż tkwi przepiękne wspomnienie świąt i przedświątecznych przygotowań, zakupów, przystrojonej ślicznie choineczki i zapakowanych pod nią prezentów, które były niespodzianką. Wierzyłem, iż to święty Mikołaj, zaprzężonym w renifery wozem, sprezentował mi je na Gwiazdkę dlatego, że byłem grzecznym (no może nie tak do końca) dzieckiem.
Listę rzeczy, które chcielibyśmy dostać, układaliśmy wraz z bratem długo i z krzykiem dziecięcych negocjacji, a naszym sztandarowym życzeniem, które się po kilku latach spełniło, było posiadanie pieska. Spisywaliśmy owe pobożne życzenia na karteczce od mamy, która następnie – wieczorem – kładła je na parapecie i twierdziła, że święty Mikołaj zabierze owe świsteczki z balkonu. I faktycznie – rano znikały, a my święcie wierzyliśmy, iż to dobroduszny dziadek z białą brodą wziął by spełniać nasze marzenia. Wówczas, będąc dzieckiem, dałbym się za to pokroić, że tak właśnie było i kolega, który pewnego razu powiedział nam, iż z tym Mikołajem to wszystko kłamstwo – został przez wszystkie dzieci na podwórku zbesztany i wyśmiany. A on jeden mówił prawdę… Z drugiej strony – to kłamstwo było tak wspaniałe, piękne i magiczne! Chciałem w nie wierzyć! Chciałem wierzyć, a ktoś kto odsłonił mi brutalną rzeczywistość z miejsca stał się moim wrogiem. Bo to wszystko popsuł! Zniszczył magię owego, magicznego, listka.
Dziś, będąc już dorosłym człowiekiem, uśmiecham się jedynie pod nosem widząc jak wzrasta kolejne pokolenie wierzące w grubego dziadka – mają do tego prawo i bardzo dobrze!
Niestety mam też takie wrażenie, iż niektórzy ludzie z wiary w świętego Mikołaja nie do końca wyrośli, a jedynie zamienili ją na inną – wierzą w demokrację, w Jurka Owsiaka, w Amnesty International, Gretę Thunberg, szczepionki, wolne sądy, w Unię Europejską, w europejskie wartości, w Stany Zjednoczone…i któż wie w co jeszcze. A ten kolega, ten kolega z podwórka, który mówi, że to wszystko kłamstwo to wróg! Bo ludzie pragną wierzyć, a on – odsłaniający rzeczywistość – on wszystko psuje! Zabija magię, zabija wiarę w dobry świat prawych polityków, kryształowo uczciwych lekarzy, walczących o przyrodę ekologów, bezpieczne szczepionki, bijące się o “wolność” Stany Zjednoczone i wzniosłe czyny europejskich przywódców.
Tak. Dobrze myślicie – nie daje Owsiakowi, nie płacę na WOŚP, choć w czasach liceum nawet sam zbierałem do puszki. Wspieram za to konkretne dzieci na jednym z największych internetowych serwisów, który się tym zajmuje, zdarza mi się kupić jedzenie głodnemu człowiekowi, czy też sypnąć przydrożnemu grajkowi groszem. Ale – w myśl wielu – jestem złym człowiekiem. Bo nie daję na “Jurka” (niezmiernie bawi mnie owo imię, wypowiadane przez ludzi, którzy nigdy Owsiaka w życiu na oczy nie widzieli. Jurek, nie Jerzy, to “dobry ziomal” (jak to się mówi w młodzieżowym slangu) )
Nie stoję po żadnej stronie sporu, jestem tylko obserwatorem świata, badaczem rzeczywistości. Moja, doprawdy wspaniała, Pani profesor matematyki zawsze powtarzała nam, iż zarówno w życiu jak i podczas rozwiązywania równań – najlepiej jest stanąć z daleka, bo z dużej odległości więcej widać, a dystans, zarówno ten fizyczny jak i psychiczny jest istotny.
Wybrałem więc miejsce na skałce, gdzie pośród krążących nad moją głową sępów słychać radosne okrzyki ptactwa szykującego się na trupi żer. Bo oto w odległej dolinie wiele armii zbroi się i przygotowuje do ostatecznej bitwy, z daleka słychać pokrzykiwania generałów, którzy pośród tumanów kurzu zagrzewają swych naiwnych podwładnych do walki na śmierć i życie, o wszystko, decydującej, a faktycznie o nic, o nic innego jak kiesy tychże przywódców. Żołnierze tupią, wrzeszczą i nawołują – ŚMIERĆ! ŚMIERĆ! nieprzyjaciołom, nie pytając – dlaczego? Maszerują, nie zastanawiając się dokąd i po co. Kazali to idą i biada tym, którzy się ociągają i rozmyślają – zadepcą łamagę, oćwiczywszy go wcześniej kijami i batem. Ewentualnie zatrąbią – szybciej! szybciej! Śpieszy mi się by być niewolnikiem, mój Pan czeka!
Podążają więc, ufni w swoich załganych przywódców, patrząc na nich wiernym okiem wyznawców posągowych bogów i bogiń z litego kamienia. Wpatrzeni, klęczą niczym przed ołtarzem, spijając każde słowo z zimnych ust, smakując tę ambrozję, będącą w rzeczywistości tylko plwociną o żółtym zabarwieniu. Zahipnotyzowani, czują jak ów gorący, mętny nektar, rozpływa się w ich gardłach, powodując przypływ tajemnej wiedzy.
“Tak jest Pani Krystyno!”, “Całkowicie się z Panem zgadzam!”, “Ma Pani rację!”, powtarzają beznamiętnie, sądząc iż przybywa im mądrości od owych wyznań, przyjmując je bezmyślnie jako własne. Wierzą w swoich Bogów, choć nie w Boga – wiara w Boga jest dla idiotów – tak powiedział niegdyś pewien niezwykle mądry profesor, więc w niego wierzyć nie wypada. To po prostu nie przystoi, tak jak bekanie przy stole czy też wycieranie smarka w rękaw – a fe! To obrzydliwe!
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS