1. Próba uchwycenia tematu
T.P.: Powiem ci Witku, że czuję się trochę bezradny wobec dziedziny, którą reprezentujesz. Moja wiedza o lataniu ma charakter stricte papierowy. W dzieciństwie zbierałem naklejki z samolotami z drugiej wojny światowej. Gdzieś tam kołaczą mi się po głowie ich nazwy – Spitfire, Hurricane, Junkers, Messerschmitt, japoński Zero, polskie Łosie i Wilki, rosyjskie Jaki i Iły. Poza tym głowę mam pełną wyświechtanych frazesów na temat bitwy o Anglię i udziału w niej polskich pilotów ze sławetnym Dywizjonem 303 na czele. Oczywiście wszystko to w jakiś sposób działało na moją wyobraźnię, nawet pchnęło mnie w kierunku modelarstwa, ale na krótko i nic z tego nie wynikło. Pamiętam, jak pewnego razu po prostu zebrałem te wszystkie swoje modele z plastiku do kupy, nafaszerowałem je saletrą wymieszaną z cukrem pudrem i odłamkami paliwka turystycznego i beznamiętnie puściłem z dymem.
Powiedz mi, czy ty przeszedłeś przez tego rodzaju doświadczenia, bo rocznikowo nie ma między nami jakiejś wielkiej przepaści?
Witold Urban: O ile dobrze pamiętam, nigdy nie przejawiałem tak skrajnej agresji w stosunku do własnych zabawek. A tak poważnie, wydaje mi się, że chyba nie przechodziłem w dzieciństwie fazy niczym nieumotywowanej destrukcji i jeśli już coś robiłem, a też sklejałem modele z plastiku, papieru czy drewna, to jednak wolałem – nic nie ujmując twojemu żywiołowemu temperamentowi – żeby mi ładnie leżały na półce i cieszyły oko. Jeżeli coś rozmyślnie niszczyłem, to tylko po to, żeby to coś poprawić. T.P.: Na całe szczęście, bo szczerze ci powiem, że gdybyś entuzjastycznie przytaknął moim piromańskim zapędom, jakoś próbował się z nimi utożsamić, byłbyś u mnie jako pilot samolotów pasażerskich spalony. W. U.: Jeśli miałem coś wspólnego z piromanią, to tylko w sposób niezamierzony. Powiem ci tak, w moich poczynaniach nie przyświecała mi nigdy idea wybuchu. Owszem, zdarzało mi się, że czasem coś wymykało się spod kontroli. Konstruowałem na przykład modele rakiet odrzutowych z mechanizmem spadochronowym, dzięki któremu przeważnie je odzyskiwałem. Przeważnie, bo kilka odpalonych rakiet zawędrowało w miejsca, w których nie miałem śmiałości ich szukać.
T.P.: Pamiętaj, że mówisz to na własną odpowiedzialność. Ja w każdym razie nie przyjmuję tego do wiadomości.
2. Banalne początki
T.P.: Rozumiem, że jako urodzony lotnik, już w niemowlęctwie musiałeś ssać smoczek w kształcie śmigła. Prawdopodobnie w przedszkolu byłeś impertynenckim omnibusem zachodzącym za skórę zdezorientowanym przedszkolankom, zaś w szkole podstawowej przyprawiałeś o kompleksy najstarszych stażem matematyków. Dlaczego wciąż myślę, że żeby zostać pilotem w Polsce, trzeba mieć w sobie geny co najmniej jakiegoś Jamesa Bonda czy Einsteina?
W. U.: Reprezentujesz klasyczny przykład stereotypowego myślenia. Gdyby była to prawda, nie byłoby w Polsce komu latać. Zaręczam ci, że wielu spośród moich kolegów miałoby poważny problem w zaimponowaniu ci kompetencjami z dziedziny nauk ścisłych. Cała ta tak zwana lotnicza wiedza tajemna mieści się w zasięgu umysłów najzupełniej przeciętnych.
T.P.: Teraz to kpisz sobie ze mnie albo przynajmniej ironizujesz. Mam dodatkowo przemożne wrażenie, że czerpiesz jakąś dziwną przyjemność z dyskredytowania siebie i całej lotniczej braci.
W.U.: Myślę, że teraz ty się zagalopowałeś. Jako były pedagog przecież doskonale rozumiesz, że aby kogoś zmusić do nauki, trzeba najpierw użyć wszelkich dostępnych środków, żeby doń zachęcić. I ja to robię. Chciałbym ogłosić wszem i wobec, że marzenia
0 lataniu można spełnić i to nie tylko w przestrzeni wirtualnej. Oczywiście nie wystarczy o tym marzyć. Trzeba po prostu cały czas dreptać w obranym przez siebie kierunku, jak chociażby mój ulubiony idol z dzieciństwa Geotrupes stercorarius, zwany powszechnie żuczkiem gnojakiem. Trzeba polubić opór materii
1 pchać to coś niezależnie od jego kształtu czy zapachu do przodu.
T. P.: Porzućmy entomologiczne rozważania i przejdźmy wreszcie do rzeczy. Jak wyglądała Twoja droga do latania?
W.U.: To nie był żaden rodzaj olśnienia czy iluminacji. W sumie bardzo banalnie. Od dzieciństwa powoli nasiąkałem atmosferą około lotniczą. Po pierwsze za sprawą ojca, który będąc uczniem technikum, trochę otarł się o szkolenie na szybowcach. Nawiasem mówiąc, gdyby nie komisja lekarska, zamiast wojskowym, zostałby prawdopodobnie pilotem. Ale największy wpływ mieli na mnie w tamtym czasie moi dwaj wujkowie, bracia mojej mamy – Witek (mój chrzestny) i Piotrek. Jako że Witek też był lotnikiem szybowcowym – latał kiedyś w Aeroklubie Stalowowolskim w miejscowości Turbia – szybko wciągnął mnie w te swoje pasje. Podrzucał mi mnóstwo makulatury, czasem mocno już pożółkłej, na różne tematy związane z historią lotnictwa, budową samolotów. Zamiast ciekawych powieści przygodowych walały mi się po podłodze szarobure broszury z zasadami pilotażu szybowcowego i postrzępione resztki kultowego Małego modelarza, którego kleiłem z wujkiem Piotrkiem. Pamiętam, że wujkowie dokładali wszelkich starań, żebym się nie nudził.
T.P.: Jednym słowem miałeś szczęście, któż nie chciałby mieć takich wujków?
W. U.: No właśnie. To również oni zarazili mnie modelarstwem. Kleiliśmy razem drewniane szybowce, co myślę, było dla mnie kluczowym bodźcem, bo dawało mi bardzo dużo satysfakcji.
T.P.: Kiedy wreszcie, że tak powiem, oderwałeś się po raz pierwszy od ziemi?
W.U.: Gdzieś w wieku piętnastu lat natknąłem się w jednej z gazet na informacje o kursach na paralotniarstwo. Strasznie się zapaliłem i choć byłem jedynakiem, rodzice o dziwo nie stanęli okoniem. Wszystko więc potoczyło się lawinowo i przy niemałym w sumie wsparciu finansowym rodziców, wreszcie -tak jak mówisz – mogłem samodzielnie oderwać się po raz pierwszy od ziemi.
T.P.: Nie czułeś strachu, nie miewałeś katastroficznych wizji? Ja jak podskoczę, już dostaję mdłości z powodu braku kontaktu z gruntem.
W. U.: Oczywiście, jak jesteś gdzieś tam wysoko, zawsze towarzyszy ci lęk. Sęk w tym, żeby lęk nie przeważał i nie pozbawiał cię uczucia przyjemności. Jeśli u ciebie proporcje lęku i uczucia błogostanu są mocno zachwiane na korzyść lęku…
T. P.: To lepiej, żebym dał sobie z marzeniami o lataniu spokój.
W.U.: Tego bym jeszcze nie przesądzał. Są pewne techniki oswajające z wysokością.
T. R: Myślisz o jodze i dalekowschodnich medytacjach? W.U.: Myślę o psychologii klinicznej, czasem bardzo skutecznej w tego rodzaju zaburzeniach.
T.P.: Czuję, że znowu znosi nas na dygresyjne manowce a na dodatek wmawiasz mi jakieś zaburzenia. Powiedz lepiej, kiedy porzuciłeś skrzydła paralotni na rzecz tych samolotowych.
W.U.: Za sprawą mojego instruktora, który – tu przepraszam za nieskromność – doceniając postępy, jakie w zastraszającym tempie poczyniłem, odradził mi dalszą zabawę w paralotniarza. Zasugerował mi inny kierunek – żebym zrobił sobie papiery na szybownictwo.
3. Aeronauta w chmurach
T.P.: Oczywiście nie protestowałeś?
W. U.: Wydawało mi się to bardzo naturalne. Zacząłem -tak jak wujek Witek- w Aeroklubie Stalowowolskim w Turbi. Tutaj dopiero zobaczyłem, czym jest prawdziwa pasja latania. W ramach zajęć szkoleniowych, a później już obowiązków klubowych robiłem dosłownie wszystko. Strzyżenie trawy na lotnisku, czyszczenie przykurzonych kadłubów szybowców i holujących je samolotów, sprzątanie hangarów to była codzienna mantra. Później, gdy poszedłem na Politechnikę Rzeszowską (na wydział budowy maszyn i lotnictwa
0 specjalności pilotaż), to kontynuowałem szybownictwo w Jasionce w Aeroklubie Rzeszowskim. To właśnie tam poznałem trzykrotnego drużynowego mistrza świata w lataniu precyzyjnym Marka Kachaniaka, który w ciągnął mnie w sport samolotowy (latanie precyzyjne
1 rajdowe). W kategorii juniorów raz zostałem nawet wicemistrzem Polski w lataniu precyzyjnym.
T.P.: Czy szybko udało Ci się zostać pilotem zawodowym? Jak znam życie, pewnie musiałeś pokonać parę przeszkód?
W.U.: Rzeczywiście, nie było to takie płynne. Bezpośrednio po studiach prowadziłem wyjątkowo naziemny tryb życia. I powiem szczerze, bardzo sobie go chwaliłem. Przeszło dwa lata pracowałem w Grupie Żywiec jako analityk finansowy. Nauczyłem się przy okazji rachunków, wyników bilansu i paru innych rzeczy przynoszących mi do dzisiaj profity. Bycie korporacyjnym buchalterem co prawda uniezależnia finansowo, ale też wpędza w klaustrofobiczną frustrację.
PRZEDRUK BIULETYN MIEJSKI
ROZMAWIAŁ TOMASZ PYTKO
Post Views: 9 202
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS