Kiedyś kogoś po lekkim zawale zapytano, jak to właściwie jest. Czy boli, bo podobno serce nie boli, bo nie ma nerwów. Jak jest w trakcie? Czy traci się przytomność? Czy skacze ciśnienie, czy pali w żołądku, czy mrowi pod lewą pachą?… Czy, czy, czy. Jednym słowem, zapytano.
REKLAMA
Ów ktoś po lekkim zawale podrapał się w głowę, żeby trafnie odpowiedzieć, potem trochę bezradnie wzruszył ramionami, a na koniec westchnął, że cóż, po zawale jest prawie tak, jak przed. Tylko trzeba uważać.
Każdy zawał boli. To jak by koń kopytem stanął na klatce piersiowej. Tak boli. Ale w przeciwieństwie do wylewu, udaru, lekki zawał zwykle nie pozostawia widocznych śladów. Paraliżu na przykład czy czegoś w podobnym guście. Chodzi sobie potem taki ktoś i nikt się nawet nie domyśla, że jest po zawale. Nie inaczej sprawa się ma z COVIDEM. Nie widać, a jest. Jak powietrze. Zwodniczy jegomość. Swą robotę zna.
Maseczki i dystans. Ciągłe mycie rąk. I to przewidywanie, zanim się wejdzie do sklepu, do urzędu czy na pocztę. Żeby mieć zakryte nos i usta. Żeby zdezynfekować ręce. Żeby aby nie za blisko kogoś innego w kolejce. Żeby to, śmo, owo. Oszaleć już można od tej pandemii, prawda? A na dodatek końca tego paskudztwa nie widać. Po dwadzieścia kilka tysięcy zachorowań dziennie. Choć jest nas w Polsce sporo milionów obywateli, to nie przelewki. Przecież to jakby w jeden dzień zachorował cały Płońsk!
Odrobinę ironiczne jest w tym wszystkim to, że pandemia i wszelkie niedogodności z nią związane „trafiły” na nas, Polaków. Wszyscy przecież doskonale znamy się na medycynie. Taką mamy wiedzę, że każdy Polak swobodnie mógłby być lekarzem. A przynajmniej znachorem, zielarką albo innym szamanem. A z COVIDEM jakoś sobie nie radzimy… Bo wcale się na medycynie nie znamy. Poza medykami, cały nasz kontakt z zawodowym leczeniem bywa tylko wtedy, kiedy… jesteśmy chorzy. A nasza „wiedza” o chorobach pochodzi głównie z kolejek w ośrodku zdrowia i z własnych doświadczeń jako pacjenci. Ale że się o czymś lubi rozmawiać, wcale nie znaczy, że się to zna. Proste. Do bólu.
Zresztą podobnie sprawy się mają z nami, Polakami, jeśli chodzi na przykład o motoryzację, naprawy kanalizacji czy kuchnię. Co Polak, to mechanik! Co drugi, to hydraulik! Co trzeci, to szef kuchni! Wszystko wiemy, na wszystkim się znamy, choć tak naprawdę bywamy specjalistami jedynie w jakiejś wąziutkiej dziedzinie dotyczącej naszej pracy. Nic ponad to. Ale iście polskiej, ułańskiej i słowiańskiej fantazji nam nie brakuje, to fakt. I może własnie ona – patrząc dość przewrotnie – nas uratuje, podobnie jak ratowała wiele razy w historii, kiedy trzeba było „liczyć siły na zamiary”? Kto wie, może? Zobaczymy i tym razem.
Na zakończenie wróćmy na chwilę do tego jegomościa po lekkim zawale. Nie przestano go dopytywać, jak to jest po. I ów ktoś po raz kolejny podrapał się w łepetynę, podumał i po chwili westchnął, że z zawałem i w ogóle z każdą poważną chorobą jest trochę, jak z niechcianym sublokatorem, na przykład ubogim krewnym: wprowadził się, usadowił, zadomowił i weź go teraz wyrzuć… Nie pozostaje nic innego, jak nauczyć się żyć „z”, choć tak bardzo chciałoby się „bez”.
Krzysztof Martwicki
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS