Wszelkie warunkowanie zmierza do jednej rzeczy: do sprawienia,
by ludzie polubili swe nieuniknione przeznaczenie społeczne.
/ Aldous Huxley, Nowy wspaniały świat/
Wyobraź sobie Czytelniku, że z dnia na dzień tracisz swoją tożsamość. Twoje imię, nazwisko i wszystko co się za tym kryje, zostaje zastąpione numerem. Stajesz się numerem, jednym z wielu. Twoja rodzina, praca, zainteresowania, przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Zostajesz żywym robotem. Gdzie się znajdujesz – w dystopii czy antyutopii?
Te pojęcie są często używane wymiennie. Niesłusznie. Dystopia to rzeczywistość kreowana na podstawie tej, którą już znamy. To fragmenty naszego świata, które zostają przetworzone w taki sposób, że wydają nam się obce i nierealne – pozornie. Co innego antyutopia. W tym świecie wszystko wydaje się obce, bo ma być obce. To odwrotność idealnej krainy, spełnienia naszych marzeń. Miejsce, którego nie dopuszczamy do siebie, bo jest kumulacją naszych najgorszych lęków i wyobrażeń. Tak dalekich, tak przerażających, że aż niemożliwych. Dystopie i antyutopie są dziełami wizjonerów i choć trudno posądzać ich o planowanie tak czarnej przyszłości, nie można odmówić ich wizjom proroczego potencjału. Zwłaszcza wtedy, kiedy jako obserwator rzeczywistości widzisz, że antyutopia staje się dystopią, a od niej dzieli nas już niewielki krok do realnej rzeczywistości.
Kilka, może kilkanaście lat temu przeczytałem powieść Aldousa Huxleya “Nowy wspaniały świat”. Klasyczna antyutopia. Przedstawiająca świat w roku 2541, czyli “632 po Fordzie”. Świat został zorganizowany wedle zupełnie nowych zasad, wyznaczonych przez Forda. Ludzie nie rodzą się już w naturalny sposób – ze związku mężczyzny i kobiety – ale są produkowani w fabryce na specjalnej taśmie. Do wytwarzania ludzkich zarodków służy materiał genetyczny pobierany od ludzi. W społeczeństwie obowiązującym modelem zachowań jest notoryczna poligamia, a także uczestniczenie w zbiorowych orgiach seksualnych, nazywanych “posługą solidarnościową”. Obowiązującą zasadą relacji damsko-męskich jest hasło: “każdy należy do każdego”. Powieść rozpoczyna się sceną w Ośrodku Rozrodu i Warunkowania w Londynie Centralnym, gdzie jeden z pracowników, Henryk Foster, objaśnia studentom proces kontrolowanego rozrodu. Okazuje się, że produkowane w instytucie dzieci są już na etapie życia płodowego przydzielane do konkretnej klasy społecznej. W ten sposób powstają osobniki delta (czujący wstręt do nauki), epsilon (analfabeta), gamma (wół roboczy), beta (prymityw), alfa (najbardziej inteligentny). Dzięki temu społeczeństwo jest zróżnicowane i nikt nie buntuje się przeciwko swojej kondycji.
Na etapie świątecznych porządków, kilka dni temu książka Huxleya dosłownie wpadła mi w ręce. Jakby zapomniana, przykurzona i stara, chciała o sobie przypomnieć. Prawie krzyczała – hej, tu jestem! Zrozumiałem. Te kilkanaście lat wcale jej nie zestarzało – przeciwnie, antyutopijna wizja Huxleya zmieniła się w dystopię. Te kilkanaście lat zmieniło bowiem świat na tyle, że nietrudno zauważyć, jak bardzo prosta i szybka jest autostrada zmierzająca do Nowego Wspaniałego Świata. Niektóre narody i państwa już na tej autostradzie są, inne wchodzą, opornych kieruje się na nią siłowo – różnymi sposobami.
Bzdury. Przecież są parlamenty, prawie wszędzie jest demokracja, ludzie nigdy nie zgodzą się na coś takiego. Czyżby? A może nikt nas o zgodę nie pyta i tak się po prostu dzieje. Przypatrzmy się faktom. Mniej więcej dwadzieścia – trzydzieści lat temu, na tzw. Zachodzie rozpoczął się proces zmiany mentalnej społeczeństw, zorientowanych wtedy na wartości chrześcijańskie. Śmiało zaczęto wówczas wprowadzać lewackie i neoliberalne “wartości”, które można nazwać etapem demoralizacji konserwatywnej większości Zachodu. Ów etap musiał potrwać tyle czasu, ile potrzeba na wykształcenie nowego pokolenia. Porównajmy dzisiejsze społeczeństwa z tymi sprzed dwudziestu lat. Gdzie nie spojrzymy i jakie społeczeństwo /naród/ porównamy, to różnice są porażające. Pominę laicyzację /sekularyzację, bo jest gorzej – marzeniem cywilizowanych ludzi Zachodu nie jest już żaden zbawiony świat, nawet nie baśniowa kraina mlekiem i miodem płynąca, ale kolejne auto, dom lub telewizor. Rak konsumpcjonizmu zeżarł już ducha zachodniej cywilizacji, nikt już nie szuka odpowiedzi na pytania sformułowane przez Immanuela Kanta: Co mogę wiedzieć? Co mam czynić? W czym mam pokładać nadzieję? Kim jest człowiek? Nie ma już etosu pracy, intelektualna i naukowa siła Zachodu już dawno ustąpiła innowacyjności i pracowitości azjatyckich tygrysów. Przez te dwadzieścia lat (przyspieszenie związane z rozwojem internetu) demoralizacja odniosła pełny sukces i odbywała się na kilku zasadniczych płaszczyznach:
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS