Od kilku miesięcy mieszkam w przepięknym alpejskim miasteczku: Annecy, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia. I to ta miłość właśnie, na przekór mojej francuskiej nieudanej historii miłosnej (ciekawskich odsyłam do wpisu ) sprawiła, że postanowiłam zamieszkać tu na dłużej (może na stałe?). Mając, tak jak ja, wolny zawód i duszę nomada, nie jest łatwo zdecydować gdzie się zatrzymać. Jak bowiem wybrać jedno miejsce, gdy ma się wrażenie, że można mieszkać niemal wszędzie? Można oczywiście usiąść z kartką i spisać plusy i minusy destynacji, którą bierzemy pod uwagę. Gdybym to zrobiła, po stronie minusów pojawiłyby się wysokie koszty życia, brak znajomości języka francuskiego i problemy w komunikacji po angielsku we Francji, paskudna biurokracja przy wynajmie mieszkania, brak znajomych i jakiegokolwiek innego punktu zaczepienia. Po stronie plusów zapisałabym za to jedno zdanie: „codziennie rano, gdy idę nad jezioro, czuję sie jakbym wygrała na loterii”. No więc jak mogłam zdecydować inaczej?
To już trzeci kraj (poza Polską), w którym mieszkam. Wiedziałam więc, z jakimi problemami adaptacyjnymi będę musiała się zmierzyć. Jako, że spędziłam już we Francji wcześniej trochę czasu (o czym możecie poczytać ), wiedziałam też, co dla mnie, zwierzęcia stadnego, będzie najtrudniejsze: brak znajomych i trudności w nawiązaniu nowych przyjaźni we Francji. Z moich obserwacji wynika bowiem, że Francuzi są bardzo stali w swoich wyborach: często przyjaźnią się całe życie ze znajomymi ze szkoły, rzadko też zmieniają pracę, utrzymując kontakty wciąż z tymi samymi ludźmi. Trudno się wbić do takiego zamkniętego kółka znajomych- nawet Francuzowi, więc co mówić o osobie, która nie mówi w ich języku.
To, że coś jest trudne, nie oznacza jednak, że niemożliwe. Wiedziałam, że będę musiała się bardzo starać i wykazać dużą cierpliwością, ale że prędzej czy później uda mi się poznać ludzi, z którymi będę mogła dzielić swój wolny czas. Prawdę mówiąc chwytałam się każdego pomysłu, jaki wpadł mi do głowy i próbowałam używać w celu poznawania nowych ludzi nawet Tindera (popularnej aplikacji randkowej). Przyjaciół w ten sposób nie znalazłam, ale chociaż miałam do kogo napisać żeby zapytać, gdzie jest najlepsza pizza w mieście, albo gdzie znajdę rozkład miejskich autobusów. Teraz, po kilku miesiącach, mam już malutkie grono dalszych i bliższych znajomych, które powoli, ale systematycznie rośnie. A wielokrotnie słysząc od ekspatów mieszkających we Francji, że zmagali się (lub wciąż zmagają) z tą samą trudnością ze znalezieniem nowych przyjaciół, utwierdziłam się w przekonaniu, że to zasada, a nie mój pech. Dlatego też, postanowiłam podzielić się z Wami moimi metodami na nawiązywanie nowych znajomości za granicą, w nadziei, że pomogą one Wam szybko poczuć się na emigracji jak u siebie.
Nowi znajomi za granicą – jak ich szukać, gdzie ich znaleźć?
Spotkania ekspatów/podróżników
Najłatwiejszy punkt zaczepienia to inni obcokrajowcy mieszkający w Twojej okolicy. Dlaczego? Bo z dużym prawdopodobieństwem oni też szukają znajomych w nowym miejscu, są więc bardziej otwarci i skorzy do nawiązywania kontaktów niż osoby, które spędziły tu całe życie i mają stałe grono przyjaciół. Poza tym, już na wyjściu macie wspólne tematy do rozmowy (chociażby zmagania z obcojęzyczną biurokracją, czy lubiane przez wszystkich historie z cyklu „skąd się tu wzięłam”). Informacji o takich spotkaniach można szukać na MeetUp, czyli serwisie, na którym ogłaszane są tematyczne spotkania w danej okolicy (może to być wymiana językowa, lekcje jogi, wspólne grillowanie czy trekking), w ekspackich grupach na Facebooku i serwisie Couchsurfing.
Sporty/hobby
Choć wiele czynników musi zaistnieć jednocześnie, żeby się z kimś zaprzyjaźnić, jednym z bardzo ważnych i dość prostym do sprawdzenia są wspólne pasje i aktywności. To już drugi raz, w drugim kraju, kiedy zaczęłam uczestniczyć w zajęciach z jogi po to, aby móc poznać nowych znajomych. Nawet nie wiecie jak się ucieszyłam, gdy znalazłam takie zajęcia prowadzone w Annecy po angielsku i to jeszcze nad jeziorem! W ten sposób moje grono znajomych powiększyło się o dziewczyny z Litwy, Anglii, Dominikany i USA. Zaczęłam też chodzić na ściankę wspinaczkową, a ostatnio zapisałam się do grupy na Facebooku organizującej w moim mieście outdoorowe mecze siatkówki. Kto wie, kogo tam spotkam, a przy okazji rozruszam trochę kości.
Wydarzenia kulturalne/muzyka
Koncerty, imprezy, kino plenerowe, festiwale, teatr uliczny- wydarzenia kulturalne i muzyczne tworzą doskonałą atmosferę do nawiązywania znajomości. A że po drinku wstyd mija i łatwiej przełamać pierwsze lody, to nie wstydźcie się, zagadujcie: o ostatniej płycie zespołu, który właśnie jest na scenie, o świetnej grze świateł, czy o najlepszym mohito w mieście.
Praca/nauka
Znalezienie pracy w nowym miejscu zamieszkania, to też doskonały sposób na poznawanie nowych ludzi. A co jeśli jak ja, pracujemy z domu, w samotności? Wtedy możemy zapisać się (jak ja) do szkoły językowej, albo na kurs grafiki komputerowej lub paralotni- cokolwiek nas interesuje. Zdobyta w ten sposób wiedza/umiejętności to jedno, nowe znajomości to drugie- wszystko niezwykle cenne!
Współlokatorzy/znajomi znajomych
Kiedy rozważałam możliwości mieszkaniowe (zarówno w Chinach jak i we Francji), szybko doszłam do wniosku, że najlepszym wyjściem będzie wynającie pokoju z ludźmi w podobnym do mnie wieku, którzy mówią po angielsku. Narodowość nie miała dla mnie znaczenia. W ten sposób w Chinach wylądowałam w multikulturowym, sześcioosobowym apartamencie, a w Annecy zamieszkałam z Francuzem, z którym jak się okazało mamy dużo wspólnego i z którym dzielimy nie tylko mieszkanie, ale i wolny czas, dzięki czemu poznałam jego znajomych jeszcze zanim się wprowadziłam. A za każdym nowym znajomym ciągnie się łańcuszek jego znajomych i tak ziarnko, do ziarnka…
Polacy
Wiem, że zwykło się mówić, że „Polak Polakowi wilkiem”, albo że „gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania”, ale ja mam z Polakami na emigracji dokładnie odwrotne doświadczenia i wielokrotnie znajdywałam wśród nich świetnych znajomych, a nawet przyjaciół. Z jednej strony nie szukam klubów polonijnych, bo przyjaźnię się z ludźmi ze względu na ich osobowość, a nie narodowość, jednak gdy mi „mignie” gdzieś jakaś Polka w internecie (na przykład na jednej z facebookowych grup o Annecy) albo w realu, to zawsze zagadam- a nóż okaże się, że to doskonały materiał na koleżankę? Przecież od wypicia z drugą Polką kawy jeszcze nikt nie umarł, a nie ma nic prostszego niż zagadać zaczynając od: „ja też jestem z Polski”.
Uśmiech/otwartość
W zeszłym tygodniu na popołudniowej imprezie w ogrodzie, zaczepił mnie chłopak mówiąc, że mnie pamięta. Skąd? – zapytałam, wertując w pośpiechu kartki pamięci. Okazało się, że to kelner z pubu, w którym kilka dni wcześniej piłam piwo z dziewczyną z Rumunii (która zaczepiła mnie na Facebooku widząc moją aktywność w grupie „Ekspaci w Annecy”). Zapamiętał mnie, bo „byłam miła i dużo się uśmiechałam”. Kiedy okazało się, że jestem z Polski jak jego ojciec, przyprowadził do mojego stolika grupę swoich znajomych, z którymi skończyliśmy wieczór śpiewając przy akompaniamencie gitary piosenki z repertuaru Buena Vista Social Club. A mogłam się nie uśmiechać, mogłam olać zaczepkę i wrócić do domu bez nowych kontaktów w telefonie i kubańskich rytmów w głowie. Jak dobrze, że tego nie zrobiłam!
A Wy jak szukacie znajomych w nowym miejscu zamieszkania? Może znacie jakieś inne metody? Podzielcie się nimi proszę w komentarzach.
Nie chcesz przegapić żadnego wpisu?
Podoba Ci się? Podaj dalej! Twoja rekomendacja bardzo mnie ucieszy.
Artykuł pochodzi z serwisu .
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS