Niektórzy przedstawiają się jako emeryci, choć nie mają prawa do tego świadczenia i najpewniej do końca życia będą musieli pracować. Inni mówią, że są podróżnikami lub włóczykijami. Z perspektywy państwa posiadają status osób bezdomnych, ale ich zdaniem bardziej trafne jest określenie “bezmiejscowi”. Jak pisze Bruder, bohaterowie jej książki bardzo łatwo wtapiają się w tłum i na pierwszy rzut oka trudno odróżnić ich od pełnoprawnych emerytów. “Sposobem myślenia i wyglądem wpisują się w ramy klasy średniej. Używają pralni samoobsługowych i wykupują karnety na siłownię, żeby móc korzystać z łazienki. Wielu wyruszyło w drogę po tym, jak recesja pochłonęła oszczędności ich życia. Aby napełnić baki samochodów i żołądki, od rana do wieczora ciężko pracują fizycznie. W czasach zamrożonych płac i rosnących kosztów mieszkaniowych wyrwanie się z niewoli czynszów i kredytów to ich sposób na życie. Starają się przetrwać w Ameryce” – czytamy we wstępie do książki.
Centralną postacią reportażu jest Linda May. Poznajemy ją jako mieszkającą w kamperze sześćdziesięciolatkę, która podejmuje kolejną dorywczą pracę. Pochodząca z przemocowej rodziny kobieta już od dziecka wiedziała, czym jest bieda. Mimo trudnej sytuacji życiowej ukończyła szkołę i uzyskała dyplom z budownictwa. Przez jakiś czas pełniła funkcję kierowniczki budowy, a później podejmowała się różnych zajęć, aby tylko zarobić na utrzymanie siebie i córek. Pracowała w kasynie, była kelnerką, kierowcą tirów, zamiatała liście w ogrodach. Nigdy nie chciała być na utrzymaniu swoich dzieci. Nie ma pewności, czy kiedykolwiek będzie mogła pozwolić sobie na to, by nie pracować, a jednak nie przestaje marzyć. Szczególnie pociągająca wydaje jej się wizja przekazania córkom i wnukom czegoś trwałego – earthship, czyli domu zbudowanego ze starych puszek i butelek, ogrzewanego energią słoneczną. W wyobraźni jawi jej się jako “dzieło sztuki zbudowane własnymi rękami”. Myśl o kupnie kawałka ziemi, na której mógłby stanąć dom, dodaje jej otuchy w momentach, gdy mięśnie odmawiają posłuszeństwa.
Choć Linda jest typem samotniczki, zawsze chętnie pomaga innym i zgromadziła wokół siebie grono przyjaciół. Należy do niego m.in. mieszkająca w starym fordzie Silvianne Delmars, którą poznała podczas pracy na nocnej zmianie w magazynie Amazona. Silvianne jest kolejną przedstawicielką pokolenia baby boomers, tarocistką i astrolożką przekonaną o tym, że jej koczowniczy tryb życia to wola bogini, część wyższego porządku. Początkowo, sypiając na parkingach, czuła się nieudacznikiem, ale szybko przyzwyczaiła się do życia na małej przestrzeni i przestała tęsknić za domem. Nie boi się ciężkiej pracy. Razem z Lindą zatrudnia się na kempingu. Pilnuje bezpieczeństwa, sprząta, zostaje po godzinach. Pełni obowiązki nawet wtedy, gdy godziny jej pracy z dnia na dzień zostają drastycznie zredukowane.
Portrety poświęcenia
Podobnych portretów Bruder nakreśla jeszcze kilka. Sporo uwagi poświęca, by przybliżyć czytelnikowi warunki pracy nomadów: pisze o rekordowo niskich stawkach, obciążających fizycznie zadaniach, braku stabilnych – a najczęściej jakichkolwiek – umów. Daleko jej od hurraoptymistycznego tonu podkreślającego, że Ameryka jest krajem równości i wolności, a workamperzy to beztroscy ludzie, którzy nie mając potrzeb materialnych, podróżują po kraju i nawiązują przyjaźnie. Owszem, zwraca uwagę na ich pozytywne myślenie i niechęć do uskarżania się na swój los, ale – jak stwierdza – stanowi to raczej “dowód na zdumiewającą ludzką umiejętność adaptacji, poszukiwania sensu i wspólnoty w obliczu przeciwności losu“. “Ludzie nie tylko mobilizują się w czasach kryzysu, ale robią to z +zadziwiającą, przejmującą radością+. Można bowiem zmagać się z trudami, które czasem odbierają wolę przetrwania, a jednocześnie odnajdywać szczęście w przeżywanych razem chwilach, takich jak wspólny wieczór przy ognisku” – pisze Bruder, powołując się słowa Rebeki Solnit z książki “Raj w piekle. Niesamowite wspólnoty powstające w obliczu katastrof“.
Materiały prasowe
Reportaż “Nomadland. W drodze za pracą” przeniosła na wielki ekran Chloe Zhao, twórczyni nagrodzonego w sekcji Director Fortnight canneńskiego festiwalu “Jeźdźca” i “Pieśni braci moich” nominowanych do Wielkiej Nagrody Jury w Sundance. Pomysł na stworzenie adaptacji podsunęła jej dwukrotna zdobywczyni Oscara Frances McDormand, która trafiła na książkę za sprawą swojego przyjaciela, producenta Petera Spearsa. “Przeczytałam i pomyślałam: +dlaczego nie?+. Zawsze chciałam zobaczyć, jak to jest żyć w drodze. Kiedyś, gdy miałam mniej więcej 45 lat, powiedziałam mojemu mężowi, że jak skończę 65 lat zmienię imię na Fern, zacznę palić Lucky Strikes, pić bourbona i wyruszę w trasę” – powiedziała aktorka w wywiadzie dla ET Canada.
Chloe postanowiła spełnić to marzenie i z myślą o Frances napisała rolę Fern. Jednak jej “Nomadland” to coś innego niż przełożenie losów Lindy May na język filmu. Urodzona w Pekinie, a wychowana w Anglii reżyserka nadała opowieści osobisty rys. Wzbogaciła ją o własne doświadczenia i włączyła do obsady grupę nomadów, wśród nich Lindę May, zacierając tym samym granicę między narracją a dokumentem. “Uważam, że każdy z nas ma wspaniałą historię do opowiedzenia. Jessica wykonała naprawdę świetną pracę, wprowadzając nas do świata swoich bohaterów. Dzięki niej mogłam poznać ich osobiście i usłyszeć kolejne opowieści. Wyzwaniem było zespolenie tych wszystkich doświadczeń w jedną całość. Zaczęliśmy od opracowania trasy podróży Fern” – wspomniała, cytowana przez portal The Playlist.
Razem z McDormand i ekipą nomadów Zhao w cią … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS