Dziś 15 maja obchodzimy Dzień Niezapominajki. W tym dniu promujemy szczególnie walory polskiej przyrody i różnorodność biologiczną, przypominamy o potrzebie jej ochrony. Dodatkowo „nie-zapominajka” ma na celu zachowanie od zapomnienia ważnych chwil w życiu, osób, miejsc i sytuacji, lokalnych tradycji.
Właśnie z tej okazji publikujemy zdjęcia z Glaznot z Kościoła Ewangelickiego. Niedawno kiedy odwiedziliśmy to miejsce rozkwitły tam pięknie niezapominajki. Przypominamy więc ten piękny zabytek, który wspaniale wkomponował się w otaczającą go przyrodę, a ta odwdzięczyła się w tym roku niebieskim, malowniczym dywanem niezapominajek przetykanym żółtymi mniszkami lekarskimi i pierwiosnkami. Kwiaty ozdobiły otaczający kościół cmentarz i przyozdobiły groby z których większa część została już zapomniana i opuszczona.
Przy zboczu wzniesienia, na którym stoi kościół znajdują się ułożone w krąg kamienie. Jest to Krąg Wspólnoty Kultur – miejsce kultury pamięci poświęcone pokoleniom anonimowych, a także znanych z imienia i nazwiska twórców wyjątkowego wizerunku kulturowego i cywilizacyjnego Wzgórz Dylewskich. Szczegółowo napiszemy i nim w innym artykule.
Dziś przypominamy historię Kościoła Ewangelickiego w Glaznotach, aby ta nie odeszła w zapomnienie:
Glaznoty (niem. Marienfelde) – wieś w Polsce położona na Wzgórzach Dylewskich w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Ostróda.
Budynek kościoła ewangelickiego to jeden z najcenniejszych zabytków powiatu.
Historia
Wieś Glaznoty powstała w pierwszym okresie kolonizacyjnym na terytorium pruskiego plemienia Sasinów, przeprowadzanym przez Zakon Krzyżacki w XIV w. i była pierwotnie wsią czynszową. Napływali tu osadnicy z Niemiec, jak i z sąsiedniego Mazowsza.
W dostępnych źródłach brak jest wiadomości dotyczących pierwszego kościoła w Glaznotach. Został wybudowany na wzniesieniu około 1400 r. jako solidny, kamienny budynek. W czasach katolickich zapewne pw. Najświętszej Marii Panny, co potwierdzałaby niemiecka nazwa miejscowości – Marienfelde.
Jest gotycką budowlą salową bez wyodrębnionego prezbiterium, wzniesiona z kamieni polnych, o murach wzmocnionych masywnymi 
przyporami. Od zachodu posiada wieżę na planie kwadratu z gotyckim, ostrołukowym portalem (naroża są oszkarpowane), a od północy zakrystię. Budynek otacza cmentarz, obwiedziony murem kamiennym. W latach 1713 i 1899 przeprowadzono w kościele gruntowne prace restauratorskie.
Liczne wojny w średniowieczu nie ominęły Glaznot. W 1397 r. komtur Johann von Schonfeld kupił wieś (60 włók ziemi z młynem), aby uratować ją przed spustoszeniem. Nie pomogło to jednak, gdyż w 1410 r. w czasie wojny z Zakonem Krzyżackim i w okresie tzw. wojny głodowej w 1414 r., miejscowość została całkowicie zniszczona przez wojska polsko-litewskie. W 1437 r. majątek został zgłoszony jako pusty, ale solidne mury kościoła ocalały.
Mimo upływu czasu, przetrwały do dziś gotyckie figury Apostołów z nieistniejącego już ołtarza, datowane na początek XV w. Przed II wojną światową przekazano je do zamkowych zbiorów muzealnych w Królewcu, jednak niektóre szczęśliwie ocalały i można je oglądać w kolekcji Muzeum Warmii i Mazur na zamku w Lidzbarku Warmińskim. Zaginęły z Glaznot trzy granitowe chrzcielnice z XV w.
W 1525 r. ostatni mistrz zakonu Albrecht von Hohenzollern sekularyzował Zakon Krzyżacki, przyjmując wyznanie protestanckie. Mieszkańcy Glaznot, którzy znaleźli się w granicach nowo utworzonych Prus Książęcych, zgodnie z zasadą „cuius regio eius religio”, przyjęli luteranizm. Stanowisko pierwszego pastora, który głosił Ewangelię zgodnie z nauką Marcina Lutra, objął przybyły do pobliskiego Lipowa w 1532 r. – Michał Wichert. Urzędujący tam duchowny był zobowiązany odprawiać nabożeństwa w Lipowie, Samborowie, Smykowie i Glaznotach.
Przez następne stulecia kościół przechodził zmienne koleje losu. Warte odnotowania jest nazwisko pastora, który w 1748 r. urzędował w Lipowie i odprawiał nabożeństwa w Glaznotach.
To ks. Jan Krzysztof Schwartz, pisarz religijny, tłumacz pieśni i twórca słownika polsko-niemieckiego. Jego pieśni znalazły się w „Przypadku trzecim do Kancjonału Pruskiego, Polskiego” (1791) oraz w „Pieśnioksięgu czyli Kancjonale Gdańskim” (1803).
Źródło: Zabytki Gmina Ostróda, opracowanie: Marzena Matuszka, zdjęcia: FotoMedia MM
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS