Takich tłumów na ulicach Lublina dawno nie było. Po dwóch latach ograniczeń covidowych ta erupcja ludycznych uciech należała się mieszkańcom, ale i tysiącom gości z najodleglejszych krańców Polski oraz z zagranicy. Carnaval Sztukmistrzów trwał w Lublinie od 28 do 31 sierpnia 2022. I wyglądało, że to za mało…
– Gdyby spojrzeć na statystykę festiwalu, wystąpiło tu: 70 artystów z 15 krajów, wykonując 30 spektakli ulicznych i cyrkowych – w większości powtarzanych, a więc w sumie zrealizowano około 130 punktów programu. Do tego tysiące uśmiechniętych ludzi – podsumowuje Aleksandra Stefanek z Warsztatów Kultury organizujących Carnaval.
Uszeregujmy atrakcje tegorocznej imprezy pod względem intensywności przeżyć. Były tu przedstawienia pełne ciepła, harmonii, refleksji. Takie prezentowała młodziutka Camila Basterra z Argentyny, która widać, że dopiero uczy się sztuki bycia clownem, ale jej pokaz cechuje serdeczna więź z widzami. Potwierdza to parzeniem kawy, nawet przez swą skarpetę, gimnastyki i akrobatyki „trzepakowej” na podręcznym, składanym urządzeniu tego typu, wywoływał ogólną wesołość. Był to pierwszy w Europie występ tej młodej artystki i przez nią samą pewnie nie będzie do końca mile wspominany – na lotnisku w Wiedniu zaginął jej główny bagaż pełen cyrkowych gadżetów. Do Lublina przyjechała więc spóźniona, z podręczną torebką, w jednej sukience i tenisówkach.
Rodzinny wymiar cyrku zapewniał spektakl „Halo, sąsiad?” Poznański duet Fantasmagorie pokazał komedię, gdzie pani i pan sąsiadujący w bloku pomagają sobie w godzinie próby wywołanej burzą – której de facto nie było. Ta wesoła historia pełna gagów rozbawiła głównie dziecięcą publiczność. Familijny nurt festiwalu dopełniała włoska trupa Compagnia Lanutti e Corbo. Spektakl „Zirk Comedy” poprzez swój baśniowy wydźwięk przenosił widzów w świat klaunady i iluzji – nawet, jeśli to tylko parafraza sztuki cyrkowej w wykonaniu teatru ulicznego.
Liryka nowego cyrku
Dramat napisany przez życie opowiedzieli filigranowa Summer Hubbard i jej partner Raphael Herault, niemłodzi już belgijscy ekwilibryści. Swój spektakl „Jump Cut”, prawdziwy popis nowego cyrku poświęcili idei upamiętnienia rodziców, zmarłych kilka lat temu. W sztuce na placu Litewskim widzieliśmy… salon ich domu – w mega skali, z wielką kanapą i jeżdżącą wokół niej kolejką torową z jeżdżącą na niej scenografią prezentującą upływ czasu. Początek historii (lato) dawał obraz radosnego spędzania czasu, ekscesów, wygłupów, przyjemności zakochanej pary, czego wyrazem były finezyjne salta, akrobacje i psoty na wielkiej sofie, która stanowiła centralny punkt sceny służąc jako batut. Równie beztroskie sceny, choć rozgrywające się w nieco wolniejszym tempie mogliśmy oglądać w akcie drugim – jesieni. Zwrot akcji nastąpił w akcie trzecim, gdy dom nawiedziła śmierć, rozpacz (zima). Jej metaforą był smok ogniem ziejący, wokół sceny krążący… Żałobę w tym salonie podkreślała znakomita, wymowna pantomima i choreografia obojga aktorów. Kolejny sezon (wiosna) sprawił, że wszystko wróciło jakby do normy. Dom znów wypełniły wesołe figle i radość wspólnego bytowania mieszkańców. Tyle, że były to już nie żywe istoty, ale… duchy z ich opowieści. Ta intymna, liryczna, brawurowo odegrana dramaturgia została nagrodzona owacją bodaj tysiąca widzów.
Buskerzy-single
Ci dominowali w programie Carnavalu. Zdaniem wielu, brylował wśród nich Mark Beltranini – światowej klasy iluzjonista, pochodzący z Filipin, ale od lat żyjący w Kanadzie. To artysta wyjątkowy już przez fakt, że ma tylko jedno oko – drugie stracił w dzieciństwie. Mimo to, niezwykle bystry i zwinny, do tego przyjazny i ciepły. Swą sztukę iluzji cyrkowej, wręcz magię, Mark uprawiał w Lublinie z błyskotliwym żartem, z uśmiechem, wprawiając widza w niedowierzanie i osłupienie, choćby, gdy pomnażał ilość banknotów. Każdy występ był jakby kameralnym spotkaniem w kręgu skupionym wokół jego tajemniczej walizki. Tyle że ów krąg liczył każdorazowo po kilkaset osób.
Clown Mauro Wolynski, przystojniak z Argentyny ma polskie korzenie – brzmi to w nazwisku. Łączył tu klownadę z żonglerką i muzyką na żywo. Ten człowiek-orkiestra grał na kilku instrumentach, a równocześnie szereg przedmiotów wprawiał w wirujący ruch. Na koniec Mauro dmuchał w ogromny lateksowy balon, który osiągał taką wielkość, że artysta znikał w jego środku.
Flash Gonzalez (Chile) – niepozorny facet, w pewnym sensie kloszard, przesympatyczny, a nawet charyzmatyczny. Jak to Latynos jest też spontaniczny i żywiołowy. Jednak, by rozbawić widownię używał bardzo prostych środków wyrazu – bez wielkiej magii, iluzji czy akrobatyki – precyzyjnej ekspresji ruchu i mimiki – bez słów.
Przeciwieństwem był tu wygadany do bólu (po angielsku) Andy Spigola z Mediolanu – rasowy „makaroniarz”: niewysoki, ruchliwy, wrzaskliwy. Do tego, czarny wąs, zawadiacki „zaczes” i nawet typowo włoski podkoszulek… Dla niego życie to zabawa i bezpretensjonalne uciechy. Andy grał żywiołowego playboya, który szarpie niewyszukane struny męskości: uwodzi lublinianki swym uśmiechem, śpiewem i tańcem – nawet na szczudłach. Jego ulubione hasło brzmiało: „Boato!” – aplauz.
Z polskich buskerów najwszechstronniejszy wydawał się Krzysztof Kostera. Jego występ pt. „Niebezpieczne rzeczy” pokazał szeroki wachlarz cyrkowych umiejętności. Żonglował piłkami, nożami i maczugami, a nawet płonącymi toporami, w tym jeżdżąc na wysokim jednokołowcu. To wszystko doświadczała widownia w plenerze.
Były i występy pod dachem
Spektakl „Across” ekipy Squadra Sua z Czech swym ładunkiem refleksji odstawał od szaleństw carnavalowych sztukmistrzów. W sali CK, spotkaliśmy pięciu mimów podczas dziwnej podróży, symbolizującej życie statystycznych mężczyzn. Stawiających sobie pytanie To be, or not to be?, rywalizujących między sobą i skaczących sobie do oczu, by zaraz współpracować, nadstawiać za siebie karku, czy wręcz ratować sobie życie, stale podejmujących jakieś wyzwania i wpadających w tarapaty, które mogliby ominąć, hamletyzujących, by na koniec popaść w stan letargu, zawieszenia, wzorem zaczepionych na haczyki garniturów w scenie ostatniej. Ktoś sarknie: czeski film, czeski humor… Zapewne, lecz nacechowany znakomitą refleksją i spojrzeniem w głąb męskiej natury.
Również pod cyrkowym namiotem
Jedyne przedstawienie – za to jakie! – dały Twisted Sisters, Polka i Niemka, artystki świadome swej kobiecości, jednak w przerażającym sado-maso duecie, leżącym na gwoździach, wyginającym ciała niczym guma, połykającym szable, miecze, a nawet wieszak z drutu. Kulminacją było nadziewanie się szpilkami i przypinanie banknotów tapicerskim zszywaczem na wszystkie części ciała. Dlaczego? To usługa extra. I sporo młodych ludzi z widowni płaciło za akt przytwierdzenia „50-tki” zszywką do ich ciał. Krwawa makabra! Towarzyszył temu klimat absurdalnych żartów obu pań w roli rozerotyzowanych konferansjerek. Oniemiała publiczność po godzinie wychodziła z namiotu na błoniach nie bardzo wierząc, że to w ogóle przetrwali.
Na tejże scenie nazajutrz niewinny wręcz, w tym zestawieniu, był występ Marty Mądry z Wrocławia. Nazwisko zobowiązuje więc artystka oparła swój spektakl na fascynacji książkami. Ich lektura nie przeszkadzała Marcie w harmonijnej ekwilibrystyce kołami hula-hoop czy w akrobatyce na podwieszonej obręczy. Cytaty z przeczytanych przez nią książek stanowiły wręcz idealny dźwiękowy podkład pod gimnastyczne wyczyny tej gibkiej dziewczyny.
Nieprawdopodobne!
Da się zrobić dobre przedstawienie pod nieobecność cyrkowej trupy, która nie dojechała na spektakl w sali CK. Piątka francuskich artystów: ekwilibrystyki, akrobatyki, tańca na szarfie ugrzęzła na lotnisku. Tak przynajmniej twierdził linoskoczek Thomas Bodinier, który jako jedyny zdążył tu na czas i postanowił, że sam z pomocą widowni „uciągnie” przedstawienie. Spośród publiczności udało mu się wyłuskać mówiącego po francusku widza, Adama Łukasiaka, który wcielił się w rolę tłumacza i akompaniatora – pianistę Jana Zdunkiewicza. Brawa dla tych panów, bo nie byli „ustawieni” – a bez nich ten projekt samotnego performera nie powiódłby się. A wyszło naprawdę dobrze.
Oczywiście przez cały czas festiwalu towarzyszyły mu występy high-linerów. Z przykrością muszę stwierdzić, szanując w pełni ich trud, że z grona kilkunastu śmiałków, których obserwowałem chodzących po taśmach wysoko nad głowami widzów, najwięcej było ich widać w pozycji wiszącej… Być może to kwestia mocno wiejącego w owe dni wiatru. MAR
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS