Tydzień z… to nowy cykl na Sport.pl, w którym codziennie przez siedem dni publikujemy artykuły dotykające wspólnego tematu. Od 23 do 29 marca zajmujemy się największymi niespełnionymi talentami w piłce nożnej.
Na początku tego roku skończył 40 lat, więc niemieccy dziennikarze raz jeszcze wrócili do zabawy w chowanego. Przegrywają z nim już od kilkunastu lat, bo gdzie jest, co robi, jak wygląda i jak się czuje, nie wiadomo. Bo rzecz w tym, że Sebastian Deisler chciał być piłkarzem tylko od pierwszej do dziewięćdziesiątej minuty meczu i przez dwie godziny dziennie na treningu. Bez tej całej otoczki.
Ale już dwadzieścia lat temu, gdy wchodził do wielkiej piłki, tak się nie dało. Nie w Bayernie. Nie, gdy wszyscy wokół mówili, że jest największym talentem od czasów Franza Beckenbauera. Nie w czasach kryzysu niemieckiego futbolu, gdy wydawał się jedynym światełkiem w tunelu. Nie można było ot tak schować symbolu pokoleniowej zmiany, młodej promiennej twarzy, która miała zastąpić tę 39-letnią Lothara Matthausa. Kibice potrzebowali nadziei, więc media ochrzciły go mesjaszem. Nie mógł pozostać tylko piłkarzem ktoś, kogo Hertha wypychała do wszystkich reklam. Nie po tym, jak wszyscy usłyszeli, że na mundialu do lat 17 został wybrany drugim najlepszym piłkarzem po Ronaldinho. Nie po tym, jak pierwszego gola w dorosłej piłce strzelił po 60-metrowym rajdzie. Nie po tym, jak kibice zobaczyli go bawiącego się piłką w środku pola. Niemcy potrzebowali idola, a on miał wszystko, żeby nim zostać. Na własne nieszczęście.
– Miałem 19 czy 20 lat, a wszyscy wokół mówili, że mogę uratować naszą piłkę. Ja sam – pisał z żalem i pewnym niezrozumieniem w autobiografii “Powrót do życia”. Do tego spokojnego, z którego nigdy nie chciał zrezygnować, wrócił w 2007 roku, gdy z dnia na dzień trzasnął drzwiami szatni Bayernu. Zostawił za nimi świat, do którego nigdy nie pasował, a do którego przez parę lat próbował się przystosować. Zakładał drogie zegarki i ciuchy od znanych projektantów, brał udział w wyścigu o najdroższy samochód, śmiał się z tych żartów co wszyscy, wieczorami chodził z kolegami do galerii i podrywał dziewczyny. – Zakładałem maskę. Byłem smutnym klaunem – stwierdził po latach. Chciał być pytany o mecz i grę, a pytali go jakie nosi dżinsy i jakimi perfumami się psika. Patrzył na mercedesa przed domem i nie czuł radości. Fani mówili o nim “Basti Fantasti”, a on mówił im, że ma depresję. Nie rozumieli: kibice rywali krzyczeli, że jest psycholem. Paru kolegów z zespołu podśmiechiwało się, że panienką. A Robert Enke po cichu obserwował, jak społeczeństwo oblewa test i wiedział już, że nigdy nikomu nie powie o swoich problemach. Zabrał je wszystkie na tory, pod pociąg ekspresowy relacji Brema – Hamburg. Deisler w porę zatrzymał się przed szlabanem.
Sebastian Deisler. Depresja i kontuzje
Wszystko działo się u niego szybko. Za szybko, jak przyznał, gdy już zwolnił. Miał piętnaście lat, gdy wyjeżdżał z rodzinnego domu do Moenchengladbach, by szkolić się na piłkarza. Zostawiał rodziców, którzy nawet nie wiedzieli jak zakompleksionego chłopca puszczają w świat. Według rówieśników był za niski i za chudy, za mało miał gadżetów i fajnych rzeczy. Tęsknił za rodziną, ale był zdeterminowany. W juniorach strzelał ponoć po dwieście goli w sezonie i trzy lata później grał już w Bundeslidze. Siedemnaście razy w pierwszej drużynie Borussii. Były pochwały, zachwyty. Borussia poszła w dół, do drugiej ligi, a Deisler w górę, do Herthy Berlin. – Od początku robił wielkie wrażenie. Dopiero po latach zobaczyłem coś podobnego, gdy w Lechu Poznań pojawił się Robert Lewandowski – opowiada Piotr Reiss, który z Deislerem grał przez dwa lata. – Szybki, dynamiczny, skoczny, technicznie doskonały. Z piłką robił, co chciał – opisuje były napastnik.
A z nim co chciały, robiły kontuzje. Zerwane więzadła krzyżowe na początek, później kolejne urazy tego samego kolana: w 2002, 2004 i 2006 roku, przez które przegapił wszystkie najważniejsze imprezy – mundial w Korei i Japonii, Euro w Portugalii i mundial w Niemczech. Po drodze kilka drobniejszych urazów, trzy zamknięcia w klinice psychiatrycznej w Monachium, siedem operacji i powroty. Deisler opuszczał sporo meczów, ale gdy już grał, nie zawodził. Był wiecznie młody. Do końca kariery.
Przez kontuzje wiele tracił nie tylko na boisku. W 2001 roku zgłosił się po niego Bayern, o którym zawsze marzył. FC Hollywood, do którego nie miał prawa pasować. Klub, w którym te wszystkie efekty uboczne futbolu były widoczne jeszcze bardziej. Tam wszystko działo się szybciej, mocniej, intensywniej i na większą skalę. Ale Deisler widział to inaczej: tylko w Bayernie były gwiazdy większe od niego. Mógł znaleźć spokój za ich plecami. Schować się. Być tylko piłkarzem, skoro od gwiazdorzenia byli inni i doskonale się w tym czuli. – Chciałem dać Bayernowi więcej podań, zabawy, a mniej ego. Ale nie było łatwo odnaleźć się w tej szatni. Presja tam jest gigantyczna i wytrzymasz ją tylko jeśli wmówisz sobie, że jesteś najlepszy. Musisz odrzucić wszystkie inne uczucia. Tylko twoja duma i ego. Tego zawsze zazdrościłem Zinedine’owi Zidane’owi: że jest tak dobry i bezczelny jednocześnie. Nie umiałem tak. Nigdy nie odnalazłem się w tej szatni – mówił w głośnym wywiadzie dla “Die Zeit” i “Bilda”.
Problemy zaczęły się jeszcze przed przeprowadzką, bo transfer został dopięty w połowie sezonu. Deisler miał dograć rundę w Herthcie i latem 2002 roku przenieść się do Monachium. Chciał o wszystkim normalnie poinformować, ale Dieter Hoeness, trener Herthy i jego mentor, doradził mu, by na razie utrzymać to wszystko w tajemnicy. Nie chciał zmieszania w szatni. Nikt miał się nie dowiedzieć, ale po tym jak “Bild” trafił na zdjęcie czeku z oszałamiającą wtedy kwotą 20 milionów marek, Deislera krytykowali wszyscy. Najgłośniej zawiedzeni kibice Herthy. Wczoraj był ich bohaterem, dzisiaj największym zdrajcą. Grożono mu śmiercią, wyzywano od najgorszych. Klub odegrał przedstawienie: “Deisler powinien przeprosić kibiców! Jak mógł dogadać się za ich plecami?!”. Co zrobił Hoeness? – Nic! Stał z boku i patrzył jak mnie niszczą. To był punkt zwrotny. Wtedy obrzydł mi futbol i dziś wiem już, że powinienem wtedy to wszystko rzucić. Ale wtedy chciałem odpowiedzieć na boisku: dawać z siebie wszystko, by odchodzić z Berlina z podniesioną głową. Doznałem jednak kontuzji, wypadłem na pięć miesięcy i nic nie mogłem zrobić. Pewnie powinienem powiedzieć, że nie ja byłem winny. Że ja chciałem dobrze. Nie zrobiłem tego. I do teraz się zastanawiam jak wtedy nie zwariowałem – mówił w “Die Zeit” po wydaniu autobiografii “Powrót do życia”.
– Nie wiedzieliśmy o jego problemach. Nawet nie przypuszczaliśmy, że może je mieć. Mieliśmy ze sobą dobry kontakt. To był wesoły, skromny chłopak. Rozsądny, normalny. Żadnej sodówki. Kiedyś tylko, z tego co pamiętam, spóźnił się na lot do Stambułu na mecz z Galatasaray. Byliśmy już na lotnisku, mieliśmy lecieć rejsowym samolotem, więc było trochę czasu na sklepy. Nie wiem, jak do tego doszło, ale nasi kierownicy dopiero jak już lecieliśmy, zorientowali się, że nie ma Deislera i Tony’ego Sanneha. Dolecieli dopiero kolejnym samolotem, ale w meczu już nie zagrali – wspomina Reiss.
“Przegraliśmy walkę o Sebastiana Deislera”
Zaraz po transferze do Bayernu złapał kolejną kontuzję. Operacja, rehabilitacja, sesja dla Nike, powrót na boisko, sesja dla kolorowego magazynu, kilka dobrych meczów, odbudowanie się. Listopad 2003: dwa gole przeciwko 1.FC Kaiserslautern, później świetny mecz z Borrussią Dortmund – dwie asysty i zwycięstwo 4:1. Trzy dni później wzrok wbity w ścianę. Deislera nie ma na treningach, pracownicy Bayernu znajdują go w mieszkaniu. Bałagan dookoła, rolety opuszczone, mieszkanie niewietrzone od paru dni. Depresja. – Nie znaliśmy takiego uczucia. Wtedy nie pisali o nim w podręcznikach. Nie było instrukcji obsługi, jak się w takiej sytuacji zachować. Szok. Zastanawialiśmy się, co robić. Zaczęliśmy się dokształcać – wspominał Uli Hoeness, który nie popełnił błędu swojego brata i nigdy nie zostawił Sebastiana samego.
Wtedy Deisler po raz pierwszy trafił do Towarzystwa Maxa Plancka w Monachium. A zaraz za nim byli tam dziennikarze. Opiekujący się nim psychiatra Florian Holsboer chętnie z nimi rozmawiał: – Problemem Sebastiana jest to, że kiedy gra źle, zupełnie sobie nie radzi. Presja z zewnątrz to jedno. On sam nie daje sobie prawa do popełnienia błędu. Nie znosi, gdy coś idzie nie po jego myśli. Jego depresja wynika z wielu czynników – mówił. Rozpętała się dyskusja, czy powinien. – Nawet jeśli o swoim pacjencie mówi w sposób ogólny i bez podawania medycznych szczegółów, jest to karygodne – uważał dr Felix Tretter, inny psychiatra. – Depresja zbyt często jest tłumiona publicznie. Problemy celebrytów pozwalają zmniejszyć jej piętno – twierdziło natomiast Niemieckie Towarzystwo Psychiatrii i Psychoterapii. Niemcy uczyli się o depresji na jego przykładzie. Do kliniki wracał jeszcze dwa razy. Wychodził zazwyczaj po paru miesiącach: podbudowany przyjściem na świat syna albo po zakończeniu terapii. Ale depresja za każdym razem wracała. Coraz silniejsza. Potrafiła wyrywać go ze zgrupowania przed meczem Ligi Mistrzów z Juventusem. W klubowym dresie, chwilę po kolacji z kolegami, jechał prosto do kliniki i znikał na kolejne miesiące.
O ostatnich dniach kariery Deislera, pod koniec zeszłego roku, opowiedział Uli Hoeness. Były prezes Bayernu był prelegentem na spotkaniu zorganizowanym w hanowerskim teatrze przez Teresę Enke, żonę Roberta, kilka dni przed dziesiątą rocznicą jego samobójczej śmierci. Enke śledził, co dzieje się z Deislerem. Najpierw zazdrościł mu, że się uwolnił, a Bayern otoczył go opieką i zewsząd pojawiały się głosy wsparcia. Ale szybko pojawiły się też wyzwiska ze strony kibiców rywali, którzy poznali jego słaby punkt. Koledzy z drużyny mówili żartobliwie, że jest “panią Deisler”. Bo depresja jest niemęska. Enke tylko mu współczuł, a sobie wolał tego oszczędzić.
– To był styczeń 2007 roku, byliśmy w Dubaju na obozie. W wielkim 50-piętrowym hotelu ze szkła. Każdego dnia o 22.30 Basti dzwonił i pytał czy z nim porozmawiam. Rozmawiałem każdej nocy. Za każdym razem, gdy chciał odejść, przekonywałem go do pozostania – zaczął Hoeness. – Ostatniego wieczoru przed wylotem, zadzwonił do mnie dopiero o wpół do drugiej w nocy. Leżałem już w łóżku, ale znów rozmawialiśmy, a on pił piwo. “Nie mogę już dłużej grać w piłkę. Nie mogę tego robić”, powtarzał. Powiedziałem mu: “Jutro pojedziemy do domu, zobaczysz się z żoną i z dzieckiem”. Rozmawialiśmy do wpół do czwartej, aż powiedziałem mu, że muszę iść spać. Żeby mieć pewność, że on również zasnął, wziąłem go do swojej sypialni i położyłem na łóżku obok. Obudziłem go rano, zamówiłem dla niego śniadanie. Na treningu był najlepszy. Grał niesamowicie. Pomyślałem wtedy: udało się! – relacjonował Hoeness. – Wylądowaliśmy w Niemczech, a on następnego dnia przyszedł do mojego gabinetu. Spodziewałem się czegoś w stylu: “Jest lepiej. Spotkanie z żoną pomogło”. On jednak powiedział, że musi przestać grać w piłkę. To było szaleństwo.
– Nie widziałem innego rozwiązania. Długo myślałem, że moja miłość do piłki nożnej przezwycięży wszystko i będę potrafił odsunąć od siebie wszystkie problemy. Ale nie czerpałem już radości z gry. Nie chciałem się nad sobą znęcać. Czułem się stary, zmęczony, pusty. Dobiegłem tak daleko, jak pozwoliły mi nogi. Dalej już nie mogłem. Toczyłem wojnę ze swoim ciałem. Chciałem być czołgiem jak moi koledzy. Tak ich właśnie widziałem. Byli niezniszczalni, a ja nie byłem stworzony do tego biznesu, nie pasowałem do niego. Też chciałem być fajny i twardy. Ale taki nie jestem – mówił w wywiadzie dla “Die Zeit”. – Taka historia: byłem piłkarzem Herthy, siedziałem w klubowym autobusie i wyjrzałem przez okno. Zobaczyłem trzech chłopaków w moim wieku. Mogli mieć 19, może 20 lat. Mieli szkolne torby, byli uczniami. Ile ja bym wtedy dał, żeby się z nimi zamienić! – opowiadał.
– Jako piłkarz opanował zagrania, których nie potrafił wykonać nikt w Niemczech. Ale on chciał jedynie trenować, grać i wrócić do domu. W Bayernie tak się nie da – stwierdził Karl-Heinz Rummenigge, prezes klubu.
Hoeness zwołał konferencję prasową i ogłosił: “Przegraliśmy walkę o Sebastiana Deislera”. – Nie lubię już futbolu – mówił cichutko piłkarz. – Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyliśmy. To, co przeżyłem w ostatnich dziesięciu dniach, niewiele ma wspólnego z pracą prezesa. Jestem oszołomiony. Zawiesiliśmy umowę Sebastiana, więc jeśli będzie chciał wrócić, ona ponownie zacznie obowiązywać – powiedział Hoeness. Ale Deisler nigdy nie wrócił. Trzasnął drzwiami i poczuł ulgę.
– Przez długi czas starałem się zachowywać pozory. Rozdając autografy, każdemu chciałem dać cząstkę siebie, ale co drugie pytanie było o to, jakim autem jeżdżę i ile zarabiam. Chcieli ze mnie zrobić Beckhama ze Szprewy. Zakładałem maskę, ale wewnętrznie się buntowałem. Nie tęsknię. Zastanawiam się, czy futbol, z którego odszedłem, nie był bardziej chory ode mnie.
Zabawa w chowanego
Przez jakiś czas mieszkał jeszcze w Monachium, później przeniósł się do małego rodzinnego miasteczka Lörrach, a co dalej nie do końca wiadomo. Przestał odbierać telefony nawet od najbliższych przyjaciół. Trener Ottmar Hitzfeld pochodzi z tych samych okolic, pytał o niego znajomych, ale w końcu też dał sobie spokój. Deisler na jakiś czas prawdopodobnie wrócił do Berlina, by schować się w 3,5-milionowym mieście. Kilka miesięcy po zakończeniu kariery wydał autobiografię, której napisanie było formą terapii, udzielił wywiadu “Die Welt” i zniknął. Przyznał, że spotykał się z Dalajlamą i przeszedł na buddyzm. Ale reszta to spekulacje. Że należy do sekty, że zostawiła go żona, że radzi sobie kiepsko i stracił wszystkie pieniądze, albo – przeciwnie – że uporządkował życie, wyszedł z depresji i mieszka z nową kobietą w pięknej, białej willi. – Pod koniec 2018 roku mój kolega się z nim przypadkowo spotkał. Mocno przytył, ale trzyma się dobrze. Mieszka gdzieś pod Fryburgiem, ale czym się zajmuje, nie wiem – mówi Piotr Reiss. “Bildowi” ktoś doniósł, że Deisler wziął udział w niewielkim turnieju charytatywnym w Umkirch, niedaleko Fryburga. Grał w drużynie firmy zajmującej się instalacją sprzętu wodno-kanalizacyjnego. Rozdawał dzieciom piłki, podpisał parę autografów, był w dobrym humorze. Ale gdy rok później dziennikarze przyjechali na kolejną edycję tego turnieju, Deislera nie było. Musieli szukać dalej.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS