Niemiecka polityka zagraniczna znalazła się w narożniku. Antyukraińskie i antypolskie konszachty z Rosją skończyły się globalną katastrofą w postaci wojny na Ukrainie.
CZYTAJ TAKŻE: Jak należy zabiegać o przyjaźń z Niemcami. „Nie schodząc z obecnej linii, musimy wysłać do Berlina czytelny sygnał”
Straszliwe rozczarowanie Niemiec
Niemcy, które po cichu liczyły, że Putin w ciągu tygodnia zajmie całą Ukrainę rozczarowały się straszliwie. Prowadzą więc politykę kłamliwą i nijaką. Z jednej strony mają nadzieję na kompromis rosyjsko-ukraiński zawarty przy pośrednictwie Niemiec (no może i Francuzi będą mogli trochę poudawać, że coś tam mają do powiedzenia). Z drugiej oficjalnie muszą udawać, że są sojusznikami Ukrainy, chociaż ich pomoc militarna jest żałosna.
Owo udawanie drażni jednak Putina na tyle, że przykręcił Berlinowi znacznie kurek gazowy i wywołał nad Szprewą i Renem straszliwą histerię. Wszyscy Niemcy zgodnym chórem powtarzają, że polityka Angeli Merkel wobec Rosji była błędna a gazociągi bałtyckie stały się dla Putina ciężkim narzędziem nacisku politycznego. Przyznają nawet, że krytykując budowę Nord Streamów rację mieli Polacy (takie twierdzenia przychodzą Niemcom wyjątkowo ciężko). A przecież zdaniem wielu przedstawicieli rządu niemieckiego miało to być przedsięwzięcie czysto biznesowe (Angela powtarzała to w kółko, zapewne sama w to nie wierzyła). Dodajmy jeszcze, że na wymarzony przez kanclerza Scholza kompromis rosyjsko-ukraiński szans na razie nie ma, gdyż wg Niemców miałby to być kompromis terytorialny, a o takim Ukraińcy słyszeć nie chcą. Rosjanie też nie garną się do rozmów i ostentacyjnie dokonują kolejnych aktów zdziczałego barbarzyństwa, jak np. zamordowanie w obozie filtracyjnym czterdziestu żołnierzy ukraińskich z pułku „Azow” przy pomocy bomby termobarycznej.
Obecna sytuacja boli bardzo mocno Niemców także z innego powodu. Deal rosyjsko-niemiecki, którego częścią był Putinowski atak na Ukrainę, zakładał zapewne otwarcie rurociągu Nord Stream 2 i uczynienie z Niemiec głównego dystrybutora gazu w Unii Europejskiej. Owa dystrybucja miała, w marzeniach kanclerza Scholza, łączyć się z przekształcaniem Unii w państwo federacyjne z faktyczną stolicą w Berlinie. Upadek planów Rosji i Niemiec wobec Ukrainy pokrzyżował akcję Scholza. Zabawne jest jednak, że nawet w obecnej krytycznej sytuacji podnosi on ciągle owe polany federalizacyjne, jak gdyby szukając ratunku w ucieczce do przodu. Ale to kanclerskie gadanie budzi już raczej śmiech i rozczulenie…
Nowe otwarcie polityczne – zwłaszcza na Polskę?
Nasz znakomity komentator polityczny Marek Budzisz podkreśla, że w sytuacji w jakiej znalazły się Niemcy, logiczne byłoby nowe otwarcie polityczne na kraje Europy Środkowej, zwłaszcza na Polskę. Dotychczasowa polityka Niemiec wobec Polski była w ostatnich latach wroga w sposób wręcz skrajny. Wymieńmy najbardziej drastyczne elementy tej polityki:
1) Zablokowanie nam pieniędzy na Krajowy Plan Odbudowy (70 miliardów). Celem tego działania jest m. in. przyhamowanie naszego przemysłu, który staje się w wielu dziedzinach konkurencyjny dla niemieckiego. Inny powód to użycie tego instrumentu do osłabienia i obalenia rządu prawicy w Polsce i doprowadzenie do powołania rządu proniemieckiego z premierem…, no wiadomo jakim. Oczywiście formalnie pieniądze owe blokuje nam Komisja Europejska, wymyślając jakieś absurdalne zarzuty wobec polskiej praworządności i wyznaczając nam jakieś bezsensowne „kamienie milowe”. Ale o tym, że owa Komisja jest już obecnie po prostu agendą rządu federalnego Niemiec wiedzą już nawet Leoś, Deptułka i Mufka (czyli moje koty).
2) Dążenie do nadania Polsce statusu neokolonialnego w relacjach z Niemcami. W koncepcjach Berlina powinniśmy być dostarczycielem taniej siły roboczej i odbiorcą wytworów niemieckiego przemysłu (coraz niższej jakości, będących w Europie synonimem tandety). Podporządkowaniu Polski powinno służyć m. in. wprowadzenie u nas euro.
3)Ustawianie nas w pozycji podrzędnego państwa Unii Europejskiej, gnębionego szykanami, działaniami TSUE i karami za rzekomy brak praworządności, kopalnię węgla brunatnego w Turowie itp. Ma to m. in. na celu pomniejszanie znaczenia Polski poprzez kształtowanie jej obrazu jako państwa niestabilnego, wręcz sezonowego. To jest niestety (przykro o tym mówić) powtarzanie metod stosowanych przed wojną przez Gustava Stresemana i Adolfa Hitlera. Dodajmy, że niemieckie środki masowego przekazu prowadzą nieustannie politykę propagowania lekceważenia i pogardy wobec Polski i Polaków.
4) Odrzucanie dyskusji na temat reparacji przy równoczesnym, wyłącznie werbalnym, wyrażaniu ubolewania z powodu zbrodni dokonanych na Polsce i obywatelach polskich przez Niemcy w czasie II wojny światowej.
5) Wstrzemięźliwy stosunek do naszego poparcia dla Ukrainy i naszych działań dyplomatycznych, zmierzających do udzielenia temu krajowi jeszcze większej pomocy. Sprawa czołgów niemieckich, których Polska wbrew ustaleniom nie otrzymała w zamian za czołgi, które przekazała Ukrainie jest dowodem nie tylko lekceważenia nas, ale zupełnego upadku zasad moralnych w niemieckim życiu publicznym.
Te wszystkie działania antypolskie, połączone były z idiotyczną polityką wobec Rosji. Swoją drogą prymitywizm niemieckiej dyplomacji i dyplomatów jest przerażający. Zaskakuje kontrast tej nieudolnej polityki zagranicznej z postaciami owych dyplomatów, często baronów i hrabiów w smokingach z komandoriami najwyższych orderów po szyją.
Niemcom pozostała jednak możliwość nowego otwarcia, zupełnej zmiany polityki, która doprowadziła Berlin i całą Europę na skraj przepaści. Jej głównym elementem powinno być otwarcie uczciwych relacji, z krajami Europy Środkowej, w tym z Polską.
Czy nie warto byłoby ułatwić Niemcom decyzję?
Mam więc pytanie – czy nie warto byłoby ułatwić Niemcom decyzję i wystosować do nich otwarty memoriał zawierający warunki nowego otwarcia z relacjach z Polską? Jego fundamentem powinno być:
1) Podjęcie oficjalnych rozmów z Polską na temat reparacji.
2)Natychmiastowe odblokowanie pieniędzy dla Polski na KPO. (Tu nie ma o czym rozmawiać – tu czekamy tylko na działanie).
3) Zaprzestanie szykan wobec Polski w Unii Europejskiej – które w sposób oczywisty są inspirowane i realizowane przez Niemcy.
4) Wprowadzenie przez rząd federalny praktyki prawnej prowadzącej do tego, że wszelkie przejawy antypolonizmu w Niemczech będą traktowane identycznie jak wszelkie przejawy antysemityzmu – jako incydenty absolutnie niedopuszczalne, godne ubolewania i karalne.
O pozostałych sprawach możemy rozmawiać. Rzecz jasna istotą tych rozmów musi być dialog w stylu równego z równym. Nie będzie nikogo na klęczkach, chociaż dobrze byłoby gdyby ambasador Niemiec w Polsce Thomas Bagger wykonał dzisiaj (1 sierpnia) gest i ukląkł pod Pomnikiem Ofiar Rzezi Woli upamiętniający ponad 50 tysięcy zamordowanych Warszawiaków – mężczyzn, kobiet i dzieci. Może jeszcze są politycy niemieccy o odwadze Willy`ego Brandta?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS