Dopiero po upływie ponad 90 lat od zakończenia I wojny światowej Niemcy wypłaciły ostatnią ratę reparacji wojennych wyznaczonych na mocy postanowień traktatu wersalskiego. Ostatnią transzę odszkodowań w wysokości 70 mln euro Bundesbank przelał na konta rządów Wielkiej Brytanii i Francji w 2010 roku.
Po zakończeniu I wojny światowej przegrane Niemcy zostały obciążone obowiązkiem wypłaty reparacji wojennych i specjalnie powołana komisja ustaliła ich ogólną sumę na 132 mld marek w złocie. W ciągu kilku następnych lat zmniejszono ją do 112 mld marek w złocie do zapłaty państwom ententy oraz krajom z nimi sprzymierzonym za straty poniesione przez nie podczas działań wojennych.
Na konferencji w Spa w 1920 roku ustalono, że Francja otrzyma 52 proc. kwoty reparacji, Anglia 22 proc., Włochy 10 proc. i Belgia 8 proc., Portugalia i Japonia po 0,75 proc. Pozostałe 6,5 proc. miały dostać do podziału Grecja, Rumunia, Jugosławia i inne uprawnione państwa.
Według różnych wyliczeń Republika Weimarska do 1932 roku zapłaciła ok. 25-30 proc. pierwotnie przewidywanej kwoty odszkodowań, ale po dojściu Hitlera do władzy wypłaty zostały wstrzymane.
Po II wojnie światowej odpowiedzialność za wypłacenie całej pozostałej kwoty reparacji za I wojnę światową przejęła Republika Federalna Niemiec. W 1953 r. na konferencji w Londynie ustalono, że wypłaty muszą zostać zakończone do 1983 roku. Naliczone odsetki Niemcy miały zacząć spłacać dopiero po przyszłym zjednoczeniu. Pierwszą ich ratę uiszczono w 1996 roku, a ostatnią w 2010 roku.
Wielu historyków z czasem uznało, że traktat wersalski nie osiągnął swoich celów, a obarczanie kraju olbrzymimi długami – jako że Niemcy miały pokryć nie tylko straty wojenne, które same spowodowały, lecz całość kosztów wojny – nie jest najlepszym rozwiązaniem.
Po II wojnie światowej
Po zakończeniu II wojny światowej zmieniono podejście i choć Niemcy zostały zmuszone do uiszczenia finansowej rekompensaty na rzecz innych narodów, to większy nacisk położono na odbudowę Europy.
Podczas konferencji w Jałcie w lutym 1945 r. alianci, czyli Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i ZSRR, zobowiązały Niemcy do wypłaty reparacji wojennych w naturze zamiast odszkodowań pieniężnych. System opierał się na trzech filarach: przejęciu majątku narodowego Niemiec, corocznych dostawach towarów z bieżącej niemieckiej produkcji i wykorzystaniu niemieckiej siły roboczej.
Innym dokumentem regulującym tę kwestię jest umowa podpisana na zakończenie konferencji w Poczdamie w sierpniu 1945 r. Choć na jej podstawie Niemcy traktowano jako jedność gospodarczą, to reparacje miały być odbierane według stref okupacyjnych. W konsekwencji Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i inne kraje zachodnie zaspokoiły swoje roszczenia z zachodnich stref Niemiec, a Związek Radziecki miał własną strefę służącą do regulowania jego roszczeń.
Na początku okupacji alianci zdemontowali pozostałości niemieckiego przemysłu, przejęli również flotę handlową i zagraniczne akcje niemieckie. Później kraje zachodnie złagodziły swoje stanowisko i zaniechały przejmowania niemieckiego majątku w związku z planem Marshalla. Niemcy Wschodnie dostarczały jednak materiały przemysłowe ZSRR do 1953 r.
Alianci skonfiskowali również znaczącą część niemieckich patentów, praw autorskich i znaków handlowych wartych 10 mld dolarów (według wartości dolara z 1948 r.).
Najbardziej kontrowersyjną częścią reparacji była praca przymusowa, głównie niemieckich jeńców wojennych, w obozach na terenie ZSRR i Polski, ale także w Wielkiej Brytanii, Francji czy amerykańskiej strefie okupacyjnej. Na Zachodzie większość jeńców została uwolniona do 1949 r., a w ZSRR – w 1953 r.
Częścią rekompensaty Niemiec wobec innych krajów były też aneksje. Oprócz niemieckich terytoriów na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej, włączonych do Polski i ZSRR, należały do nich silnie zindustrializowany Protektorat Saary, kontrolowany przez Francję do 1956 r., z którego Francja wydobywała węgiel do 1981 r., oraz około 69 km kw. zaanektowanych przez Holandię i zwróconych Niemcom w zamian za 280 mln marek.
Osobną kwestią jest zadośćuczynienie za niemieckie zbrodnie na narodzie żydowskim. Z powodu ogromnego sprzeciwu w Izraelu wobec prowadzenia jakichkolwiek rozmów z Niemcami w sprawie odszkodowania za Holokaust (co uważano za niemoralne), rząd izraelski został upoważniony do zawarcia porozumienia co do rekompensaty kosztów integracji w Izraelu żydowskich imigrantów z terenów niemieckich. Na mocy porozumienia podpisanego w 1952 r. Niemcy Zachodnie w ciągu 14 lat wypłaciły Izraelowi 3 mld marek.
Po wojnie RFN odmawiała praw do odszkodowań dla byłych robotników przymusowych. Dopiero w 1999 r. rząd federalny ogłosił utworzenie funduszu odszkodowawczego dla byłych robotników i więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy w wysokości 10 mld marek (z czego 8,2 mld przeznaczono na wypłaty dla uprawnionych do odszkodowań).
kk/PAP
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS