Urodzony w 1895 roku August Emil Fieldorf w l. 1914-17 był żołnierzem Legionów Polskich, a następnie służył w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 roku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W odrodzonej Polsce kontynuował służbę w armii. Tuż przed wybuchem wojny z III Rzeszą, objął dowództwo nad 51. Pułkiem Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Po klęsce kampanii polskiej 1939 roku przedostał się na Zachód.
Był pierwszym emisariuszem Naczelnego Wodza i w tej roli we wrześniu 1940 roku przedarł się do okupowanego przez Niemców kraju. W Związku Walki Zbrojnej zajmował ważne stanowiska w dowództwie, a od sierpnia 1942 rok pełnił funkcję dowódcy Kedywu (Kierownictwa Dywersji) Komendy Głównej AK. Jedną z operacji, którą osobiście nadzorował był zamach na gen. Franza Kutscherę, szefa SS i policji dystryktu warszawskiego, do którego doszło 1 lutego 1944 roku.
NIE przeciw ZSRS
Gen. Fieldorf pozostawał na stanowisku dowódcy Kedywu do wiosny 1944 roku, kiedy dostał polecenie stworzenia nowej organizacji podziemnej, mającą na celu walkę z okupantem, który nadciągał od wschodu – Związkiem Sowieckim. Organizacja otrzymała kryptonim „NIE” (od słowa „Niepodległość”). W związku ze swoją misją nie brał udziału w Powstaniu Warszawskim. Gen. Fieldorf został w październiku 1944 roku wyznaczony na zastępcę gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka”, komendanta głównego AK (pełnił tę funkcję aż do rozwiązania AK 19 stycznia 1945 roku).
Aresztowany w marcu 1945 roku pod fałszywym nazwiskiem, został wysłany na dwa lata w głąb Związku Sowieckiego do łagru. Wrócił do kraju jesienią 1947 roku, a w lutym 1948 roku – po ogłoszeniu amnestii – ujawnił się. Przez ponad dwa lata gen. Fieldorf próbował normalnie żyć w Łodzi. UB aresztował go jednak w listopadzie 1950 roku. Torturowany podczas śledztwa, nie poszedł na współpracę z bezpieką.
W akcie oskarżenia napisano:
Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana.
Głównym punktem w akcie oskarżenia byłego dowódcy Kedywu miało być jednak rzekome wydawanie rozkazów likwidowania partyzantów sowieckich.
Kara jak dla faszysty
16 kwietnia 1952 roku Sąd Wojewódzki w Warszawie skazał gen. Fieldorfa na śmierć przez powieszenie. Dodatkową karą miała być utrata praw obywatelskich, honorowych oraz konfiskata wszelkiego mienia.
(…) Sąd postanowił Fieldorfa Augusta-Emila uznać winnym i na zasadzie dekretu z 31 sierpnia 1944 r. o wymierzeniu kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy skazać go na karę śmierci (… ) – czytamy w wyroku.
Czytaj też:
Kara śmierci za mięso. Najgłośniejszy proces gomułkowskiej Polski
„Nie proś ich o łaskę. Zabraniam tego!” – powiedział gen. Fieldorf już po ogłoszeniu wyroku podczas widzenia z żoną. Mimo to najbliższa rodzina wystosowała do Bolesława Bieruta prośbę o ułaskawienie. Decyzja była odmowna.
Były dowódca Kedywu został powieszony 24 lutego 1953 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Jego ciała do dziś nie odnaleziono. W 2006 roku prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył gen. Fieldorfa Orderem Orła Białego.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS