Nie chodzi i nie chodziło o ośmiorniczki. Ludzie jedli już gorsze rzeczy i pewnie ten stan nie zmieni się w przyszłości. Pierwsza myśl, która pojawia się, gdy pada słowo opozycja to lekka parafraza Talleyranda o rządach dynastii Burbonów – niczego nie nauczyli się i nic nie zrozumieli. Ale może to, co pierwsze nie zawsze jest najlepsze. Chyba lepiej ująć to tak: kto nie zrozumie dlaczego przegrał, ten już nigdy nie wygra. Porażka też ma swoich ojców. Wprawdzie lepiej byłoby o nich nie mówić, ale milczenie o nich w takich sytuacjach bardziej szkodzi niż pomaga. Jeżeli bowiem nie ma trafnej diagnozy nie ma szansy na skuteczną terapię. Zaklinanie rzeczywistości, medialna magia, znachorzy i wróżki to wyraz desperacji a nie wynik używania rozumu.
Jeżeli nie chce się opozycji pochylić nad przyczynami swego upadku to warto przynajmniej zrozumieć skąd bierze się sukces oponentów. Otóż ludzie potrzebują nadziei. Nadziei na zmianę na lepsze, na poprawę swojej sytuacji, nadziei na lepsze jutro. Ta poprawa nie oznacza wcale rzeczy wielkich – zakupu willi, Bentley’a czy Jaguara. To są najczęściej rzeczy małe i prozaiczne. Ludzie potrzebują własnego państwa, poczucia przynależności do wspólnoty, poczucia, że nie są gorsi niż inni, że to, co udało się innym uda się i nam. Ludzie potrzebują perspektywy, poczucia, że wykorzystuje się tę okazje, które są możliwe do wykorzystania. Więcej pozytywnych emocji wzbudzi koncepcja Centralnego Portu Lotniczego, portu w Elblągu niż koncepcja katarskiego inwestora. Ludzie potrzebują poczucia, że kontrolę nad tym, co dzieje się w państwie sprawują swoi a nie obcy. Stąd dobrze jest przyjmowane to, że LOT rozwija się czy też to, że odzyskiwana jest kontrola Polaków nad sektorem bankowym. Na pewno przyjmowane jest lepiej niż stała wyprzedaż swoich aktywów obcym podmiotom.
Poza tym wszystkim a przecież to nie wszystko jest jeszcze inna kwestia: wyborców do jakich adresowany jest polityczny przekaz musi coś ze sobą łączyć. Ta więź musi mieć pozytywne atrybuty. Nie może opierać się tylko na nienawiści. Nie może być jej fundamentem pogarda. W wielkiej konserwatywnej rodzinie Polaków jest mnóstwo symboli, które – mimo wszelkich różnic – łączą. Łączy nas pamięć. Pamięć o tym skąd przyszliśmy, skąd wyrastają nasze korzenie. Żołnierze Wyklęci to nie są dla nas leśne bandy. Dramat Powstania Warszawskiego to nie jest bezmyślne zniszczenie własnego miasta. Bitwa Warszawska jest tym, co warte upamiętnienia jako triumf polskiego oręża, sprytu i strategii. Nie pragniemy się wykorzenić, nie pragniemy zapomnieć. Nie wyliczając dalej – istotą jest to, że to, co nas łączy buduje wspólnotę wartości. To do tej wspólnoty, lepiej lub gorzej, odwołały się partie, które obecnie sprawują władzę. Wspólnoty dla której Polska to nie tylko kawałek czerwonego sukna. A, że ludzie to ludzie a nie anioły, nie święci i garnki lepią a gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą to nie zawsze jest tak, jakby się chciało, aby było.
W każdym razie tworzenie polityki na bazie pozytywnych wartości jest znacznie łatwiejsze niż jednoczenie swoich sprzymierzeńców wokół nienawiści do wroga czy wzbudzania do niego pogardy zmieszanej ze strachem. Tak czy inaczej – z mojego punktu widzenia nienawiść wyczerpuje, utrzymanie jej na tym samym poziomie kosztuje, nienawiść nie zna kompromisów ani dla jej obiektów ani jej twórców. Natomiast w konserwatywnej rodzinie jest trochę inaczej – tam fundamenty są głęboko wkopane w ziemię. Mazurki, polonezy, bławatki, maki, Zagłoba, Kmicic, dwór szlachecki, warszawskie dzieci, husarskie skrzydła – to i inne tworzy tkankę polskości. To jest w stanie potrącić jakąś strunę w naszej duszy, która brzmi znajomo, blisko.
Fundamenty opozycji są zaś w opozycji do polskości – polskość, jako taką, najlepiej schować pod dywan, wyrzucić do śmietnika, coś z nią zrobić takiego, aby już samej siebie nie przypominała. Fundamenty te są zbudowane z ody, złotych gwiazdek na niebieskim tle, europejskich wartości, ogólnie z takich materiałów, które budzą emocje i w niewielkiej grupie i w niewielkim stopniu.
A więc, choć tak nie powinno zaczynać się zdania, nie chodzi i nie chodziło o ośmiorniczki. Chodzi o to, co napisałem wyżej. Chodzi o to, że opozycja to są renegaci polskich spraw, promotorzy spraw obcych. To są ci, którzy że zdrady polskich spraw zrobili cnotę obywatelską. Chodzi też o to, że postawa w stylu – nie mamy na nic pomysłu a władza nam się należy, bo… w zasadzie nie wiadomo co – dla przeciętnego Kowalskiego, co ma daleko gdzieś abstrakcyjny spór o praworządność i komisarze to dla niego urzędniczyny nie lepsze i nie mądrzejsze niż te w Polsce tylko lepiej opłacane i na bardziej sutym wikcie, może go jedynie… powiedzmy bardzo zdenerwować. Koniec końców znaczna część ludzi woli jak ktoś coś próbuje zrobić, naprawić, ulepszyć niż tego, który chce zniszczyć, zburzyć, krytykować, marudzić. Czyż bowiem nie jest lepszy wróbel w garści? To małe, prozaiczne. Fakt. Ale konkretne.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS