Za nami premierowy weekend – na deskach Teatru Małego zaprezentowano po raz pierwszy spektakl ruchowy „Pies, który jeździł koleją” w reżyserii Anieli Kokoszy i Pauliny Giwer – Kowalewskiej. To nie tyle adaptacja szkolnej lektury autorstwa Romana Pisarskiego, co pole do odczuwania, nawet tych najtrudniejszych emocji. To opowieść o stracie, zaprzeczeniu, bólu i tęsknocie, a wreszcie – akceptacji nowej, innej rzeczywistości.
Choć widowisko skierowane jest do młodych widzów – od 8 lat – tak naprawdę każdy odnajdzie w nim coś ważnego. Strata jest bowiem nieodłącznym elementem życia, a oswojenie się z myślą o niej w bezpiecznych, kontrolowanych warunkach, może pomóc w momencie, kiedy realnie jej doświadczymy.
Autorką scenariusza i dramaturżką jest Monika Czajkowska, scenografią i światłem zajęła się Agnieszka Nowacka, autorką kostiumów jest Julia Kromolicka, natomiast za muzykę odpowiada Joanna Piwowar-Antosiewicz. Spektakl „Pies, którzy jeździł koleją” to nie tylko widowisko, które dzieje się na scenie. Twórczynie zadbały o wielowymiarowość wydarzenia. Przed spektaklem odbywa się warsztatowe wprowadzenie, które poprzez ćwiczenia somatyczne pokazuje jak dobrze jest czuć swoje ciało, wyrażać się poprzez ruch i świadomy oddech. Nauczyciele oraz opiekunowie otrzymują wyjątkowy „Pies – przewodnik”, który jednocześnie jest grą – doskonałą do wykorzystania w czasie lekcji po wizycie w teatrze lub w domu. „Pies, który jeździł koleją” grany na deskach tyskiego Teatru Małego czerpie z literackiego źródła, ale prezentuje bogatszy przekaz.
– Punktem wyjścia była książka „O psie, który jeździł koleją”. Jednak historia została nieco przerobiona, narracja prowadzona jest w zupełnie inny sposób, dlatego spektakl będzie ciekawym spotkaniem nie tylko dla osób, które znają literacki oryginał, ale też dla tych, którzy lekturę mają dopiero przed sobą – mówi Monika Czajkowska. – Chcemy przede wszystkim oswoić niełatwy, ale całkowicie naturalny proces, jaki zachodzi w każdym człowieku po stracie. W przedstawieniu pojawia się więc cała paleta emocji, pokazujących złożoność procesu przeżywania żałoby.
Żałoba jest trudnym tematem, który ze względu na psychiczny i emocjonalny ciężar bywa pomijany. Autorki spektaklu starają się podejść do niego od innej strony i udowadniają, że nie warto unikać trudnych emocji. Spektakl staje się punktem wyjścia do ważnej, być może jednej z najważniejszych w życiu młodego człowieka, rozmowy. O przemijaniu, cierpieniu, rozgoryczeniu, płaczu – całym wachlarzu uczuć i reakcji, jakich można doświadczyć po stracie. Żałoba jest indywidualnym procesem i nie ma jedynego właściwego przebiegu.
Wszystko, co czujesz, jest w porządku. Płacz, tęsknota i poczucie straty to tak naprawdę znak, że bardzo kochałeś – to właśnie przekaz tego spektaklu.
„Pies, który jeździł koleją” jest wyjątkowy także ze względu na intymny charakter relacji na linii aktorki – widzowie. Na widownię tyskiego teatru należy wejść bez butów, nie tyle ze względów technicznych (przejście przez scenę i fragment białej scenografii), ale z uwagi na poczucie więzi z artystami oraz otwartość na wszelkie bodźce.
– Skłaniamy widzów do włączenia swoich zmysłów, do poczucia przestrzeni i współodczuwania z performerkami. Nie tylko wzrok i słuch jest ważny. Mamy także zmysły związane ze świadomością ciała– mówi Aniela Kokosza.
– Zapraszamy widza nie tyle do teatru, co do pokoju, pomieszczenia, w którym ktoś przeżywa coś ważnego. Jest to symboliczne wkroczenie w przestrzeń wypełnioną emocjami. Tak, jakbyśmy przychodzili do czyjegoś mieszkania – tutaj metaforycznie odwiedzamy sferę duchową – dodaje Paulina Giwer-Kowalewska.
Tym samym spektakl staje się pełnowymiarowym przeżyciem, a ruch, jak na spektakl ruchowy przystało – to nie tylko uzupełnienie dialogów.
– W naszej pracy ruch jest najważniejszą formą przekazu. Wierzymy, że jest to najbardziej naturalny sposób wyrazu człowieka. Łączymy go z innymi narzędziami artystycznymi, ale chcemy zaakcentować, że jest świetnym przekaźnikiem treści– mówi Aniela Kokosza.
– Skomunikowanie się z widzami za pomocą wielu narzędzi, pozwala na dotarcie do różnych odbiorców, ponieważ każdy ma inną wrażliwość – wyjaśnia Paulina Giwer-Kowalewska. – Najcenniejsze momenty, których doświadczamy, to sytuacje, w których nasi widzowie poprzez obraz, słowo, czy konkretny gest, coś sobie przypominają. To jak poruszenie właściwej struny.
Jak tłumaczyły twórczynie spektaklu – proces jego tworzenia był wynikiem długich rozmów. Premiera nie oznacza zakończenia twórczej drogi, ponieważ spektakl, jak i cały teatr, jest żywą formą, która może ewoluować. Nie bójmy się więc czuć i dzielić emocjami. Strata jest nieuchronna i czeka każdego, a przecież… można odejść na zawsze, by stale być blisko.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS