Naukowcy rozwiązują zagadkę tajemniczych struktur na Księżycu

Obserwując teleskopem Księżyc, możemy natrafić na zaskakujące struktury powierzchniowe, które wyglądają jak wiry i podłużne wstęgi. Charakteryzują się niezwykle jasnym odcieniem i rozciągają się nawet na setki kilometrów. Przykuwają uwagę swoimi kształtami, wydając się niezwykle nienaturalnymi elementami Księżyca. Jakby ktoś celowo je tam umieścił. 

I nie ma co się dziwić, że księżycowe wiry, jak przyjęło się je nazywać, dla niektórych nie są naturalnym zjawiskiem. Do tej pory nie pobrano żadnej próbki z takiego wiru i żaden astronauta nie znalazł się przy choć jednym z nich. Stąd naukowcy od lat debatują, czym właściwie są i skąd wzięły na Księżycu. I właśnie mogli znaleźć odpowiedź.

Grupa amerykańskich badaczy z Uniwersytetu Waszyngtona w St. Louis i Uniwersytetu Stanforda wskazują, że za księżycowe wiry może odpowiadać jedna rzecz pod powierzchnią srebrnego globu oraz dziwna anomalia magnetyczna. Najnowsze badanie może być kamieniem milowym w dokładnym poznaniu cech Księżyca.

Analizy z poprzednich lat wykazały, że za jaśniejszy odcień księżycowych wirów odpowiada namagnesowanie ich skał. Normalnie ze względu na brak atmosfery Księżyc przyjmuje ogromne ilości promieniowania z wiatru słonecznego. Prowadzi to do ciemnienia skały na powierzchni satelity. Część skały księżycowej jest jednak na tyle namagnesowana, że odbija promieniowanie. W ten sposób zachowuje jasność, tworząc strukturę wyglądającą jak sieć dziwnych wirów i wstęg.

Pytanie jednak dlaczego akurat te skały układające się w niespodziewane kształty są namagnetyzowane. Według jednej hipotezy może za to odpowiadać magma płynąca pod powierzchnią Księżyca, która stygnie i tworzy anomalię magnetyczną. W ten sposób magnetyzuje część skał na powierzchni.

Badacze sprawdzili tę hipotezę na próbkach ilmenitu, czyli minerału występującego zarówno na Ziemi, jak i na Księżycu. Potrafi reagować na namagnesowanie, tworząc cząsteczki żelaza. Podczas eksperymentów udało się namagnesować fragmenty ilmenitu w warunkach symulujących warunki na Księżycu.

– Mniejsze cząstki, z którymi pracowaliśmy, wydawały się wytwarzać silniejsze pola magnetyczne, ponieważ stosunek powierzchni do objętości jest większy w przypadku mniejszych ziaren w porównaniu z większymi ziarnami. Nasze eksperymenty analogowe wykazały, że w warunkach księżycowych mogliśmy stworzyć magnetyzowany materiał, którego potrzebowaliśmy. Jest więc prawdopodobne, że te zawirowania są spowodowane przez podpowierzchniową magmę – stwierdził jeden z autorów badania, prof. Mike Krawczynski z Uniwersytetu Waszyngtona w St. Louis.

Limitem tych badań jest założenie, że akurat w skale … czytaj dalej