Naukowcy mają nowy pomysł, by ochłodzić Ziemię. Wykorzystany zostanie… pył z Księżyca?

Naukowcy w swoich pomysłach stawiali na różnego rodzaju działania mające na celu powstrzymanie wzrostu temperatur na Błękitnej Planecie, od wprowadzenia dwutlenku siarki do atmosfery, po umieszczenie wokół Ziemi “kosmicznych baniek”. Jednakże najnowszy pomysł zakłada, że naszą planetę może uratować… eksploatacja pyłu księżycowego.

Badacze chcieliby zabierać fragmenty Księżyca, by stworzyć stały strumień pyłu, który krążyłby wokół Ziemi i zmniejszał oddziaływanie Słońca na naszą planetę. Jak na razie eksperci nie zaliczyli tych działań do kategorii “dobrego pomysłu”, lecz nie wykluczają, że nie zrobią tego w przyszłości. Wskazują, że pomysł ten obarczony jest mniejszym ryzykiem niż inne “kosmiczne projekty” i potencjalnie niższymi kosztami realizacji.

Naukowcy ponadto opisują dość smutną prawdę – łatwiej ludziom jest zaangażować się w kolosalne projekty inżynieryjne (nowe technologie), niż ograniczyć wykorzystywanie paliw kopalnych. W przypadku “niekosmicznych projektów” – wprowadzenie np. dwutlenku siarki do atmosfery jest pomysłem wykonalnym i opłacalnym pod względem praktycznym i ekonomicznym, lecz nie można przewidzieć, jakie zostaną poniesione konsekwencje środowiskowe, które mogą przekształcić jeden kryzys w inny.

Na podstawie wpływu sił grawitacyjnych, wiatru słonecznego i promieniowania słonecznego, astronomowie obliczyli, jaka masa księżycowego regolitu byłaby potrzebna do odfiltrowania około 2 proc. promieni słonecznych docierających na Ziemię w ciągu roku – jest to 10 mld kg.

Chmura księżycowego pyłu miałaby zostać umieszczona w punkcie Lagrange’a (L1). Jest to punkt, w którym siły grawitacyjne Ziemi, Słońca i Księżyca względnie się równoważą. W uproszczeniu punkt L1 znajduje się między Ziemią a Słońcem blisko Księżyca.

Naukowcy zaznaczają, że to rozwiązanie nie jest “na stałe”, gdyż ziarna w kosmosie mają tendencję do dryfowania w przestrzeń kosmiczną, zatem wysyłanie skał z powierzchni Księżyca musiałoby się odbywać stale co kilka dni. Według obliczeń najdogodniejszymi ziarnami tą te, których średnica wynosi około 0,2 mikrometra – ma to zapewniać “najlepszą równowagę cieniowania”.

Jak mówi Sameer Khan z University of Utah: – Trudno byłoby zmusić tarczę z pyłu do pozostania na L1 wystarczająco długo, aby rzucić znaczący cień. Nie powinno to jednak dziwić, ponieważ L1 jest niestabilnym punktem równowagi.