Daniel Wojaczek dzieli się z nami wrażeniami, emocjami, spostrzeżeniami. Oddajemy mu głos:
Zastanawiałem się długo czy tam pojechać nie z lęku, czy obawy, ale o to, co tam zobaczę czy będę stanie pomóc. Klamka jednak zapadła. Dzięki pomocy Wacława Wrany – redaktora naczelnego Rybnik.com.pl udało mi się zdobyć telefon do kierowcy, który miał jechać na granicę polsko-ukraińską. Zadzwoniłem do niego i od razu rozmowa zaczęła nam się kleić – tak, jakbyśmy się znali dłużej. Kierowca – Daniel Dornia – poinformował mnie, że jedzie na kopalnię Ignacy, by pomóc w załadunku towarów dla żołnierzy. Chodziło o medykamenty, koce, śpiwory, kurtki, plecaki.
Zobacz także
Powiedziałem: „ok ja tam też podjadę i zróbmy reportaż o pomocy od A do Z”. Spotkałem się z Danielem – pierwszy raz w życiu, a rozmowa poszła nam jak by to było tysięczne spotkanie. Zrobiłem kilka zdjęć z załadunku na Ignacym i zaplanowaliśmy wyjazd następnego dnia rano. O 6.30 mieliśmy być jeszcze pod domem przyjęć w Piecach, bo tam jeszcze było parę rzeczy do zabrania.
Miałem ciężką noc przed podróżą, niby spałem, ale nie czułem, bym spał. Wyjechaliśmy z Rybnika – 6 samochodów: dwa busy i 4 kombiki załadowane pod sam dach. Jedziemy, rozmowa w samochodzie o wszystkim i o niczym, jak to u facetów bywa. Daniel – kierowca już był na granicy (jak się okazało 2 razy w ciągu 3 dni). Zaczął mi opowiadać, czego mogę się spodziewać na miejscu. Ale nadal atmosfera była luźna. Autostrada (nie do nieba), jedziemy, rozmawiamy, opowiadamy o swoich dzieciach i żonach. Zjeżdżamy na MOPA, by coś zjeść, zatankować auta. Szybka kawa z kolegami z innych samochodów z kolumny.
Zostało nam może 2 godz. drogi. Ruszamy dalej, ale już nie jest tak wesoło. Wiemy, że następny postój będzie już na granicy. Mamy świadomość z powagi sytuacji. Daniel mówi, że jakoś już żołądek daje mu się znaki. Ja z kolei czułem, że ręce zaczynają mi się pocić.
Na każdym kroku napotykamy na samochody z fanami Ukrainy. Nasza pomóc humanitarna dociera o 12.20 do Medyki. Jedziemy pod szkole gdzie jest punkt dla uchodźców. Z oczywistych przyczyn nie mogę robić zdjęć w środku szkoły, pozostaje chodnik obok budynki. Robię parę zdjęć, chowam aparat do plecaka i idę za kolegami do środka. Tam oczom ukazuje mi się widok, którego jeszcze nigdy nie widziałem, nie będę go opisywał, bo nie wiem, czy mogę.
Płacz, lament i smutek
Czekamy na telefon i informacje, gdzie mamy się udać z naszymi darami dla wojska. Wkrótce Daniel dostał wytyczne. Mieliśmy czas, by zobaczyć przejście graniczne. Z każdym krokiem zbliżaliśmy się do wioski, a może bardziej obozu. Od razu rzucała się w oczy przewaga kobiet i dzieci. Dorośli też byli, ale już schorowani i niepełnosprawni. Wokół kręcili się też wolontariusze.
Idziemy w glob tej wioski/obozu, to co zobaczyłem jest widokiem nie do opisania. Słowem: płacz, lament, smutek. W oczach matek widziałem strach. Oczy dzieci przerażone, zapłakane. Ich policzki obszczypane z zimna. Idę i oczom nie wierzę w to, co widzę. Ludzie cały swój majątek musieli zabrać do walizki lub reklamówek. Byli przestraszeni, ale bardzo życzliwi – to było czuć, że porządni ludzie.
Na każdy kroku widzieliśmy stoiska z ciepłymi posiłkami, herbatą, kawą. Dla maluszków przygotowano kosze z lizakami, pampersami, zupkami typu gerber. Robię parę zdjęć.
Muzyka niosąca nadzieję
Pytamy się ludzi czy chcą jechać z nami do Rybnika, ale daje się zauważyć niepewność, strach. Próbujemy przekonywać, ale widzimy, jak każdy walczy sam ze sobą w środku.
Nagle rozbrzmiewa muzyka z fortepianu – melodia, która mam w głowie do dziś i będę ja miał jeszcze długo. Myśleliśmy, że któraś z telewizji puściła przez głośnik podkład do materiału. Ale ukazał nam się człowiek – na pewno nie Polak. Ktoś po prostu grał melodię – nie smutną, napawała optymizmem. Później dowiedziałem się, kto to był. To Davide Martello, znany jako Klavierkunst – niemiecki pianista.
Widzimy grupki kobiet z dziećmi, które już czekają na podstawiane busy straży pożarnej czy policji, by rozwozić ludzi do szkoły czy do Przemyśla. Dużo uchodźców z Ukrainy rozmawia po polsku, ale jednak większość z ich w ojczystym języku. Dzieci poubierane na cebulkę, matki, które karmią ciepła zupa swoje małe dzieci. Człowiek się zatrzymuje i się zastanawia dokąd to wszystko zmierza.
Obrazek łamiący serce
Wracamy do samochodów i jedziemy na umówione miejsce. Następuje szybki rozładunek. Wracamy, ale nie już do Medyki tylko do Przemyśla – tam na parkingu pod Tesco znajduje się drugi obóz. W nieczynnym sklepie jest coś rodzaju rejestracji i poczekalni. Tam uchodźcy deklarują też, w jaki zakątek Polski chcą jechać. Daniel-kierowca i jeszcze jeden kolega (bo tylko dwie osoby mogą wejść do środka) idą się zapisać. Chodzi o to, by podać, ile mamy miejsc w samochodach i w jakim kierunku wracamy. Może akurat ktoś się zdecyduje. Ja idę na parking z aparatem w ręku.
Widzę w Przemyślu to samo, co pod granicą, ale już w bardziej zorganizowanym charakterze. Jest więcej wolontariuszy, więcej autokarów, samochodów, grup ludzi czekających na transport. Robię parę zdjęć. W całym zgiełku słyszę chłopięcy głos, coś śpiewa. Dyskretnie podchodzę bliżej, widzę chłopca – na oko 4-latka, który siedzi na krawężniku i zasłania oczy swojemu kompanowi podróży (matka stała niedaleko) i śpiewa kołysankę. To mi wystarczyło, chciałem już jak najszybciej znaleźć ludzi do transportu i jechać.
Chcieli tylko spokoju
Okazuje się ze w Przemyślu bardzo szybko znajdujemy chętnych. Koledzy mają transport do Wieliczki inny do Zabrza. Z nami jadą 4 osoby – 3 kobiety i mężczyzna schorowany. Ciężko mu się chodziło, ma na oko 45-50 lat. Jak się okazało, jechała z nami Liza, lat 16, Anna mama Lizy – żona Denisa i siostra Anny – Maria. Najbardziej wygadana z nich była Maria, zna dwa języki, jest studentką. Był jeszcze z nimi piesek, typowy perszing z jednego z popularnego serialu komediowego o policji.
Komunikowaliśmy się ze sobą za pomocą tłumacza w telefonie. Zapewniliśmy, żeby Ukraińcy się nie bali. Maria odpowiedziała nam, że od środy byli cały czas w drodze z Charkowa. Podarowaliśmy im kanapki i wodę. Pytamy, czy czegoś nie potrzebują. Zapewniają, że nie, potrzebują tylko spokoju, ciepłego prysznica i łóżka. Zawozimy ich do Krakowa, tam mieli zarezerwowany pokój. Po dojeździe na miejsce do Krakowa, Daniel pomaga załatwić im wszystkie formalności, pomagamy z bagażami i widzimy w ich oczach ulgę.
Podziękowań z ich strony nie ma końca. Machamy im na do widzenia i odjeżdżamy. Siedzimy w aucie parę minut beż słowa. Po jakimś czasie odzywamy się do siebie i wspólnie dochodzimy do wniosku, że zadanie wykonaliśmy w 120 procentach. Jesteśmy usatysfakcjonowani, ale to może dziwnie brzmieć w obliczu wojny.
Mam takie spostrzeżenia:
– Uczmy się uczmy dzieci języków nie mówię o sytuacji q samochodzie ale na granicy.
– Uczmy się empatii
– Doceniajmy to, co mamy, bo wystarczy jedna chwila i…
– Szanujmy się nawzajem
– Znajdujmy czas na spędzanie go z najbliższymi.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS