Ano, nad tym, co na horyzoncie, czyli nad demokracją. Jest z tym pewien kłopot, opisany w dowcipie. Otóż na jakimś zebraniu wiejskim prelegent zapewnia, że demokracja jest już na horyzoncie, trzeba po nią tylko sięgnąć.
Przytomniejszy słuchacz, jak to wieśniak, dopytuje: a cóż to jest ten horyzont, panie uczony prelegencie. W odpowiedzi słyszą: horyzont to taka pozorna linia dookoła, na skraju widoczności, która oddala się tym bardziej, im bardziej się do niej chcemy zbliżyć.
Usłyszawszy to – zebrani powoli zaczęli się rozchodzić do prac polowych: oni tu mają robotę, a uczony mówca namawia ich do pogoni za nieuchwytnym króliczkiem.
Do rzeczy zatem: w demokracji urzekające jest to, że jej nijak nie ma w praktyce, że zawsze zatrzymuje się na horyzoncie i stamtąd błyska świecidełkami oraz pachnie, za żadną cenę nie chce zamieszkać między nami, wejść w nas, stać się ciałem.
Każda społeczność, której nie odetnie się od zewnętrznych sieci-struktur-systemów – ma przemożną skłonność do wtapiania się w owe sieci, struktury, systemy, a kiedy zrozumie, że wpadła we własne sidła – zamiast je przeciąć jednym gestem niczym Aleksander w Gordion (Frygia) – woli sarkać, szemrać, rościć. Dopiero kiedy stanie na własnej „wyspie” – zaczyna umieć sobie radzić samorządnie.
Mądrością zatem wszelkiej władzy jest umiar w jej sprawowaniu: nie wszystkoizm, pełnia kontroli nad wszystkim co się nawinie – tylko powstrzymanie się, by „samo rosło po swojemu”. Formatowanie ludzi w obywateli nie gwizdkiem, tylko przykładem.
Hellada – złożona samorządnych, niezależnych od siebie „polis” (powiaty) – utraciła atrybut demokratyczności, kiedy zrazu doraźnie Symmachie (związki na czas wojen i innych kampanii) utrwaliły się, zdominowały swoje „członkowskie składowe”. Symmachia jako „spółdzielnia powiatów” stała się tyranem tychże „polis”. I dopiero wtedy ogłosiła się pan-demokracją. Wolne żarty.
W mojej koncepcji „państwa równoległego” (l’etat parallèle) nie ma miejsca dla ujednoliconych struktur fraktalnych, np. identycznych powiatów, z identycznymi reżimami ustroju gospodarczego, społecznego, politycznego. Unitarne Państwo (urzędy, organy, służby, legislatura) jest zaledwie „sługą” poszczególnych społeczności, z których każda rządzi się po swojemu, co najwyżej aplikując odkryte gdzieś atrakcyjne wzorce.
Zacytuję prawie dosłownie węglarza Tłoczyńskiego z filmu „Miś”. … No bo demokracją nazwać niczego nie możesz, nie zadekretujesz, nie ogłosisz w monitorze czy konstytucji. I nie możesz uchwałą specjalną zarządzić ani jej ustanowić. Kto inaczej sądzi, świeci jak zgasła świeczka na słonecznym dworze. Demokracja to dąb, który tysiąc lat rósł w górę. Niech nikt kiełka małego z dębem nie przymierza. Demokracja naszych dziejów będzie może kiedyś warownym murem, bo to jest właśnie samorząd, obywatelstwo, rada i wiec… To jest ludu czyn codzienny i wspólny, to jest ojców mowa, to jest nasza historia, której się nie zmieni. A to co dookoła powstaje, od nowa, to jest nasza codzienność, w której my żyjemy, daleka od demokracji i od obywatelstwa.
Tak czyńcie na swoją chwałę i wieczną pamiątkę.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS