Nabożeństwo do Matki Bożej z Pellevoisin. “Nihil obstat” od papieża Franciszka

Wydarzenia, które zapoczątkowały nabożeństwa, miały miejsce w 1876 roku w niewielkiej, francuskiej miejscowości. Ich świadkiem była uboga służąca Estelle Faguette. Urodziła się ona 12 września 1843 roku. W wieku 14 lat rozpoczęła pracę jako praczka, a w wolnych chwilach pomagała w zgromadzeniach zakonnych.

Zły stan zdrowia sprawił, że musiała opuścić zgromadzenie i ponownie zamieszkać z rodzicami. Aby ich odciążyć, podjęła się pracy jako służba i opiekunka do dzieci. W 1875 roku Estelle dowiedziała się, że choruje na gruźlicę, a jej stan szybko określony został jako nieuleczalny. Jako chora i umierająca kobieta w wieku 33 lat umieszczona została w pokoju na parterze domu koło kościoła parafialnego należącego do rodziny, u której pracowała.

To właśnie w tym pokoju miała wydarzyć się seria objawień, w wyniku których Estelle została całkowicie uleczona.

Ciężko chorująca i cierpiąca Estelle napisała do Matki Bożej list, w którym poprosiła o uzdrowienie.

Pierwsze z piętnastu objawień miało mieć miejsce w nocy z 14 na 15 lutego 1876 roku. Według przekazów Maryja ukazała się kobiecie i nakazała jej mieć odwagę na cierpienie jeszcze pięć dni dłużej dla uczczenia pięciu ran Jezusa Chrystusa. Zgodnie z obietnicą, po tym czasie miała albo zostać uzdrowiona, albo umrzeć. Tak też się stało – po północy 19 lutego Estelle Faguette została trwale i natychmiastowo uzdrowiona.

Ostatnie objawienie miało mieć miejsce 8 grudnia tego samego roku. Maryja ukazała Estelle Szkaplerz Najświętszego Serca Jezusa i poleciła, aby pójść do arcybiskupa w sprawie jego rozpowszechniania.

Po uzdrowieniu Estelle wróciła do wykonywanej pracy i głosiła chwałę Matce Bożej na różne sposoby. Spotykała się z arcybiskupem, opowiadając mu treść objawień. Udała się również do Rzymu, gdzie aż trzykrotnie rozmawiała z papieżem. Szerzyła ideę Szkaplerza Najświętszego Serca Jezusa, wykonując własnoręcznie jego liczne egzemplarze. 

Mając 80 lat wstąpiła do Trzeciego Zakonu Dominikańskiego. Ostatnie lata spędziła na przekazywaniu orędzia, jakie otrzymała od Matki Bożej.

Zmarła w wieku 86 lat w Pellevoisin, 23 sierpnia 1929 roku.

Przedstawiciele Kościoła od początku uznawali treść objawień, a zatwierdzenie uzdrowienia jako cudownego miało miejsce 8 września 1893 przez arcybiskupa Bourges. Już wiele lat wcześniej arcybiskup diecezjalny zezwolił na publiczny kult Maryi pod tytułem Matki Bożej z Pellevoisin.

Na przestrzeni lat różni papieże zatwierdzali przejawy nabożeństwa – w 1892 roku przyznany został odpust dla pielgrzymów przybywających do Pellevoisin, a Szkaplerz Najświętszego Serca zatwierdzony został w 1900 roku.

22 sierpnia 2024 roku papież Franciszek udzielił zgody na procedowanie dekretu “Nihil obstat” dla kultu Matki Bożej z Pellevoisin i kultywowanie nabożeństw ku jej czci. Zgoda udzielona przez papieża oznacza, że “nie ma żadnych doktrynalnych, moralnych ani innych zastrzeżeń do tego duchowego wydarzenia”, jakim były objawienia.

Dziś w sanktuarium w Pellevoisin głosi się Miłosierdzie Boże, a pielgrzymi przybywają do niego przez cały rok, szczególnie w ostatni weekend sierpnia, podczas pieszej pielgrzymki. Sanktuarium sprzyja rozwojowi kultu maryjnego.