Na wsi najlepiej!
30.08.2019
Powiadają, że „na wsi najlepiej” <> i nie sposób się nie zgodzić. Nie sposób nie przytaknąć, że ciszej niż w ciszy nam nie będzie i że głębiej gdzieś, niż tam właśnie, nie przejrzy się człowiek w swoim środku jak w lustrze. Wieś nie rozprasza, uszu nie nadstawia niepotrzebnie na informacyjny szum, oczu nie wytrzeszcza na szalejące obrazy. Gdzieś sobie jest, gdzieś trwa, mruczy jak wszystkie jej przygarnięte koty i od czasu do czasu zaprasza mieszczucha do środka.
Z nauką odpuszczania miastowym ambicjom jest jak z procesem wchodzenia do zimnej wody. Najpierw moczysz stopy, zimny dreszcz przeszywa cię na wysokości nosa. Później flirtujesz z wodą, trochę rozmawiasz i nareszcie decydujesz się pójść na całość. Człowiek z betonowej dżungli w całości przenika miejską tkanką. Zna każdy jej kształt i łuki dróg, wie o czym szepczą mury i czego pragną, jak paliwa. Człowiek z gwaru i wrzawy nie potrafi odpuścić, nie wie jak się nie pragnie zachłannie – tempa, kariery i społecznych update-ów. Stąd więc, kiedy zanurza nogi w polodowcowej wodzie drży na samą myśl jak zimno może być dalej. Czasem mu się jednak spodoba, czasem się przełamie, a wtedy do wody wdziera jak głupi i zapomina o tej całej przytłaczającej nowoczesności.
Zawady Oleckie, sierpień 2019
Do Ani i Roberta dojechałam po południu w czwartek. Jechałam pięć godzin. Śmiałam się po drodze, że dalej trafić nie mogłam i że nie mam pewności czy nad Oleckiem nadal jest niebo. Kiedy opadł kurz spod rozgrzanych opon, a zza górki wyłoniła się chata z całym obejściem, obecność nieba stała się faktem i nabrała zupełnie nowego znaczenia. Tu jest niebo, ale na ziemi.
– Nie masz kostiumu kąpielowego? Nic się nie martw, coś się znajdzie – zaczęła Ania, właścicielka Pensjonaciku pod Tulipanem – przebierzcie się, jezioro w tamtą stronę. Traficie. – przywitała po czym dodała – muszę popływać zanim wrócę do obowiązków. Kocham wodę.
Zapakowała SUP pod pachę i machnęła wiosłem. W oddali kołysały się już tylko jej włosy na szybko zebrane w koczek i huśtały ogony trzech najwierniejszych kompanów: Dziadka, Lodzi i Czarlisia. Przez chwilę, daję słowo, piszczało mi w uszach od zawadzkiej ciszy. Przez chwilę stałam nad mazurską wodą zastanawiając się czy wskoczyć i czy nie pokona mnie jednak miłość do miejskiego zgiełku. Człowiek jakoś tak dziwnie i zupełnie niepotrzebnie boi się nowości. A później, kiedy zanurzyłam głowę pod przezroczystą wodą i obejrzałam, jak przez rozczapierzone palce przebija się słońce, odtajał mi łeb spuchnięty, wielkomiejski i nareszcie w tym roku udało się uciec od wątków. Zwiać od nieskończonego, obecnego do upadłego i do ostatniej warty powiek lęku, że o czymś zapomniałam, coś powinnam, coś się nie udało. Pod wodą jeziora w Zawadach Oleckich wyłączają w mózgu prąd.
Kiedy dorastamy do spokoju
Chyba na każdego przychodzi pora wypić zimne piwo z widokiem na belki słomy po sianokosie. Zjeść kanapkę z pomidorem i solą w ciszy i porozmawiać z obcymi ludźmi z drugiego końca kraju jak ze starymi przyjaciółmi. Chyba każdemu kiedyś potrzeba usiąść przy ognisku w nocy bez towarzystwa mocnych, ulicznych lamp burzących landszaft, zadrzeć głowę w ciemne niebo i złapać się za włosy na widok ilości gwiazd. Kiedy jest się na końcu świata, gdzie nie dotarły szklane domy, gdzie lisy zaglądają przez niebieskie okiennice, a po polu za borsukiem spaceruje wilk, zaczyna się żyć po raz wtóry.
Ania i Rober uciekli do tych lisów i kotów, do psów i ptaków liczonych skrupulatnie w głowach, dwadzieścia lat temu. Porzucili Warszawę i stworzyli raj dla takich jak ja – szarych mieszczuchów przygnębionych ciężarem betonu i lubiących czasem na boso wypić kawę ze stopami w trawie. Tak być, gdzie przestrzeń pęka od kolorów, każdy krok uzupełnia zapach. Malwy przejęły kontrolę nad Pańcią. Zupełnie jak Misio i Ptysio – koty przyniesione kiedyś przez Roberta w pudle. Ania we własnej pracowni ceramicznej, którą odwiedzamy na miejscu, pamięta o każdym milusińskim, a kąty domu ubiera skrupulatnie w ten inwentarz. Obrazy, ceramika, przemycane na ścianach pokoi gości listy od Ani – wszystko mówi: „cicho człowieku. Niech ci się przestanie wydawać, niech cię już nic nie martwi, zobacz jak może wyglądać dobre życie”.
Rękodzieło Ani
Sekwencje, które uspokajają
Co chwilę ktoś biega, wchodzi i wychodzi. Słychać huk strzepniętej pościeli wieszanej na sznurkach. Robert szykuje za pracownią drewno na ciężką zimę. Od czasu do czasu wraca do psów – posiedzieć w cieniu i przypomnieć im o sobie. Nie ma tu miejsca wolnego od zwierząt. Zawady są wolne, ale od ludzi. Przyciągają jedynie tych magicznie podobnych sobie, którzy nie odważą się przegonić Lodzi z kolorowych poduch leżanki, albo strzepnąć jej sierści z ciemnych ubrań. Dziadek, wbrew imieniu najmłodszy z watahy siedzi i pilnuje, czy goście szczęśliwi, czy ucho szpiczaste odpowiednio wydrapane. Kiedy zapomnisz się z nim przywitać –znajdzie do ciebie drogę. Jestem tu dwie godziny, czuję się jak w domu. Z górki wraca właśnie znudzona Łatka, kocica z długimi, białymi wąsami. Rozkłada się pod moimi nogami i wdzięczy. Jeżeli standardowe kocie życie mija wolno, to to Łatki przechodzi ludzkie pojęcie.
Ciągły ruch właścicieli i miłość do zwierząt
Wracam
Praca pracą, kontrakt goni kontrakt, ale kiedy dojeżdżam we wskazane miejsca i opada mi szczęka myślę często, że mam niesamowite szczęście. Odkopuję jak archeolog jakiś: rodziny, historie i miejsca, których w normalnych okolicznościach nie miałabym szans poznać. Anię i Roberta Maluchników w tym roku doceniła Polska Organizacja Turystyczna, która przyznała im nagrodę w kategorii „Wypoczynek na wsi” w konkursie „Na wsi najlepiej 2019”. Ich pensjonacik zobaczycie tutaj <.
Wiem, że tu wracam. We wrześniu, w grudniu, wracam. Jest wielka siła w poznawaniu dobrych ludzi i nie mniejsza w słuchaniu mądrych. Dzieci chcą pływać zimą w balii gorącej wody pod wiatą, z widokiem na las, a ja tak dawno przecież nie jeździłam na sankach. Jeżeli kiedykolwiek zerwę w życiu z kopyta jak dziki koń, albo zapłaczę nad brakiem, którego tak naprawdę nie ma, przypomnę sobie spokój, który zastała głowa pod taflą jeziora w tamten czwartek, kiedy w drodze do wody bujała się pańciowa kita i trzy inne, przygarnięte z odzysków.
Ludzie – uciekajcie na wieś. Na wsi mieszkają święty spokój, zwierzęta i wartościowi ludzie. Pozostałych laureatów konkursu najdziecie tutaj <>. Odkryjcie swoje miejsce na Ziemi, te na wyciągnięcie ręki i nie czekajcie na kwestię przypadku. Cudze chwalcie, ale swoje też!
Oryginalne źródło: ZOBACZ
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS