Muzyka to dla mnie alternatywny świat. Wyrażam w nim uczucia i emocje

– Jak zaczęła się Twoja przygoda z muzyką?
– Muzykę mam chyba zapisaną w genach. Moi rodzice współtworzyli w latach 70. działdowski zespół “Agregaty” – moja mama była wokalistką, tata basistą. Mój starszy brat w latach 1990-2000 współtworzył wiele działdowskich zespołów jako basista i gitarzysta. Ja muzyką zainteresowałem się na poważnie około 12 roku życia. Początkowo namiętnie słuchałem zespołu HIM. Kluczowy okazał się jednak pewien wakacyjny poranek, gdy obudziłem się o 6:00 rano i poprosiłem mojego starszego brata o włączenie mi na VHS koncertu zespołu Def Leppard, który widziałem już wcześniej wiele razy. Wtedy jednak widząc tych czupryniastych rockerów biegających po scenie pomyślałem sobie – “Też tak chce!” Zrodziła się moja miłość do melodyjnego rocka, a z pomocą brata zacząłem uczyć się grać na basie. Z biegiem lat opanowałem grę na pianinie, perkusji i gitarze elektrycznej/akustycznej, jednak gitara akustyczna i basowa to zdecydowanie moje wiodące instrumenty.

– Czym dla Ciebie jest właściwie muzyka?
– Muzyka to dla mnie taki alternatywny świat, w którym mogę wyrażać swoje emocje, uczucia. To pasja, plany z nią związane a także relacje z tymi wszystkimi wspaniałymi ludźmi z którymi miałem i mam okazję grać na przestrzeni lat. To ucieczka od codzienności. Odkąd zacząłem na poważnie grać w zespołach zawsze zależało mi, by mimo tego, że jestem amatorem, móc brzmieć zawodowo. Miałem to szczęście, że szlifowałem warsztat przy kapitalnych lokalnych muzykach, od których wiele się nauczyłem.

– Jesteś członkiem międzynarodowej grupy T.A.C.E. Project… Ciekawi mnie wasz skład i historia związana z dołączeniem do grupy…
– Obecny skład grupy to: Dirk Arnicke (Bielefeld/Niemcy) – aranżer, producent, programista perkusji, klawiszowiec Mike Gerhold (Kessel/Niemcy) – wokale Andrzej Citowicz (Kair/Egipt) – gitary elektryczne Patryk Szymański (Działdowo/Polska)’- gitara basowa i akustyczna. Z T.A.C.E. Project związany jestem w zasadzie od 2013 roku. Zaczęło się od forum polskiego fanklubu zespołu ‘Bon Jovi’, gdzie zarejestrowałem się, by wymieniać wrażenia i poglądy na temat twórczości tego zespołu. Poznałem tam Andrzeja Citowicza, polskiego gitarzystę mieszkającego na co dzień w Kairze. Z racji tego, że tamte lata były czasem rewolucji egipskiej, w rozmowie prywatnej zapytałem Andrzeja o to, co u licha tam robi?! Dalej tematy zeszły w stronę muzyki i jako basista zaproponowałem, że chętnie wesprę Andrzeja swoim basem w jego poczynaniach muzycznych. Zostałem przedstawiony Dirkowi Arnicke, niemieckiemu producentowi nagrań, który już wtedy współpracował z Andrzejem w ramach “The Andrzej Citowicz Experience” i ot tak zostałem luźno przyjęty (śmiech).

Grupa T.A.C.E. Project
— Do jakich odbiorców jest skierowana Wasza muzyka?
— Do każdego chcącego nas słuchać! (śmiech). A tak na serio – żyjemy w czasach, gdzie listy komercyjnych stacji radiowych oraz liczniki na portalach typu YouTube mało kiedy oddają poziom muzyczny wykonawców. Gramy hard rocka w stylu lat ’80, czyli muzykę totalnie niszową, nawet undergroundową. Często zarzuca nam się, że ogłaszamy się wielkim projektem międzynarodowym, a liczniki na YT stoją w miejscu. Wychodzimy z założenia, że jeśli ktoś się nami interesuje, to nas znajdzie na wszelki możliwy sposób. Nie dbamy o liczniki odtworzeń. Robimy to co robimy z pasji – dla pasji. Jak to śpiewał Grzegorz Markowski – “… ja przyjaciół kilku mam, od lat. dla nich właśnie śpiewam, dla nich gram…”. Mamy pewne grono odbiorców, przyjaciół, którzy czekają cierpliwie na każdy nasz muzyczny krok. Gościliśmy na łamach największych krajowych i zagranicznych czasopism muzycznych związanych z muzyką rockową (‘Teraz Rock”, “Gitarzysta”, “Top Guitar” – w Polsce, “Fireworks” w Stanach i Wielkiej Brytanii, amerykański portal HardRockHaven) nagrywając swoje utwory bez profesjonalnego studia, w warunkach domowych! Działamy bez zbędnej napinki, a każde tego typu wyróżnienie w mediach to duża nagroda i motywacja. Dzieli nas 11 000 km. Mimo to działamy sprawnie, w oparciu o zwyczajną, ludzką przyjaźń.

– Właśnie, to niemała odległość… Kilometry nie są dla Wam problemem?
– Hmm… i tak i nie. Marzymy o tym, by móc się spotkać i chociaż raz zagrać wspólnie dla naszych przyjaciół. Wierzę, że kiedyś do tego dojdzie. W kwestii tworzenia muzyki korzystamy z maila i Messengera. Nic odkrywczego, jednak w dzisiejszych czasach dla muzyki nie ma odległości. Przesyłamy sobie wzajemnie wersję demo, pomysły, fragmenty domniemanych utworów. Sklejamy wszystko w całość i o dziwo – ta reguła się sprawdza bezbłędnie.