Przez lata symbolem polskiej debaty o piłkarzach-homoseksualistach była ankieta jednego z serwisów futbolowych. Dziennikarze przepytywali zawodników z ekstraklasy, a jedno z pytań brzmiało: “gej w szatni – tak czy nie?”. Odpowiedzi w stylu “nie!”, “nigdy”, “nie poradziłby sobie” – było całe mnóstwo.
Na szczęście nie na całym świecie futbol wygląda niczym kulturowy skansen. Jakub Jankto, czeski kadrowicz i gracz Sparty Praga, dokonał coming outu, a słowa wsparcia otrzymał niemal z całego futbolowego świata. Pokrzepił go m.in. Neymar, pisząc, że świat powinien być wolny od uprzedzeń.
Kolejnym będzie łatwiej
Brazylijski piłkarz PSG dodał, że to “ważny krok”. Ma rację. Przykłady z innych kręgów, choćby ze świata kultury, pokazują, że kolejnym jest łatwiej. Pierwszym aktywnym piłkarzem, który jasno powiedział, że jest homoseksualistą, był Justin Fashanu, który odważną decyzję w latach 90. przypłacił życiem – był jawnie obrażany i przez trenerów, i kolegów z boiska, którzy nie okazali mu wsparcia. Fashanu rzucił futbol, popadł w nałóg, nie wytrzymał. Powiesił się. Wziął na siebie krzyż – choć lepiej napisać, że został mu on wrzucony na plecy przez media, które z nieśmiałego młodego człowieka uczyniły skandalistę.
Kolejnym było łatwiej, choć większość homoseksualnych piłkarzy ujawniła swoją orientację już po tym, jak przestała grać w piłkę – Marcus Urban, a wiele lat później Robbie Rogers czy Thomas Hitzlsperger, który jako jeden z największych boiskowych twardzieli i posiadacz jednego z najmocniejszych strzałów w niemieckiej piłce w sposób fundamentalny obalił mi o słabych i zniewieściałych homoseksualistach.
Wracając jednak do Jankto, na którego coming out nie doczekaliśmy się w Polsce żadnych reakcji. W pewnym stopniu to zrozumiałe – chodzi o czeskiego piłkarza, w teorii sytuacja odbyła się z dala od polskiego światka futbolu.
Ale tylko w teorii. Polscy homoseksualni piłkarze istnieją, a sama statystyka obala w jedną chwilę mit, że w biało-czerwonym futbolu ich nie ma. Przed laty Tatiany Eggeling, psycholog sportowa, potwierdziła, że w Bundeslidze są geje, z którymi pracuje. Nie zdradzała ich tożsamości, ale przyznała, że ma wśród piłkarzy klientów, którzy szukają rady, jak radzić sobie z utajonym homoseksualizmem.
Nie ukrywać własnego „ja”
A może pierwszy krok powinni poczynić piłkarze heteroseksualni? Warto, by pokazywali, że ludzie są różni. Już pokazują, że fajnie jest mieć przyjaciela o innym kolorze skóry, a tym samym – że rasizm jest czymś odstręczającym. To drogocenne. Czas, by zamanifestowali też, że jeśli ich koledzy z szatni są innej orientacji, nie muszą na czas kariery ukrywać własnego “ja”.
Ale mur pomału się kruszy. Coraz więcej pojawia się na murawach ekstraklasy młodych, inteligentnych piłkarzy, o otwartych umysłach, którzy zamiast hejtem, wykazaliby się wobec kolegi z szatni empatią.
A na pytanie: “gej w szatni – tak czy nie?” odpowiedzieliby jedynie pobłażliwym śmiechem.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS