Wybaczcie, że nie podam wam mojego imienia, ale nie ono jest w tej opowieści najważniejsze. Podobnie jak nie to, że mam ponad czterdzieści lat, za dnia pracuję w biurze, a wieczorami lubię oglądać kino niezależne. Moja postać jest symbolem, a jedyne co się liczy, to depresja, z którą zmagam się od kilku lat. Wszyscy o niej słyszeliśmy, ale w odróżnieniu od mnóstwa innych chorób, gdy dowiadujemy się, że ktoś na nią cierpi, zazwyczaj ucinamy temat. – To osobista sprawa – rozgrzeszamy samych siebie, jakby czyjś kaszel, operacja wyrostka lub gips na nodze należały do ogółu społeczeństwa, bo w ich przypadku z pytaniami i troską o pacjentów nie mamy oporów. Nie wrzucamy też na swojego Facebooka zdjęć z oddziałów psychiatrycznych, choć znajdują się one w tych samych szpitalach co laryngologia lub chirurgia.
Depresja to podstępna bestia
Moja depresja ma różne okresy nasilenia – od takich, gdy ubieram niewidzialną maskę z przyszytym uśmiechem i wychodzę do pracy, w której zresztą radzę sobie wtedy całkiem nieźle, po takie kiedy nawet kolejny oddech jest dla mnie wyzwaniem.
Nazywam depresję chorobą samotności, bo odcięła mnie od innych ludzi. Rodzinie i tak nigdy nie opowiadałem o swoim życiu, ale były obok mnie osoby, które mogły mnie lepiej poznać. Straciłem je wszystkie, jednak wytłumaczenie mechanizmu tej utraty wymagałoby napisania książki.
W każdym razie poznajesz mnie, gdy poza kolegami z pracy nie mam właściwie nikogo. Poza nimi i kilkumiesięczną adoptowaną kotką Julką. Wprawdzie słyszałem wcześniej o terapeutycznej mocy kotów, ale Julki z pewnością nie przygarnąłem pod dach w charakterze leku. O tym, że zamieszkaliśmy razem, zdecydował los. Od dłuższego czasu czułem się zresztą wówczas stabilnie i zaczynałem wierzyć, że dzięki leczeniu i terapii nareszcie wychodzę na prostą.
Ale depresja to podstępna bestia – znajduje sobie mikro-pęknięcia w mojej psychice, wnika w nie i czeka. Czeka, żeby jak zamarzająca w zimie woda rozsadzić nieszczelną konstrukcję. Następnie zamienia się w dusiciela, który okręca się wokół mojej szyi i niczym wąż boa ściska za gardło coraz mocniej.
Wtedy przychodzą najtrudniejsze dni choroby. Polegają one na tym, że nawet jeśli na krystalicznie czystym niebie świeci piękne słońce, dla mnie i tak przesłaniają je burzowe chmury, a wszelka nadzieja spływa wraz z deszczem do rynsztoka.
Wyrwy w życiorysie
Zanim pojawiła się Julka, takie dni spędzałem w łóżku. Jeśli pomyśleliście właśnie, że takiemu to dobrze, bo trochę sobie poleży, użalając się nad sobą, to jesteście w straszliwym błędzie. Co gorsze, w błędzie, który sprawia, że chorzy kamuflują depresję wszelkimi wymówkami – a to praca, a to przesilenie wiosenne lub zimowe. Czasami trwa to na tyle długo, że nagle znikają. Osobom, które ich znały, zostaje szok i niekończący się ciąg znaków zapytania.
Ja również często o tym myślałem. Bo gdy leżysz przez cały dzień i ledwie się ruszasz, bo czujesz ciężar, jakby budowalny żuraw upuścił na ciebie betonową płytę, gdy na zmianę wlepiasz wzrok w pustkę ściany i wylewasz łzy w poduszkę, gdy ściskasz w dłoni telefon, wierząc, że ktoś napisze (ale nie napisze, bo przecież straciłeś bliskie ci osoby), gdy nie masz sił jeść ani pójść pod prysznic i gdy nie możesz czytać, oglądać, słuchać muzyki lub zrobić czegokolwiek, co choć na chwilę uwolniłoby cię z tej katatonii, to choćbyś miał wytrzymałość z granitu i tak zaczniesz się zastanawiać, w jaki sposób i gdzie to zrobić oraz jak szybko ludzie zapomną o tym, że istniałeś.
Natomiast żeby zasnąć, najczęściej zażywasz tabletki, lecz dawka, która działa, powoduje rano otępienie i ból głowy. Do południa snujesz się więc po mieszkaniu, chwytasz się najprostszych zajęć, ale szybko odpuszczasz. – Jesteś kompletnie do niczego – myślisz sobie, a następnie lądujesz w łóżku.
W takim stanie możesz tkwić przez kilka dni. W twoim życiorysie pojawia się wyrwa. Jedna, druga, dziesiąta.
To jak, nadal chcecie się zamienić?
Odejdź, przecież widzisz, że nie mam sił
Z Julką pod dachem, te najczarniejsze dni wyglądają inaczej. Rozpoczynają się grubo przed świtem, od pacnięcia łapką w głowę. Kicia chce jeść. Gdyby chodziło o mój głód, nie znalazłbym w sobie sił, aby wstać. Dla niej znajduję. Karmię ją i wracam do łóżka.
Dwie godziny później czuję kolejne pacnięcie. Tym razem nie chodzi o jedzenie, ale o zabawę. Julka kocha gonitwy i wspinaczki po mieszkaniu. Sesja intensywnego ruchu zajmuje nam z reguły kwadrans, potem mała je, znowu chwilę pędzi, a na koniec pada zmęczona. Tylko że dzisiaj czuję się jak rozgotowana klucha i ani mi w głowie harce z kotką. Udaję więc, że śpię. Ale ona jest uparta. Jeśli pacnięcia nie skutkują, kotka wysuwa lekko pazurki i przeciąga łapką po policzku. To ostrzeżenie. Chwilę potem jestem już pod prysznicem, który rozbudza mnie i łagodzi ból głowy. Zaczynamy biegać.
Jeśli są wśród was osoby, które pamiętają, jak odpalało się w zimie malucha, to tak wygląda mój start w kolejny dzień. Najważniejsze jest jednak to, że wreszcie ruszam, a wówczas wszystko zaczyna się jakoś toczyć – ogarniam się, sprzątam, wychodzę po zakupy, jem, trochę pracuję. W międzyczasie Julka potrafi rozbawić mnie do łez. Gdy zrywa się nagle, aby przebiec z jednego końca mieszkania na drugi, często buksuje, a na wirażach wpada w poślizg. Albo płynnym ruchem wpełza pod łóżko lub przeskakuje za nie, gdzie czeka, aż dobiegnę. Wtedy wybija się wysoko w moim kierunku, z szeroko rozstawionymi łapkami.
Bywa, że i tak ląduję popołudniami w łóżku. Przychodzi wtedy do mnie i zaczyna od pacnięcia. – Odejdź, przecież widzisz, że nie mam sił – syczę do niej, ale ona w odpowiedzi zaczyna miauczeć. Z reguły dopina swego, choć potrafi również wyczuć, kiedy jest naprawdę źle. Wtedy robi jedną z dwóch rzeczy: albo kładzie się grzbietem do moich pleców i zasypia, albo wchodzi na mnie i ugniata łapkami miejsce pod zwinięcie się w kłębek. Ugniatanie to najsłodsza rzecz na świecie, zwłaszcza że mruczy przy tym niskim basem. Jeśli nawet spędzę resztę dnia w łóżku, to spora część mojej uwagi skupia się na niej, a to już ogromna ulga.
Pomocna łapka
Czy Julka zastępuje leki? – absolutnie nie! Z depresji nie można się wykaraskać bez opieki specjalisty.
Czy jest terapeutką? – wyłącznie w pewnym zakresie, dlatego jeśli chcesz się uporać z chorobą, sama obecność kota nie wystarczy.
Czy wypełnia pustkę? – na swój koci sposób tak, ale relacja ze zwierzakiem nigdy nie będzie antidotum na samotność.
Czy łagodzi skutki choroby i pomaga przez nią przejść? – bezapelacyjnie tak!
Można zatem powiedzieć, że w sytuacji kryzysowej kot podaje ci pomocną łapkę.
Wystarczy jedna pozytywna myśl
Przyszedł kiedyś moment, gdy byłem pewien, że dotarłem do kresu wytrzymałości. Napisałem na kartce instrukcje, zostawiłem w miseczkach zapas karmy dla Julki, a potem wziąłem ją na ręce i próbowałem wytłumaczyć, że przede mną bardzo daleka podróż, w którą nie mogę jej zabrać. Ale gdy już tam dotrę, zaczekam na nią.
Potem zamknąłem się w łazience, odkręciłem wodę w prysznicu i wszedłem pod niego w ubraniu.
Powstrzymała mnie jedna myśl: czy osoba, która zaopiekuje się Julką, będzie z nią biegać tyle, co ja? I tak przez gruby pancerz depresji zdołała się przebić jakaś pozytywna myśl – moje bieganie z Julką sprawiało jej radość.
Zakręciłem wodę, ściągnąłem mokre ciuchy, położyłem się do łóżka i zadzwoniłem na telefon zaufania. Julka pojawiła się natychmiast. Przez dłuższą chwilę ugniatała łapkami miejsce na moim brzuchu, a potem zwinęła się kłębek i zasnęła. Skończyłem rozmowę i nawet nie wiedziałem, kiedy zasnąłem razem z nią.
autor: M.F.
***
Jeśli czujesz się źle lub masz myśli samobójcze, jak najszybciej spróbuj z kimś porozmawiać. Mogą to być bliskie ci osoby, a jeśli nie masz nikogo, zadzwoń na numer alarmowy 112 lub Antydepresyjny Telefon Zaufania – 22 484 88 01.
Więcej informacji o radzeniu sobie w sytuacji kryzysu psychicznego oraz o tym, jak pomóc osobie w kryzysie znajdziesz na stronie www.stopdepresji.pl
Jeśli zdecydujesz się na adopcję kota lub psa, nie tylko podarujesz zwierzakowi nowe życie, ale zyskasz jednocześnie towarzysza, któremu będziesz potrzebny i który będzie umiał odwrócić twoją uwagę od niszczących cię myśli. Zwierzęta czekające na adopcję poznasz tutaj: OTOZ Animals Krosno / KOTłowisko / Pomoc dla bezdomnych zwierząt / Centrum Adopcyjna ADA
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS