Szyć zaczęła sobie i w pewnym sensie robi to do dzisiaj, ale o tym za chwilę. Na razie jesteśmy gdzieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Jola Łobacz szyje ciuchy z chustek i maluje na jedwabiach – tych ekstrawaganckich ciuchów zazdroszczą jej koleżanki z Liceum Plastycznego w Świdnicy, gdzie trafiła z rodzinnych okolic Rawicza. Jej talent jako pierwsi zauważają oczywiście rodzice, a znakomitego materiału do rysowania po ścianach – węgla – dostarcza tato, który był górnikiem. Mama z kolei w ramach ratowania ścian wysyła córkę do szkoły plastycznej. To właśnie wtedy pojawiają się koleżanki, które proszą: „uszyj też dla mnie”. To zdanie, wracające jak mantra, Jola słyszała wszędzie: i w świdnickiej szkole, i w rodzinie, i na międzynarodowym obozie dla utalentowanej artystycznie młodzieży niedaleko Soczi.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS