Mieszkańcy Rzeczypospolitej. Ilu naprawdę zostało uprowadzonych przez Tatarów?

Dla zamieszkujących Krym Tatarów handel niewolnikami był jednym z najważniejszych źródeł dochodu. Stały dopływ “żywego towaru” zapewniały łupieżcze rajdy na tereny Rzeczpospolitej oraz Wielkiego Księstwa Moskiewskiego.

Jak podkreślał Leszek Podhorodecki w książce Chanat krymski i jego stosunki z Polską w XV-XVIII wieku były trzy rodzaje tatarskich wypraw – walne, średnie i drobne:

“Pierwsze z nich, zwane sefer, odbywały się wszystkimi siłami Ordy […]. Wyprawy walne pociągały za sobą straszliwe spustoszenie ziem przeciwnika oraz ogromne straty w ludziach. Według szacunków polskich historyków, Tatarzy brali wówczas w jasyr przeciętnie po około 5 tysięcy ludzi.

Wyprawy średnie, zwane czapuł (stąd polskie określenie czambuł), odbywały się zwykle siłami najwyżej kilku tysięcy Tatarów, dowodzonych przez jednego z bejów lub znacznych mirzów. […] Tatarzy zagarniali zwykle do 3 tysięcy osób.

Typowo rabunkowy charakter miały małe wyprawy, tzw. besz basz, tj. pięć głów. Uczestniczyło w nich zwykle kilkuset, albo tylko kilkudziesięciu Tatarów, dowodzonych przez kilku przywódców małych grup. […] Przeciętnie taki mały najazd porywał do niewoli około 250 osób”.

Polscy kronikarze wielokrotnie pisali nawet o dziesiątkach tysięcy wziętych jednocześnie w jasyr nieszczęśników, którzy później byli pędzeni na południe. Jak podkreślał Podhorodecki liczby te były jednak zwykle mocno przesadzone. Wybitny uczony podawał, że: “w 1540 r. Tatarzy zagarnęli do niewoli 955 osób, w 1566 r. — podczas walnej wyprawy — 6178, w 1575 ok. 5 tysięcy”.

Ogółem przyjmuje się, że w XVI wieku przeciętnie Rzeczpospolita traciła “do tysiąca ludzi rocznie”. Co, jak łatwo policzyć, daje na przestrzeni całego stulecia około 100 tys. ludzi.

Najazdy Ordy wyraźnie przybrały na sile dopiero w kolejnym, XVII stuleciu. W innej swojej książce – Tatarzy. Od Czyngis-chana do XX wieku – Podhorodecki podkreślił, że wtedy ataki zaczęły przynosić wprost “ogromne straty materialne i ludzkie”.

Tylko od 1605 do 1633 roku Rzeczpospolita straciła zdaniem tego (ostrożnego w szacunkach i obdarzonego zdrowym sceptycyzmem!) historyka około “ćwierć miliona obywateli”. Z samej Rusi Czerwonej porwano ponad 100 000 ludzi, a zabito około 24 000. Do chwili wybuchu słynnego powstania Bohdana Chmielnickiego w 1648 roku XVII-wieczne straty Rzeczpospolitej przekroczyły 300 000 obywateli.

Chanat wciąż kierował swoje najazdy także na Wielkie Księstwo Moskiewskie. Tamto państwo w pierwszej połowie XVII wieku straciło od 150 do 200 000 ludzi. Nic dziwnego, że to właśnie wtedy zrodziło się znamienne przysłowie: “Gdzie Tatar przyjdzie, tam trawa nie rośnie!”.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl