Michniewicz odkrył go dla kadry. Zatrzymał wielkie gwiazdy!

Michał Białoński, Interia: W ubiegłą środę zadzwonił do ciebie selekcjoner Czesław Michniewicz. Jak zareagowałeś?

Kamil Pestka, obrońca Cracovii: To było super uczucie! Byłem bardzo zadowolony. 

Wiedziałeś kto dzwoni?

– Tak miałem zapisany numer trenera Michniewicza z okresu kilkuletniej współpracy w młodzieżówce.

Spodziewałeś się tego telefonu? Nastąpił przed tym, jak strzeliłeś dwie bramki Wiśle Płock. I skąd w ogóle taki renesans formy?

– Nie spodziewałem się, ale robiłem wszystko, aby dostać powołanie. Co do mojej dyspozycji, to teraz zacząłem strzelać bramki, ale asysty miałem już na początku sezonu. Serię trzech, a czwartej mi nie uznali. W ten sezon wchodziłem stopniowo, po kontuzji. Później nastąpiła zmiana trenera.

Michała Probierza zastąpił Jacek Zieliński.

– Dokładnie. Po tej zmianie zaczynałem w pierwszym składzie, wypadłem z niego na mecz ze Śląskiem. Nową rundę zacząłem na ławce, ale później znowu wskoczyłem do składu. Z meczu na mecz czułem się coraz lepiej. Na dodatek, od razu po przyjściu trenera Zielińskiego, zmieniliśmy system.

W nim jesteś wahadłowym, a nie lewym obrońcą.

– Tak, dzięki temu jestem nastawiony bardziej ofensywnie.

Inklinacje gry do przodu zawsze miałeś.

– Obie pozycje – wahadłowego i lewego obrońcy mi odpowiadają. Na wahadle faktycznie łatwiej jest się wykazać w ofensywie. Lewy obrońca aż tak często nie włącza się w akcje ofensywne jak wahadłowy.

Na wahadle operuje się na całej długości boiska. Pary w płucach nie brakuje?

– Faktycznie, jest trochę więcej biegania, ale mi to nie przeszkadza.

Jak zareagowałeś, gdy na początku lutego prezes PZPN-u Cezary Kulesza mianował następcą Paula Sousy Czesława Michniewicza? Zapaliła się iskierka nadziei na debiut w kadrze?

– Szczerze powiedziawszy, najpierw po ludzku się ucieszyłem z tego wyboru. Natomiast nie łudziłem się, że dzięki temu będzie mi łatwiej. Wiedziałem, że na powołanie do kadry i tak koniec końców trzeba sobie zasłużyć grą w piłkę. Natomiast fakt, że trener mnie zna z pracy w reprezentacji młodzieżowej, zna moje mocne strony, na pewno miał jakieś znaczenie. Trener Michniewicz wie doskonale, na co mnie stać.

Trener Michniewicz zdradził ci, w których meczach Ligi Narodów cię widzi?

– Tak szczegółowych informacji jeszcze nie dostałem.

Jak odbierasz trwające od lat utyskiwania nad tym, że Polsce brakuje lewego obrońcy? Już Jakub Wawrzyniak żartował, że jest zmiennikiem zawodnika, który nie istnieje. W barażu ze Szwecją na lewej obronie zagrał prawonożny Bartosz Bereszyński.

– Według mnie przyczyna jest prosta: w ogóle mało jest piłkarzy z mocniejszą lewą nogą. Jak pamiętam z mojej przygody z piłką, to na całą drużynę przypadałem ja i co najwyżej jeszcze dwóch chłopaków lewonożnych. Trzech piłkarzy na cały zespół. Myślę tu o wszystkich pozycjach, a nie tylko obrońcach, więc jak jeszcze zaczniemy rozpatrywać umiejętność bronienia, to grono nam się zawęża.

A tu trzeba obsadzić lewe skrzydło, lewą obronę, półlewy stoper też by się przydał lewonożny.

– To prawda i nie zawsze jest w kim wybierać. Tym bardziej, gdy spojrzy się na predyspozycje fizyczne piłkarza, dopasowanie do pozycji, to wybór bardzo się zawęża.

Trener Michniewicz powołał też innego lewonożnego debiutanta – Jakuba Kiwiora, który nie zdążył zadebiutować w Ekstraklasie, zanim przez Słowację trafił do Serie A, a teraz do kadry. Zagraliście kiedyś razem?

– Niestety nie, bo ze zgrupowania młodzieżówki, na którym on był wykluczyła mnie kontuzja.

Powołanie do reprezentacji Polski i gra w niej to spełnienie dziecięcych marzeń. Kto cię ukształtował jako piłkarza? Począwszy od dzielnicowego Prokocimia Kraków, poprzez Progres?

– Najbardziej się rozwinąłem już w juniorach Cracovii u trenera Piotra Mrozka, którego syn Bartosz jest dziś bramkarzem Stali Mielec. Bardzo dużo zrobił dla mnie też w Prokocimiu trener Grzegorz Kmita, który namówił mnie do przejścia do Cracovii i polecił mnie w klubie. W “Pasach” znał wszystkich. Trafiłem na testy, które wypadły pomyślnie. Cracovia postawiła na mnie. Wiem też, że do mojego przejścia do Cracovii przyczynił się też trener Łach.

Zawsze byłeś obrońcą?

– W Prokocimiu grałem na środku pomocy i na skrzydle. Dopiero później trafiłem na lewą obronę. To już się działo tak dawno temu, że czuję się, jakbym cały czas grał na lewej obronie.

Debiut w Ekstraklasie zaliczyłeś już pięć lat temu, za pierwszej kadencji w Cracovii Jacka Zielińskiego.

– Pech starszych kolegów, spośród których część miała kontuzje, a inni kartki, oznaczał dla mnie szczęście. Z zespołu rezerw zostałem przeniesiony do pierwszej drużyny na tydzień przed meczem z Piastem i zagrałem w nim przez ostatni kwadrans.

Zawsze o tobie panowała opinia, że jesteś mocny w ofensywie, ale miewasz kłopoty z bronieniem. Wygląda na to, że w grze defensywnej, pojedynkach obronnych się ostatnio poprawiłeś. Co to spowodowało? Wzmocniłeś się fizycznie?

– Na pewno też. Gdy miałem k … czytaj dalej