– Francuzi to zespół pełen gwiazd – Rudy Gobert, Evan Fournier, Timothé Luwawu-Cabarrot… Ale i my mamy swoje – Mateusza Ponitkę, “Sokoła”, A.J.-a, czy Olka Balcerowskiego – wylicza Aaron Cel.
Siebie w gronie najważniejszych dla reprezentacji koszykarzy nie wymienił chyba tylko przez skromność.
Cel obecnością na EuroBaskecie się delektuje
Na EuroBaskecie pełni istotną rolę w układance Igora Milicicia. Z początku, jeszcze w trakcie fazy grupowej był nieco w cieniu – 16 minut i cztery punkty z Czechami, 16 minut i siedem punktów z Finlandią to sporo, ale pierwszoplanową rolą został obdarzony dopiero w spotkaniu numer trzy, z Izraelem. Milicić wykonał pokerową zagrywkę i weterana wstawił do pierwszej piątki za Aleksandra Dziewę. Ryzyko się opłaciło, bo wygraliśmy kluczowy w walce o awans mecz 85:76, a X-factorem, kimś, kto dał impuls biało-czerwonym, był właśnie Cel – zdobywca 13 punktów w 30 minut.
Ale to, co Cel potrafi zrobić na parkiecie, wymyka się suchym statystykom. Do zespołu wprowadza spokój, doświadczenie, ale i grację. Gdy w meczu ze Słowenią dostał podanie od Mateusza Ponitki między nogami Vlatko Cancara, nie wykończył go wsadem, a eleganckim wręcz dwutaktem. “Elegancja” to zresztą słowo, które dobrze określa grę Cela.
Dla Aarona to czwarta impreza tak wysokiej rangi, oprócz mistrzostw świata w 2019 r. grał także na EuroBaskecie w 2015 i 2017 r. Ten jest jego trzecim. Ale gdyby Milicić nie zrobił przed mistrzostwami kroku w tył, Cela w Pradze i Berlinie by nie było.
Koszykarz był bowiem jedną z ofiar filozofii nowego selekcjonera, który w październiku, gdy obejmował zespół, ogłosił, że będzie stawiać na młodych gniewnych, a weteranom podziękuje. Kiedy jednak drużyna dołowała w kwalifikacjach do mistrzostw świata, wyciągnął do nestorów kadry rękę.
– W ogóle nie mam żalu, że z początku nie było mnie w kadrze. Na pewno nie zamierzam robić przytyków w stylu: a nie mówiłem. Dla mnie gra w reprezentacji to zaszczyt – mówił nam Cel jeszcze przed turniejem.
To nie wyświechtany bon mot. Po Celu widać, jak delektuje się obecnością na EuroBaskecie – rozdaje uśmiechy, chętnie rozmawia z mediami, stanowi równowagę dla Mateusza Ponitki, którego energia wręcz rozsadza. Milicić z dobrego wpływu Cela na młodą kadrę Polski doskonale zdaje sobie sprawę.
W piątkowym półfinale Cel stanie do rywalizacji ze swoją pierwszą ojczyzną. Koszykarz urodził się w Orleanie, w środkowej Francji, ale jego rodzice są Polakami. Cel przed laty występował w lidze francuskiej, m.in. w Monaco, jako nastolatek występował nawet we francuskiej reprezentacji młodzieżowej. W 2011 roku rozpoczął karierę w lidze polskiej, od lat związany jest z Toruniem i tamtejszym klubem ekstraklasy.
– Nie patrzę na to w ten sposób – mówi, gdy pytamy go o mecz Polska – Francja w kontekście dwóch jego ojczyzn. – Większe emocje przeżywałem podczas EuroBasketu w 2015 r., który odbywał się we Francji, a my rozgrywaliśmy mecze w Montpellier, i rywalizowaliśmy także z gospodarzami. Dziś to dla mnie przede wszystkim mecz o finał. Może będę o tym myślał inaczej, gdy skończę karierę. Wówczas zapewne dojdę do wniosku, że to piękna klamra kariery. Ale jeszcze nie dziś – twierdzi Cel.
Niech Aaron Cel tańczy swój “last dance” do finału
Trenerem reprezentacji Francji jest Vincent Collet, który był trenerem Aarona, gdy ten stawiał pierwsze kroki na początku wieku, w 2005 r. Obaj panowie rozmawiali już po ćwierćfinałowym starciu Francji z Włochami – “Trójkolorowi”, którzy grali przed Polakami, świętowali awans, a biało-czerwoni szykowali się do meczu ze Słowenią. Jeszcze nie wiedzieli, że kilka godzin później napiszą piękny rozdział historii polskiego basketu.
Cel z trenerem Francji rozmawiał niezwykle serdecznie. Spytaliśmy koszykarza, czy Collet, jako jeden z jego pierwszych szkoleniowców, wciąż podpowiada mu, co powinien robić lepiej. – Oj, już nie – śmieje się Cel. – Collet to człowiek wielkiej klasy, ale o koszykówce rozmawiać kocha, to basketowy “freak” – dodaje.
Przed turniejem, w starciu prekwalifikacji EuroBasketu 2025, Cel rozegrał mecz numer 100 w polskiej kadrze. Już w Pradze życzył sobie, by mieć ich na koncie co najmniej 106, bo to oznaczało wyjście z grupy i rywalizację w fazie pucharowej.
Chyba nikt nie spodziewał się, że tych meczów jeszcze w trakcie turnieju uzbiera się 109. Pytanie, czy licznik na tej cyfrze się zatrzyma? Cel zapowiadał, że to jego “last dance” w kadrze, choć decyzji oficjalnie nie ogłosił.
Jeśli to ma być ostatni taniec, niech Cel tańczy z grają do samego finału. Tak, jak porusza się po parkiecie.
Korespondencja z Berlina
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS