Nadzieja na zbudowanie partnerskich relacji z rządzącą Niemcami kanclerz Angelą Merkel budziła się w ostatnim piętnastoleciu kilkakrotnie. Mowa oczywiście o rządach propolskich i czujących wagę realnej suwerenności, a nie o okresach gdy Berlin miał poczucie pełnego panowania nad sprawami polskimi.
Zawsze jednak ta nadzieja rozbiła się jednak o dwoistość polityki niemieckiej – z jednej strony deklarowana głośno życzliwość, z drugiej używanie z całą mocą posiadanych wpływów i zasobów do zwalczania niewłaściwego wyboru Polaków – czy to śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, czy rządów Prawa i Sprawiedliwości. Podobną taktykę stosowano w zdominowanej przez wpływy niemieckie Brukseli. Używano też brutalnie do walki o wpływy w Polsce mediów niemieckich wydawanych dla Polaków. W ostatniej kampanii prezydenckiej zobaczyliśmy to w całej ostrości. To nie są standardy stosowane w Niemczech – one są tylko dla Polaków.
Owszem, można mówić, że mogło być gorzej. Odkładając nawet na bok straszliwe historyczne doświadczenia z Niemcami, był przecież kanclerz, który wyraził „zrozumienie” dla wprowadzenia przez reżim Jaruzelskiego stanu wojennego w Polsce. Inny w momencie jednoczenia Niemiec grzecznie ale zdecydowanie przekierował Polaków na polityczną bocznicę, a kuluarowo pojawił się nawet znak zapytania przy sprawie granicy. Kanclerz Merkel takich wpadek unikała, ale konsekwentnie widziała stosunki z Polską jak relacje feudała z wasalem.
W kluczowych dla naszego bezpieczeństwa sprawach całkowicie odrzucała polskie obawy i podstawowe interesy: od Nord Stream 2 przez brak konsekwentnie twardej reakcji na agresję rosyjską na Ukrainę po niszczenie realnie wspólnotowego charakteru Unii Europejskiej. Za jej czasów coraz bardziej przekształcała się ona w nowe imperium niemieckie, z malejącym wpływem narodów Europy, z rosnącą rentą płynącą z waluty euro dla gospodarki niemieckiej.
Także za jej kadencji Europejczycy zobaczyli odrodzenie niemieckiej pychy i buty, pod innymi sztandarami niż kiedyś, ale z tą samą pewnością, że muszą Niemcy innych nauczać, pouczać, porządkować. Wszystko z rosnącym z roku na rok zniecierpliwieniem, że inni nie chcą być tak doskonałymi „demokratami” w lewicowym wydaniu.
Choć ta doskonałość ma swoje granice, bo tematu należnych Polsce reparacji i odszkodowań nie podjęła. Bez tego żadnego trwałego pojednania i zamknięcia bolesnej rany potwornej, barbarzyńskiej, państwowej okupacji Polski przez Niemcy nie będzie. Niemcy muszą zrozumieć, że nie znajdą siły, która na zawsze zakłamie prawdę o przyczynach i przebiegu II Wojny Światowej, że Polacy nie pozwolą, by „podzielili” się z nami odpowiedzialnością za swoje zbrodnie. A takie próby były trwałą linią jej polityki.
Pani kanclerz konsekwentnie stawiała na Donalda Tuska, a za uległość we wszystkich sprawach płaciła jemu tylko osobiście, z własnej także sakiewki – medalami, oklaskami niemieckiej prasy, wreszcie lukratywnym stanowiskiem w Brukseli. Nazywając rzecz po imieniu: nie była kanclerzem propolskim, ale protuskowym. To pewnie miłe wspomnienie dla samego Tuska i jego zwolenników, ale reszta Polaków nie ma powodów do pokłonów i hołdów pełnych wdzięczności.
Czy teraz będzie tylko – jak twierdzą niektórzy komentatorzy – trudniej? Niekoniecznie, bo z punktu widzenia polskiego wszystko, co przerywa ciągłość bezlitosnej niemieckiej maszyny politycznej jest jednak plusem, otwiera jakieś pole manewru. Nie można tez wykluczyć, że jednak CDU/CSU zachowa władzę, a korekta będzie niewielka.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS