“Mąż rozwiódł się nie tylko ze mną, ale i z dziećmi. Jak można być takim durniem?!”

Kiedy się rozwodziliśmy, dziewczynki miały 8 i 7 lat. To było 11 lat temu. Starsza jest na studiach, młodsza pisze maturę i kontakt z ojcem mają tylko SMS-owy. A mieszkamy w jednym, niewielkim mieście! Piotr odwrócił się od dzieci dokładnie w tym samym momencie, w którym zapadła decyzja o naszym rozstaniu. Nie mógł znieść mojego widoku (miałam romans), to rozumiem, nie mam pretensji. Ale co zrobiły mu małe córeczki? Zerwał z nimi kontakt z dnia na dzień. Od razu odciął je też od swoich rodziców, choć to oni zajmowali się nimi przez całe ich życie. Małe pytały, gdzie babcia i dziadzio, dlaczego już nie przychodzą i czy to dlatego, że były niegrzeczne i nie chciały jeść obiadu. Serce pękało, uwierzcie!

Próbowałam rozmawiać z Piotrem, ale to było jak rzucanie grochem o ścianę. Jednocześnie wiem, że w szale zazdrości i zranienia (jeszcze raz – naprawdę to rozumiem) “biegał” po mieście i rozpowiadał o mnie niestworzone rzeczy, próbował fabrykować jakieś dowody na moją rzekomą niegospodarność… Ale nie o tym, z tym się godzę, rozumiem, że zraniona duma potrafi zaślepić. Nie rozumiem natomiast, jak można o tak porzucić swoje własne dzieci. Jak można karać je za błędy dorosłych?

Zobacz też: Jak dzieci przechodzą przez rozstanie rodziców

Ponieważ nie byłam w stanie już dłużej wymyślać niestworzonych historii i dziadkach w sanatorium i tacie, który ma nagle tyle pracy, że nawet w weekendy nie jest w stanie znaleźć czasu, żeby zabrać dzieci na plac zabaw, bezradna zwróciłam się o pomoc do psychologa. Za wszelką cenę chciałam zachować spokój i nie zdradzić się przed dziećmi, że sobie nie radzę. “Niestety, w tym przypadku nie można powiedz … czytaj dalej