Mark Rothko (Markus Rothkowitz), to żydowski emigrant, który mając dziesięć lat dotarł w 1913 roku do Stanów Zjednoczonych, tam później uprawiał swoje słynne malarstwo barwnych płaszczyzn i tam popełnił samobójstwo w 1970 r.
Pewnie nikt dokładnie nie wie, ile obrazów Mark Rothko w swoim życiu namalował, choć w większości nadawano im w charakterze nazw numery, co powinno ułatwić rozeznanie w tej materii.
Z reguły są to duże, prostokątne płaszczyzny, lub pasy (o nieostrych brzegach) – pomalowane niejednolicie na różne kolory. Stąd wzięły się też i nazwy pochodzące od dominujących na poszczególnych płótnach barw. Wydawałoby się, że nazwa płótna wzięta od zastosowanej kolorystyki powinna wystarczyć, by dzieła można chociaż od siebie odróżnić, ale w świecie sztuki nic nie jest takie, jak się wydaje. Skoro znaleźli się chętni, by aż tyle płacić za obrazy Mistrza, to i trzeba było również zapewnić na odpowiednim poziomie podaż. A skoro tak, to znalazły się dzieła wykonane w podobnej kolorystyce – w końcu paleta odróżnialnych dla oka barw jest skończona. Żeby było jeszcze zabawniej, podobno istnieją i takie płótna artysty, które bezimiennie krążą po świecie albo pozostają ukryte w skarbcach kolekcjonerów, mecenasów sztuki oraz wszelkiej maści krezusów inwestujących w sztukę.
Mistrzem Rothko zainteresowałem się jakiś czas temu, gdy dowiedziałem się, że w Muzeum Narodowym w Warszawie wystawiono czasową ekspozycję wybitnych jego dzieł, wypożyczonych z National Gallery of Art w Waszyngtonie.
Celowo użyłem słowa „wybitnych”, bo obrazy tego twórcy osiągają na rynkach dzieł sztuki niebotyczne ceny. Za obrazy mistrza Rothko płaci się ostatnio (na światowych aukcjach) dziesiątki milionów dolarów, choć wyglądają one np. tak:
Obraz oznaczony numerem „17” sprzedano za 33 miliony dolarów, „Nr 15” wylicytowano w 2008 r. za 50 mln dolarów, zaś „Biały środek (żółty, różowy, lawendowy)” w maju 2011 roku ktoś kupił w Nowym Jorku (korzystając z pośrednictwa domu aukcyjnego Christie’s) za 72,8 mln dolarów.
Wiem, trzy obrazy artysty to zbyt mało, by sobie wyrobić zdanie o jego sztuce, więc poniżej dorzucam jeszcze fotki kolejnych dwóch:
„Pomarańczowy czerwony, żółty” wylicytowano w 2012 roku za 86,9 mln dolarów i wtedy to był rekord (pod względem uzyskanej ceny za obraz).
Te sumy na pewno robią wrażenie, a przecież do dnia dzisiejszego wartość przedstawionych płócien niemało wzrosła.
Potwierdzeniem tej tezy jest obraz „Numer 6 (fioletowy, zielony i czerwony)”, który w sierpniu 2014 roku został zakupiony przez jednego z rosyjskich miliarderów za 186 milionów dolarów.
Tak sobie patrzę na fotografie dzieł mistrza Rothko i nie potrafię uwierzyć, iż ktoś był w stanie aż tyle za nie zapłacić, i myślę sobie, że świat jest faktycznie dziwny, a niektórzy ludzie jeszcze dziwniejsi…
Ceny osiągane przez dzieła wykonane ręką tego mistrza – to moim zdaniem najbardziej reprezentatywny wyróżnik jego sztuki. Innym wyróżnikiem jest to, że nie wiadomo, co właściwie jego obrazy mają przedstawiać.
Zawsze mam problem, co napisać o twórczości sławnych artystów, których sztuka nie specjalnie mnie urzeka. Tak jest i w tym przypadku – oddaję więc głos nieocenionej autorce książki pt. „Jak czytać sztukę”, która ma wprost niewyobrażalną wyobraźnię, zna się na malowaniu jak mało kto, a opisując uznanych twórców sztuki – na lukrze nie oszczędza.
O Marku Rothko pisze takimi słowy:
„Płótna Rothko, z ich tajemniczym blaskiem i kosmicznymi wizjami pustki, mówią o poszukiwaniu początku, wysublimowanego uczucia towarzyszącego pierwszej kreacji; wszystko to w ramach tzw. romantycznej tradycji Północy. Wizjonerski duch autora, miłość do klasycznych i judeochrześcijańskich mitów pobrzmiewa w tym niematerialnym obrazie, i nie sposób odróżnić, czy chodzi o tajemnicze istnienie czegoś czy o całkowite zanegowanie tej obecności. Horyzontalny podział nawiązuje do pierwszego rozdzielenia nieba i ziemi, a świetliste pola to być może odwołanie do elementarnej energii słonecznej…
Rothko lubi monumentalne skale. Jego kolorowe płótna, ich niezwykła obecność, napierają na widza i, podobnie jak muzyka oferują mu intymne schronienie, gdzie może wędrować. Jego dzieło nie powstaje po to, by je kontemplować z oddali, lecz by „wejść do środka”, czego dowodem jest upodobanie artysty do przytłumionego światła i małych sal, kameralnych przestrzeni…”
Czytałem zacytowany fragment kilka razy i nadal czuję podziw… i tak sobie myślę, że gdyby mistrz mógł to przeczytać, też by się pewnie zadziwił, ale mam nadzieję, iż teraz przedstawione jego obrazy nabrały dodatkowego blasku.
Dzieła mistrza wystawiane w salach wystawowych muzeów prezentują się np. tak:
O artyście pisze się, że „należał do pokolenia, które stworzyło wielką sztukę amerykańską”. Biorąc pod uwagę rozmiary jego niektórych płócien – myślę, że rzeczywiście można je zaliczyć do dzieł wielkich. Co do talentu i profesjonalizmu artysty – uważam, że niejeden mistrz malarstwa pokojowego pomalowałby te płótna lepiej. Niezaprzeczalnym faktem jest z kolei to, że nie uzyskałby za nie nawet niewielkiej cząstki tego, co inni zarobili na dziełach mistrza Rothko.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS