Po konkursie nasi zwodnicy jak jeden mąż mówili, że dali z siebie wszystko i to jest to, na co ich teraz stać. Nasz Naród jednak jest surowy i już, tu i tam, słychać pomruki niezadowolenia, co po raz kolejny dowodzi, że my Polacy nie stąpamy zbyt twardo po ziemi. Bo z czego można było czerpać przed Igrzyskami w Pekinie jakikolwiek racjonalny optymizm w tej dziedzinie? Ano z niczego.
Przecież to był jeden z najsłabszych sezonów naszych skoczków w tym stuleciu i trzeba dziękować Bogu, że dotknął palcem drugiego skoku Dawida Kubackiego na średniej skoczni, bo i tego jednego brązu by nie było. I co? Dopiero byłby płacz, że Polski nie ma wśród dwudziestu sześciu, jak do tej pory, medalowych reprezentacji startujących na igrzyskach. To byłaby rozpacz w kraju, który raz ma, a raz nie ma ministerstwa sportu, a aspiracje ma zawsze, często takie same jak światowe sportowe mocarstwa.
ZOBACZ TAKŻE: Marian Kmita: Igrzyska hipokryzji?
I żeby było jasne, nie mam pretensji do polskich skoczków, ani innych naszych reprezentantów startujących w Pekinie. Wszyscy oni po zawodach mówią, że dali z siebie wszystko i ja im wierzę. Wierzę tym, którzy naprawdę otarli się o medale, jak Kamil Stoch (głęboki szacunek dla Mistrza za ambicję) i panczenista Piotr Michalski. Wierzę też tym, którzy bardzo pozytywnie zaskoczyli i zajęli świetne miejsca w pierwszych dziesiątkach jak: alpejka Maryna Gąsienica-Daniel, biatlonistka Monika Hojnisz-Staręga, snowboardziści Aleksandra Król i Oskar Kwiatkowski czy nasza saneczkarska sztafeta mieszana z mocną, męską dwójką: Wojciech Chmielewski – Jakub Kowalewski.
Ale wierzę też tym, którzy w swoich zawodach przepadli z kretesem i też mówią, że dali z siebie wszystko.
Wierzę, bo wiem, że bycie sportowcem w Polsce, oprócz sielskiego żywota naszych futbolistów, to naprawdę ciężki kawałek chleba. A im bardziej niszowa dziedzina sportu, tym ten los jest cięższy. Cięższy, bo generalnie w Polsce nie ma żadnego globalnego systemu zarządzania sportem w systemie wieloletnim, np. dwóch – trzech cykli olimpijskich. Każda kolejna ekipa rządząca naszym krajem ma swój i tylko swój plan na polski sport. Projekty powstają i gwałtownie kończą się wraz z wynikami kolejnych wyborów do parlamentu.
Dlatego nie ma się co dziwić, że w dziedzinie sportu nie ma prawie żadnej, starannie zaplanowanej i realizowanej, wieloletniej współpracy pomiędzy rządowymi resortami. Ani pomiędzy Ministerstwem Obrony Narodowej, paradoksalnie największym sponsorem polskiego sportu, a Ministerstwem Sportu, bo jak napisałem wyżej raz ono istnieje a za chwilę już nie. Ani też, co gorsza, pomiędzy Ministerstwem Sportu a Ministerstwem Edukacji nie ma wspólnych, długofalowych planów w szkoleniu dzieci i młodzieży opracowanych wspólnie.
I jak my mamy ścigać się z innymi np. w takim biathlonie, kiedy w większości krajów startujących w Pekinie jest to fragment ich sił zbrojnych. Jak przekierować na sport wyczynowy wszystkie dzieci biegające z rodzicami i dziadkami na nartach bez udziału szkoły? Jak to samo uczynić w nartach zjazdowych, na których jeździ ponoć już ponad pięć milionów Polaków?
ZOBACZ TAKŻE: Marian Kmita: Dajmy spokój Idze
A infrastruktura? Tor lodowy dla łyżwiarzy szybkich w Tomaszowie Mazowieckim może dać następców Zbigniewa Bródki za kilka lat, ale żeby gonić Holandię trzeba kolejnych inwestycji, bo to stosunkowo wdzięczna i medalodajna dyscyplina sportu. O masowości i walorach społecznych nie wspomnę.
I tak można wyliczać bez końca. Jedno jest pewne: powinniśmy być dumni ze wszystkich naszych reprezentantów, którzy pojechali na Igrzyska do Pekinu, bo bez wątpienia i bez wyjątku – dali z siebie wszystko, żeby wypaść jak najlepiej. Szkopuł w tym, że inni chcieli tego samego.
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS