Porażka w 1/8 czy 1/4 finału eliminuje z turnieju. 10 i 11 września w Spodku mecze decydujące o medalach i dobrze byłoby się tam znaleźć. Gdyby jednak było inaczej i na wcześniejszym etapie gdzieś tam powinęłaby nam się noga, to… końca świata nie będzie, choć potrafię sobie wyobrazić jakie będą reakcje i komentarze. Kilka z nich byłbym w stanie pewnie przytoczyć już dzisiaj i ewentualnie sprawdzić za kilkanaście dni, czy miałem rację, ale tego nie zrobię, bo mocno wierzę w naszą drużynę.
ZOBACZ TAKŻE: Co wiemy po Memoriale Wagnera? “Mamy instynkt zabójców”. A szanse na złoto?
Przez ostatnie lata zostaliśmy dość mocno rozpasieni przez naszych siatkarzy, a najlepszym dowodem na potwierdzenie tej tezy są reakcje wielu kibiców po zajęciu trzeciego miejsca w finałowym turnieju Ligi Narodów. Pisałem o tym zresztą chwilę po zakończeniu turnieju w Bolonii. Napisałem wówczas, że nie martwi mnie, że nie wygraliśmy Ligi Narodów, że nie martwi mnie, że Nikola Grbić nie zmieniał zawodników w czasie gry. Napisałem za to, że martwi mnie, i to od wielu lat, że my – mówiąc bardzo ogólnie – jako siatkarska społeczność popadamy ze skrajności w skrajność i że u nas nie ma nic po środku. A my na dzisiaj właśnie w tym miejscu jesteśmy, gdzieś pomiędzy ogromnymi możliwościami i równie ogromnymi oczekiwaniami. I takich drużyn jest kilka. Oprócz nas w tej chwili na pewno Francuzi, Amerykanie, Włosi, na pewno zrobią wszystko, aby ponownie w tej grupie być Brazylijczycy, którzy wpadli w mały dołek, blisko są Irańczycy. Jest silna Argentyna, mogąca z każdym wygrać Serbia. I trzeba sobie uświadomić, że raz będziemy wygrywali my, a innym razem inni. Cieszmy się, że od lat należymy do ścisłej światowej czołówki i cieszmy się z brązowego medalu w Bolonii, bo ten medal należy rozpatrywać w kategorii sukcesu, choć są i tacy, którzy trzecie miejsce uznają za porażkę.
Na koniec o wyborach trenera czy trenerów ogólnie. Jesteśmy po Memoriale Huberta Jerzego Wagnera, którego miałem przyjemność osobiście poznać i kilka razy porozmawiać na różne tematy, nie tylko sportowe czy stricte siatkarskie. Legendarny polski szkoleniowiec powiedział kiedyś takie zdanie: “Jeden zbuntowany może zniweczyć pracę całego zespołu, więc czasami musisz poświęcić najlepszych”.
I dobrze by było sobie to zdanie zapamiętać. Tak a propos braku powołania dla Wilfredo Leona. Absolutnie nie uważam go za jakiegoś buntownika, co to, to nie, ale dziwnym trafem jakoś mam w tej kwestii zaufanie do Nikoli Grbicia. Ja gdybym był na miejscu Serba, to akurat Leona do kadry bym wziął i to wcale nie kosztem któregoś z przyjmujących, ale na szczęście jestem tu gdzie jestem i nie muszę takich wyborów dokonywać.
Zresztą, co do wyborów trenerów i powołań, to zawsze za przykład będę stawiał rok 2014 i kadrę Stephana Antigi w której składzie zabrakło miejsca dla Bartosza Kurka. Sam należałem wtedy do największych krytyków tej decyzji i okazało się, że nie miałem racji. Siatkarze zostali mistrzami świata, a pierwsze skrzypce w drużynie zagrał zmiennik Kurka w kadrze, albo raczej “zamiennik” – Mateusz Mika.
Można doskonale znać się na sporcie, na siatkówce, czuć tę grę, znać jej wszelkie możliwe tajniki, co więcej – można doskonale w siatkówkę grać – ale i tak wydaje się, że jednak ludzie, którzy są trenerami, zawsze widzą odrobinę więcej.
Dawać Panowie! Po marzenia! Jesteśmy z Wami!
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS